Dveri – pokret za život Srbije i politika Lebensborna

Niko nije mogao ni slutiti da će se na Katedri za srpsku književnost Filološkog fakulteta u Beogradu krajem devedesetih roditi udruženje koje će nakon dvanaest godina prerasti u ultradesničarsku partiju, čiji će princip rada baštiniti ono najefikasnije iz levičarske političke prakse i najmračnije iz desničarske. Ovaj spoj nacionalnog i socijalnog tokom vremena će doživeti niz transformacija da bi se naposletku utvrdio u izgradnji novog nacionalnog identiteta, negiranju zločina srpske vojske i paravojske tokom devedesetih, kočenju procesa demokratizacije zemlje, reintegraciji “srpskih zemalja” i novoj politici podizanja nataliteta u Srbiji. Neko bi se zapitao kakve veze ima briga o rađanju sa prethodnim stavkama, osobito sa negiranjem zločina, ali kada se malo bolje sagleda ogromna arhiva tekstova koje su dverjani produkovali tokom dvanaest godina, može se uočiti linija izgradnje ideologije rađanja “časnog srpskog čoveka” iz brige o nevinoj nacionalnoj prošlosti.

Regresija: od Dositeja ka svetom Savi

Sve je počelo na predavanjima pokojnog prof. dr Jovana Deretića, stručnjaka za doba prosvećenosti i početke moderne srpske kulture u evropskom kontekstu. Neizostavna istorijska ličnost, književnik i prosvetitelj toga doba bio je Dositej Obradović. Glavni spor koji su tadašnji studenti prof. Deretića poveli bio je upravo oko interpretacije nacionalne prošlosti i vezivanja tih početaka za Dositejevo ime i delo. Naime, kako to već biva kod nacionalističkih interpretatora, svaki zahvat u prošlost zahteva radikalnu reviziju i megalomansko sagledavanje tradicija. Zar nije bolje imati hiljadu godina tradicije nego dva veka? Takođe, spor je bio i oko mesta crkve u nacionalnoj prošlosti. Dositej je napravio radikalni zaokret u odnosu na crkvu, izašavši iz manastira, dok je Rastko Nemanjić načinio presedan, pobegavši iz roditeljske kuće i vladarskog blagostanja u manastir. Svakako da je te 1999. godine, čin Rastka Nemanjića bio mnogo bliži svetonazorima studenata prof. Deretića. Tako je i njihov prvi broj časopisa, nesvakidašnjeg imena Dveri srpske, tada umnoženog na fotokopir mašini i distribuiranog po čitaonicama Filološkog fakulteta, doneo i temeljno polazište ove, tada male grupe “studenata srbistike nepostojeće katedre za srbistiku”: bio je to obračun sa nasleđem Dositeja Obradovića i njegovih nastavljača. Tako je počelo, a sve ostalo je povest. Nijedna ideja nije naišla na tako plodno tlo kao regresivna ideja Dveri srpskih. Dekan Filološkog fakulteta Rade Božović, koji je došao kao mekša struja nakon radikala Radmila Marojevića, oberučke je prihvatio grupu “studenata srbistike” i otvorio im vrata sale 011 za njihove tribine. Potom je usledio Mašinski fakultet četvrtkom, te projekti koje je podržalo Ministarstvo kulture Republike Srbije (promotivni film “Pokret za život” 2007), ofis u patrijaršiji, crni fondovi iz “Kolubare”, štampa na kunstdruku i distribucija časopisa diljem zemlje, a na kraju su došli kontakti sa hajderovcima iz Evrope i odluka da se izađe iz teskobe tribinskih sala i uđe u političku arenu. Sada smo tu. Bilbordi “Dveri-pokreta za život Srbije” niču unaokolo sa parolom: “Konačno imam za koga da glasam!”

