REPUBLIKA SRBIJA
TUŽILAŠTVO ZA RATNE ZLOČINE
Na osnovu člana 253. stav 4. u vezi sa članom 254. stav 1. Zakonika o krivičnom postupku, podnosimo tom tužiocu kao nadležnom
KRIVČNU PRIJAVU
Protiv:
Radoslava Mitrovića, od 1996. godine do 20. juna 1999.godine bio je komanadant 37.odreda Posebnih jedinica policije (PJP) Ministarstva unutrašnjih poslova (MUP) Republike Srbije, a kasnije komandant odreda Žandarmerije, sa sedištem u Nišu.Sada je oficir policije u činu policijskog pukovnika MUP-a Republike Srbije.Nalazi se u pritvoru i sudi mu se za ratne zločine u Suvoj Reci,
Nenada Stojkovića, u policiji poznat po nadimku Preduzimač. Do avgusta 1998. godine, bio je u činu policijskog potporučnika MUP-a Srbije (sa završenom vojnom akademijom) i komandir Petog voda Četvrte čete 37.odreda PJP, a od tada do 20.juna 1999. godine, bio je komandir Četvrte čete 37.odreda PJP. Do sredine oktobra 2006. godine, bio je načelnik Policijske uprave (PU) u Leskovcu. Pre te dužnosti bio je načelnik Odeljenja policije u PU Leskovac. Sada je policijski oficir u činu potpukovnika i radi na poslovima referata odbrane u Odeljenju policije Leskovac u PU Leskovac.
Siniše Stojkovića, zvanog Nine, u maju, junu i julu 1999. godine bio je zamenik komandira Četvrte čete 37.odreda PJP, sada je policijski oficir na službi u Žandarmeriji, u Nišu,
Nenada Ilića, zvanog Neša, rođenog 1964. godine. Završio Višu školu unutrašnjih poslova u Zemunu. Do 1991. godine bio je komandir Policijske stanice u Grdelici.1998. i 1999. godine, bio je u činu policijskog potporučnika MUP-a Srbije i komandir Prvog voda Četvrte čete 37.odreda PJP,
Miroslava Vidosavljevića, zvanog Mikica, 1998. i 1999. godine bio je pomoćnik komandira Policijske stanice Prizren i komandir voda u Petoj (prizrenskoj) četi PJP pri SUP-u Prizren, sada je zamenik načelnika Odeljenja policije PU Leskovac,
Bogosava Jovanovića, sada penzionisanog policijskog oficira, sa prebivalištem u Leskovcu; 1998. i 1999. godine bio je komandir čete PJP u 87. odredu PJP i ujedno zamenik komandanta 87.odreda PJP; kasnije, do penzionisanja, radio je kao oficir policije u PU Leskovac,
Saše,nepoznatog prezimena, 1998. godine bio je komandir niške čete 37.odreda PJP, sada je policijski oficir MUP-a Republike Srbije,
Brankovića, nepoznatog imena, 1998. godine bio je ili zamenik komandir niške čete ili komandir nekog od vodova iz te čete; završio je prvu klasu Policijske akademije u Beogradu; sada je policijski oficir MUP-a Republike Srbije,
Zorana Markovića, zvanogCecko, od maja 1995. do 20. juna 1999. godine bio je komandir Prvog (izviđačko-diverzantskog) odeljenja,Petog (četvrtog) voda, Četvrte čete, 37.odreda PJP, inače policajac iz redovnog sastava Policijske stanice Leskovac, na dužnosti u dežurnoj službi Policijske ispostave jug PU Leskovac, član interventne patrole,
Srđana Nikolića, zvanog Lučica, od maja 1995. do 20. juna 1999. godine bio je policajac iz redovnog sastava Četvrte čete 37. odreda PJP. Do suspendovanja, septembra 2000. godine, radio je u SUP Leskovac.Trenutno boravi u Italiji,
Dejana Mihajlovića, zvanog Ćebe, od maja 1995. do 20. juna 1999. godine bio je policajac iz redovnog sastava Izviđačkog odeljenja Petog (četvrtog) voda Četvrte čete 37. odreda PJP, inače policajac iz redovnog sastava Policijske stanice Leskovac,na dužnosti u dežurnoj službi Policijske ispostave jug PU Leskovac, član interventne patrole. Član predsedništva Nezavisnog sindikata Policije Repubilke Srbije i predsednik Sindikalne grupe Nezavsnog sindikata policije Leskovac,
Dragana Milenkovića, zvanog Šišarka, od maja 1995. do 20. juna 1999. godine, formalno je bio policajac iz sastava 87.odreda PJP, ali je u akcijama PJP na Kosovu, tokom1999.godine, bio u sastavu Diverzantsko-izviđačkog (DI) odeljenja, Petog voda, Četvrte čete, 37.odreda PJP; sada je policajac Policijske stanice Vlasotince, na dužnosti sektorskog radnika,
Zorana Nikolića zvanog Honda, stariji policajac iz OUP-a Lebane.Tokom 1999. godine, u operacijama PJP na Kosovu, priključen je i delovao je u sastavu Četvrte čete 37.odreda PJP, iako je formalno bio pripadnik 67.odreda PJP,. Zoran, zvani Honda je sada policajac u penziji, živi u Lebanu.
