Da pobijedi Nikolić nego Tadić
Poštovani prijatelji,
Nadam se da mi nećete zamjeriti što se pridružujem ovoj zanimljivoj korespondenciji, iako nemam pravo glasa u Srbiji. Zovem se Zoran Pajić, živim u Londonu, profesor sam Međunarodnog javnog prava, nalazim se na biračkim spiskovima u Bosni i Hercegovini i Velikoj Britaniji i trudim se da redovno glasam na svim izborima. Iako razumijem razloge Pere Lukovića i svojih prijatelja Mirka i Buce, smatram da je apstinencija najlošiji vid izražavanja stava u javnim poslovima. Kratka istorija demokratije pokazuje da ponekad, iako ne tako često, every vote counts.
Apstinencija nas racionalnih i razumnih doprinosi lažnom trijumfalizmu pobjednika na izborima i potiskuje tihu većinu na daleku marginu političkih zbivanja. Dovoljno se prisjetiti pretprošlih predsjedničkih izbora u SAD, kada je sadašnji predsjednik porazio svog konkurenta u tzv. foto-finišu, što bi se u američkim proporcijama moglo reći – za jedan glas.
Uostalom, opšte je pravilo da uspaljene političke glave nikada ne apstiniraju! S obzirom da sam kontinurano, od 1992. godine, radio na mnogim projektima i sarađivao sa institucijama koje analiziraju procese u bivšoj Jugoslaviji, dozvolite mi da izrazim i svoje mišljenje o ishodu drugog kruga izbora za predsjednika Srbije.
Iako se to protivi mojim moralnim i političkim uvjerenjima, mislim da bi za Srbiju bilo daleko bolje da pobijedi Nikolić nego Tadić. Nikolić bi, kao nepomirljivi radikal, pokazao pravo lice današnje Srbije i zasluženo odveo zemlju u potpunu izolaciju i politički kolaps, posebno u međunarodnim odnosima. To je jedini način da u zemlji dođe do kakve takve katarze i da se ljudi konačno pogledaju u ogledalo koje im stoji na zidu već više od 15 godina. Pretpostavljam da bi tek to dodirivanje dna porodilo novu snagu Srbije i njene nove lidere.
Sa Tadićem, međutim, šalje se jedna sasvim lažna slika Srbije, prema unutra i prema vani. Njegove neiskrene fraze o evropskom putu Srbije, o modernom društvu zasnovanom na tradiciji evropske civilizacije podržavaju iluziju o Srbiji kao lideru Balkana i garantu mira i stabilnosti u tom dijelu svijeta. Nažalost, naivni zapadni analitičari polaze od toga da neko sa Balkana, čim govori engleski i pristojno izgleda – jeste demokrata i Evropejac. Nije im bila dovoljna lekcija sa Miloševićem ili Harisom Silajdžićem u Bosni. Dakle, Nikolić je idealni grobar Srbije, koja takva ne smije u budućnost, ali kratkoročno joj može učiniti veliku uslugu, ako bude izabran za predsjednika države.
S poštovanjem,
Zoran
Peščanik.net, 29.01.2008.