Srđan Golubović zvani Maks, jedan od pripadnika Srpske dobrovoljačke garde, ovekovečen na fotografiji Rona Haviva prilikom napada SDG na Bijeljinu, uhapšen je prošle nedelje u Beogradu zbog trgovine narkoticima i posedovanja oružja. Ovu zvanično nepotvrđenu vest koju je objavio sarajevski Dnevni avaz preneli su beogradski elektronski mediji. Na istorijskoj fotografiji vidi se kako Golubović zamahuje nogom ka glavi mrtve žene, za koju se tvrdi da je Tifa Šabanović, Bošnjakinja koja je bila na gomili civila ubijenih kod Krpića džamije.
U ubilačkom pohodu srbijanska državna formacija SDG, koju je predvodio ratni zločinac Željko Ražnatović Arkan, 1. aprila 1992. osvojila je Bijeljinu, u kojoj nije naišla gotovo ni na kakav otpor stanovništva. Ubijeno je 48 Bošnjaka civila, džamije su spaljene, a kuće opljačkane; beogradski je režim uspešno primenio rukopis etničkog čišćenja iz istočne Slavonije, a krvavi pir Arkana i njegovih “tigrova”, smatra se početkom rata u Bosni i Hercegovini. Neupitni su agresija i etničko čišćenje sa elementima genocida, koje je naredio predsednik Srbije Slobodan Milošević; realizovala ih je državna vojna formacija, osnovana i obučavana upravo za izvršenje takvih zadataka. Ostali prepoznatljivi imenitelji ovog zločina su dozvoljena i poželjna svirepost prema civilima i zarobljenicima, pljačka, uništavanje kuća i verskih objekata.
Dve decenije kasnije gotovo da je nevažno da li je vest Dnevnog avaza tačna, čak ni to da li je izvesni Golubović, navodno poznatiji kao DJ Max iz beogradskih noćnih klubova, uhapšen. Izvesno je da dosad niko, pa ni fotografisani “tigrovi” iz Arkanove zločinačke falange, nije odgovarao ni za šta što ima veze sa početkom agresije na BiH, a ni za kasnije počinjene zločine. Nisu osumnjičeni, pozivani za svedoke. Jednostavno, procesa za ratne zločine SDG u Bijeljini, počinjene prilikom osvajanja grada, nije bilo. Nije ga pokrenulo Tužilaštvo za ratne zločine Srbije, jer bi u tom slučaju prvooptužena morala da bude država Srbija, preciznije, njeni najviši funkcioneri, svi u lancu komandovanja, do bestijalnih izvršilaca. Danas, po pravilu, pripadnici bezbednosnog aparata, zaštićeni kriminalci i nedodirljivi biznismeni.
Opravdano su odsutni suosnivači SDG Jovica Stanišić, šef srbijanske Državne bezbednosti i njegov zamenik Franko Simatović, koji su pred Haškim tribunalom, između ostalog, optuženi da su “planirali su, naredili i/ili na druge načine pomagali i podržavali planiranje, pripremanje i/ili izvršenje progona Hrvata, bosanskih Muslimana i bosanskih Hrvata i drugih nesrba u Srpskoj autonomnoj oblasti Krajina (SAO Krajina) i Srpskoj autonomnoj oblasti Slavonija, Baranja i zapadni Srijem/Srem, tj. na područjima Hrvatske pod kontrolom Srba, kao i u Bosni i Hercegovini u opštinama Bijeljina, Bosanski Šamac, Doboj, Sanski Most, Trnovo (progon muslimanskih civila iz Srebrenice) i Zvornik”.
Nema “tigrova” u optužnicama, sarajevska vest o beogradskom kriminalcu otvara pitanja gde su i šta rade ostali, koliko će dugo ostati van domašaja pravde. Jedini odgovor na njih leži u sveprisutnom kontinuitetu: ono što je Slobodan Milošević, zajedno sa Stanišićem, Simatovićem, prvim čovekom MUP Srbije za javnu bezbednost, sada pokojnim Radovanom Stojičićem Badžom, Mihaljem Kertesom, morbidno vizionarski pravovremeno započeo u Erdutu, Arkanovom centru za obuku, nastavlja se u asanacionim rupama u Ustaničkoj.
U Bijeljini je započet genocid nad Bošnjacima u Bosni i Hercegovini za koji, po presudi Međunarodnog suda pravde u Hagu iz 2007, Srbija nije kriva, ali je kriva što nije iskoristila svoj ekonomski, vojni i politički uticaj da ga spreči. Prvi deo presude u Srbiji dovoljan je većini, razlog više je to što postoji i gledište koje iznosi staratelj Nacije: “Muslimani su Srbima objavili rat do potpunog osvajanja BiH i istrebljenja Srba iz prve muslimanske republike u Evropi“ (Bosanski rat, Službenik glasnik, Beograd, 2012.). Verovatno nije mislio na Bijeljinu i prvih 48 žrtava ostvarivanja političke i ratne pobede celog jednog naroda: “Knjiga je moja odbrana slobode i istine, ljudskih i nacionalnih prava koja se sadrže u Republici Srpskoj, toj preskupoj, ali jedinoj političkoj i ratnoj pobedi srpskog naroda u drugoj polovini 20. veka”, rekao je Dobrica Ćosić na prvoj promociji knjige, 6. marta ove godine.
“Tigrovi” su na slobodi, ne gone ih zečevi iz kaveza, “umazane ruke”, kaže pesnik, “brzo se peru”.
Peščanik.net, 12.09.2012.