Bobana Janjića, zvanog Čarli, od maja 1995. do 20. juna 1999. godine bio je policajac iz redovnog sastava Četvrte čete 37. odreda PJP.Uvek je brijao glavu i nosio maramu i to u bojama maskirne uniforme. Bio je pripadnik OPG (Operativno poterne grupe, a to je Diverzantsko-izviđačko odeljenje Petog voda Četvrte čete 37.odred PJP). Inače, policajac iz redovnog sastava Policijske stanice Leskovac, na dužnosti u dežurnoj službi Policijske ispostave jug PU Leskovac, član interventne patrole,
Saše Stojanovića, od maja 1995. do 20. juna 1999. godine bio je policajac iz redovnog sastava Četvrte čete 37. odreda PJP; do suspendovanja iz MUP-a Srbije, radio je u SUP-a Leskovac.Trenutno boravi u Beogradu, gde i radi, u nekoj od privatnih firmi za fizičko-tehničku zaštitu i obezbeđenje,
Nenada Ilića sa nadimkom Njeke, od maja 1995. do 20. juna 1999. godine bio je policajac iz redovnog sastava Četvrte čete 37. odreda PJP, sada je policajac u redovnom sastavu, najverovatnije na dužnosti u Vlasotincu, i
Policajac nepoznatog imena i prezimena (NN), sa nadimkom Cumba, u drugoj polovini 1998. i u 1999. godini bio je policajac iz redovnog sastava Četvrte čete 37. odreda PJP; Cumbin otac je stranac, a Cumba je sada policajac MUP-a Srbije, na dužnosti u Policijskoj satanici u Bojniku ili Lebanu,
Više pripadnika (starešina i policajaca) iz sastava 37. odreda PJP, MUP-a i Državne bebednosti (DB) Republike Srbije, kao i više pripadnika (oficira, podoficira i vojnika) Vojske Jugoslavije (VJ), uključujući i vojne tajne službe, nepoznatih imena i prezimena(NN), saizvršilaca ratnih zločina iz ove krivične prjave.
Zbog, krivičnog dela ratnog zločina protiv civilnog stanovništva iz člana 142. stav 1. Krivičnog zakona Savezne Republika Jugoslavije (KZ SRJ), u vezi sa članom 22.KZ SRJ, kao saizvršioci, a u odnosu na prijavljene – Radoslava Mitrovića, Nenada Stojkovića, Dragana Milenkovića, zvanog Šišarka, Zorana Nikolića zvanog Honda, Dejana Mihajlovića, zvanog Ćebe i NN policajca sa nadimkom Cumbe – i zbog krivičnog dela ratnog zločina protiv ranjenika i bolesnika iz člana 143. Krivičnog zakona Savezne Republika Jugoslavije (KZ SRJ), u vezi sa članom 22.KZ SRJ, kao saizvršioci, jer postoji osnovana sumnja da su, sledeći i izvršavajući naređenja i komande nadređenih, po prethodnom planu i međusobno dogovorenim ulogama, za vreme oružanog sukoba, prvo, tokom maja, juna i jula 1995. godine, u naselju Dobrun i drugim mestima opštine Višegrad, u Bosni i Hercegovini, a potom, od početka 1997. do 16. juna 1999.godine, na Kosovu, u više sela i naselja opština na Kosovu – Orahovac, Suva Reka, Kosovska Mitrovica, Uroševac i Prizren i drugim selima i naseljima, kao pripadnici PJP i MUP-a Republike Srbije, pripadnici VJ i civilnih i vojnih tajnih službi Savezne Republike Jugoslavije (SRJ) i Republike Srbije, kršeći pravila međunarodnog prava, i to: člana 3. stava 1. tačka 1) pod a) i c) i člana 32. i 33. Ženevske konvencije o zaštiti građanskih lica za vreme rata, od 12. avgusta 1949. godine (IV Ženevska konvencija), ratifikovane Ukazom Prezidijuma Narodne skupštine FNRJ od 28. marta 1950. godine