Politika Lebensborna

Opšte je poznata činjenica da je Hitlerova partija NSDAP imala dve ključne opsesije: jedno je istrebljenje evropskih Jevreja, a drugo povećanje arijevske rase. U skladu sa tim, Hajnrih Himler, šef SS-a i utemeljivač Gestapoa, dakle jedan od vodećih ljudi u procesu eksterminacije, bio je i osnivač Lebensborna, velikog projekta odgajanja čistokrvnih arijevaca koji je otpočeo 12. decembra 1935. Podstaknuti visokom stopom abortusa u tadašnjoj Nemačkoj (oko 800.000 godišnje), nacisti su pokrenuli veliku kampanju za odbranu “arijevskog života”. Himler je pozvao članove SS-a da pristupe projektu, naglašavajući da su njegovi glavni zadaci pružanje podrške rasno i biološki čistim porodicama sa više dece, trudnicama koje su rasno čiste i koje prema analizama mogu da rode istu takvu decu, te posebna briga za decu i njihove majke. Prvo sedište Lebensborna Himler je smestio u jednom selu nedaleko od svog rodnog grada Minhena, sam je imao dvoje vanbračne dece, a posebnu pažnju je obraćao na onu decu koja su rođena kada i on – 7. oktobra. Tokom godina rata, Lebensborn se proširio i na neke okupirane teritorije, pri čemu je projekat sa Norveškom (radilo se na uzgoju dece rođene iz spoja članova SS-a i nordijskih žena, kao idealnog recepta za kreiranje super-rase) bio najintenzivniji. Namera Hitlerove partije bila je da umnoži arijevsku rasu do 120 miliona. No tu nije bilo samo pitanje brige o genetskom potencijalu već i o uzgoju omladine u nacističkom duhu. Pošto je uklonjena sva nepodobna umetnost iz Trećeg rajha, logorski sanirani svi “bolesni” delovi društva i to na samom početku vladavine – komunisti i homoseksualci – otpočeo je uzgoj u “izvoru života”, nezapamćen u istoriji čovečanstva. Sve je to teklo paralelno sa procesom eksterminacije u koncentracionim logorima, kao paralelni oksimoronski spoj (izvora života i fabrika smrti) jednog dehumanizovanog političkog projekta.

Srbija über alles!

“Dveri-pokret za život Srbije” proklamovao je svoj Novi narodni dogovor, koji je objavljen na njihovom sajtu u prevodu na ruski (?!). “Tiha reka obrazovanih, časnih i blagorodnih srpskih patriota iz zemlje i rasejanja” predstavlja temelj ovog pokreta, navodi se u Dogovoru. Na prvom mestu njihovog političkog programa stoji “obnova porodice i porodičnih vrednosti” kao i “biološko oživljavanje” poniženog i uvređenog srpskog naroda. Dveri su producirale i spot na tekst Ljubivoja Ršumovića “Deca ti se rađala”, koji je korak dalje od promotivnog (antiabortus) videa “Pokret za život”, koji su 2007. promovisali na Mašincu. Proteklih godina su organizovali dva “nacionalna kongresa o deci i natalitetu”. Osnova njihovog društva je pobožna srpska porodica sa mnogo dece koja je spremna da se bori za dverjansku stvar. Njihovi glavni neprijatelji su gej populacija i antinacionalistički nastrojeni pripadnici društva. Interesuju ih Srbi i Srbija pre svega. Tzv. Rasejanje im je izvorni “finansijski i biološki pogon”, a Republika Srpska model kako bi trebalo da bude uređena matica. To se posebno potvrdilo nakon hapšenja i izručenja generala Mladića. Zadivljeni Dodikovim stavom prema ovom činu, Dverjani su objasnili ulogu Ratka Mladića: On je, po njima, zapravo “sprečio treći uzastopni genocid nad srpskim narodom u 20. veku”. U svojoj predanoj borbi protiv Parade ponosa, Dverjani su formulisali i svoje političke slogane koji se sada mogu videti na predizbornim bilbordima: “Mi nismo partija, mi smo porodica”. Ne treba zaboraviti ni to da je SPC dala glavni podsticaj ovoj partiji još dok je bila u povoju, ustupivši joj svoju infrastrukturu, distributivnu i finansijsku mrežu, kako bi širila svoje ideje. Stoga kao ideološki temelj budućeg društvenog uređenja stoji svetosavlje koje će u svakodnevnom životu praktikovati porodični ljudi. Međutim, oni koji nisu Srbi, kao i Srbi koji nisu skrojeni po dverjanskom modelu, nisu “uređeni” ovim Dogovorom, tj. o njima će se naknadno i drukčije razgovarati. Za njih verovatno postoji neki drugi program koji nije obuhvaćen “izvorom života”.

Peščanik.net, 27.08.2011.