Od koje reprezentacije se oprostio Savo Milošević
Juče se od dresa srpske fudbalske reprezentacije oprostio čuveni fudbaler Savo Milošević. To se dogodilo na prijateljskoj utakmici protiv reprezentacije Bugarske, koja je poražena rezultatom 6:1. Ovo ne bi bilo tako zanimljivo da se sportski novinari i komentatori uporno nisu bavili jednom naizgled banalnom i uobičajenom sportskom temom – ukupnim brojem golova koje je Savo Milošević postigao igrajući za reprezentaciju. Ponavljajući činjenicu da je Milošević bio nadomak obaranja rekorda u postignutim golovima, novinari su u više navrata pomenuli ime Stjepana Bobeka, hrvatskog i jugoslovenskog fudbalera koji i dalje drži ovaj rekord kada je reč o NAŠOJ reprezentaciji.
Slične primere prisvajanja slušali smo i u izveštavanju sa olimpijskih igara u Pekingu, gde su uspesi naše reprezentacije i brojevi osvojenih medalja upoređivani sa uspesima NAŠE reprezentacije na olimpijskim igrama iz vremena hladnog rata.
Nema sumnje da su i Miloševićevi golovi postignuti u dresu SRJ, odnosno SCG, takođe NAŠI. Ovo zabrojavanje, koje uspostavlja puni kontinuitet između sadašnje krnje Srbije i nekada moćne SFRJ, otkriva nam jedan dublji socio-psihološki i politički sindrom, čiji se kontinuitet može pratiti još od dinastičke diktature Karađorđevića u Kraljevini Jugoslaviji, preko pseudoistorijskog koncepta „svi Srbi u jednoj (NAŠOJ) državi“, do današnjeg patetičnog i poludementnog, sportskog srbo-slovenstva.
Ponadali smo se da će odlazak Crne Gore i nestanak jugo-bastarda pod imenom SCG značiti i kraj političkog projekta srbo-slovenstva. Ali sportski novinari su nas uverili da taj projekat, iako benigan po okolinu, nastavlja da živi na samom izvoru, u Srbiji, poput tumora koji se širi u telu svog uveliko mrtvog “domaćina“.
Vratimo se Bobeku. Stjepan Bobek, iako rođeni Zagrebčanin, već 60 godina živi u Beogradu, gde je dočekao duboku starost. Činjenica da je Jugoslavija nestala sa lica zemlje i da se iz geografskih atlasa preselila u istorijske naravno ne znači i nestanak ljudi koji su u nju verovali ili nastupali za njenu fudbalsku reprezentaciju. Sa druge strane, nedopustivo je nepostojanje otklona prema istorijskom i društvenom fakticitetu nestanka te države, odsustvo makar minimalne distance u vidu kurtoazne fusnote koja objašnjava da je reč o rekordima reprezentacije BIVŠE, federalne države. Odbijanje da se u Srbiji brojanje medalja, rekorda, a i svega ostalog što se broji, počne od početka postaje već tragikomično. Poput deteta koje je rukama zapušilo uši i glasno peva LA LA LA, Srbija odbija da se pomiri sa završetkom jednog naopako zamišljenog i još gore realizovanog političkog projekta „očuvanja Jugoslavije“, na koji se ona bez ikakvog razloga, prava i suprotno svakoj logici zavetovala.
Ovaj politički MATRIX postao je bespredmetan u svakom smislu, ali se i dalje održava u životu. Nakon što smo prokleli zenicu oka svoga, kada je 2006. na referendumu odlučila da krene putem političke zrelosti i odgovornosti, srpskim nacionalistima nije ostalo ništa drugo nego da prizivaju nepostojeći vojvođanski i sandžački separatrizam. Jedan od plastičnih primera srpskog tumaranja je rečenica koja se masovno izgovarala po Srbiji posle odlaska Crne Gore – „trebalo je mi od njih da se otcepimo“. Ovaj salto mortale je razotkrio svu neiskrenost srpskog bratstva i ogolio svu prazninu srpske politike i njene puke reaktivnosti. Nedostatak kreativne energije u iznalaženju zamenskog nacionalnog i društvenog projekta, koji bi se bazirao na novom vrednosnom i političkom modelu, čini da Srbija i danas tapka u mestu.
Krajnje je vreme za jedno kolektivno umivanje, podvlačenje crte i ponovni početak odbrojavanja rekorda i medalja kojih će, nadamo se, u svetloj budućnosti biti još i više nego što ih je bilo u prošlosti koja, priznajmo to, nije samo NAŠA.
Peščanik.net, 20.11.2008.