( Službeni list FNRJ, broj 24/50 ) i protivno članu 4. stav 2. pod a), pod e), pod g) i pod h) u vezi sa stavom 1. toga člana i članom 13. Dopunskog protokola uz IV Ženevsku konvenciju od 12. avgusta 1949. godine, od 8. juna 1977. godine, poznatog kao Protokol II, ratifikovanog od Narodne skupštine SFRJ 26. decembra 1978. godine (Službeni list SFRJ, Međunarodni ugovori, broj 16/78 ), naredili da se izvrši – napad na civilno stanovnštvo,naselja, pojedina civilna lica ili lica onesposobljena za borbu, koji je imao za posledicu smrt, tešku telesnu povrdu ili teško narušavanje zdravlja ljudi; napad bez izbora cilja kojim se pogađa civilno stanvništvo; ubistva, mučenja, nečovečna postupanja, nanošenje velikih patnji i povreda telesnog integriteta i zdravlja civilnog stanovništva; primenjivanje mera zastrašivanja i terora; protivzakonito zatvaranje (lišavanje slobode) civilnog stanovništva; raseljavanje civilnog stanovništva; prisiljavanje na prinudni rad, izgladnjavanje stanovništva, pljačkanje imovine stanovnštva i protivzakonito i samovoljno uništavanje imovine koje nije opravdano vojnim potrebama, ili izvršili neko od navednih dela – u smislu člana 142. stav 1. KZ SRJ; Prijavljeni – Radoslav Mitrović, Nenad Stojković, Dragan Milenković, zvani Šišarka, Zoran Nikolić, zvani Honda, Dejan Mihajlović, zvani Ćebe i NN policajac sa nadimkom Cumbe – za vreme rata i oružanog sukoba na Kosovu, kršeći pravila međunarodnog prava, i to: člana 3. stava 2. pod a) u vezi sastavom 1. tačka 1. toga člana Ženevske konvencije za poboljšanje položaja ranjenika i bolesnika u oružanim snagama u tatu, od 12. avgusta 1949. godine (I Ženevska konvencija), ratifikovane Ukazom Prezidijuma Narodne skupštine FNRJ od 28. februara 1950. godine (Službeni list FNRJ, broj 6/1950 ), naredili i da se – prema ranjenicima vrše ubistva, mučenja i nečovečna postupanja, ili izvršili neko od navednih dela – u smislu člana 143. Krivičnog zakona Savezne Republika Jugoslavije (KZ SRJ), u vezi sa članom 22.KZ SRJ, kao saizvršioci,tako što su:
1. Tačno neutvrđenog dana, krajem maja ili početkom juna 1995. godine, izvršavajući naređenja pretpostavljenih iz MUP-a Srbije prijavljeni Siniša Stojković, zvani Nine, kao zamenik komandira Četvrte čete 37.odreda PJP, sa potčinjenim mu komandirima vodova te čete, među kojma i prijavljeni Nenad Stojković, kao komandir Petog voda te čete, premestili su ljudstvo Četvrte čete 37. odreda PJP, poznate i kao leskovačka četa (dalje u tekstu: Četvrta četa), sa potrebnim naoružanjem i logističkim sredstvima, iz Leskovca u Štrpce, a Peti vod te čete u mesto Dobrun, opština Višegrad, u BiH. Na putu prema Štrpcu, na području Tare, u nekom objektu zatvorenog tipa, Obrad Stevanović, kao komandant PJP, održao je sastanak sa zamenikom komandira Četvrte čete Sinišom Stojkovićem – Ninetom, komandirom Petog voda Nenadom Stojkovićem i sa svim pripadnicima Petog voda, kao voda za specijalne namene u Četvrtoj četi.Uz upotrebu vojne karte toga dela BiH i Srbije, komandant PJP Stevanović je prijavljenim – Siniši i Nenadu Stojkoviću, kao i svim ostalim prisutnim pripadnicima Petog voda Četvrte čete, izdao zadatke četi, vodu, odnosno njihovim komandirima i pripadnicima, za delovanje na teritoriji BiH. Suština tih zadataka je u odvođenju Petog voda na teritoriju BiH, u mesto Dobrun, opština Višegrad, radi izvršavanja specijalnih zadataka na teritoriji BiH, a u neposrednom delovanju sa Policijom Republike Srpske i Vojnom policijom Vojske Republike Srpske.
1.1. Po naređenju komandanta PJP Obrada Stevanovića, prijavljeni Siniša Stojković, kao zamenik komandira Četvrte čete i Nenad Stojković, kao komandir Petog, specijalističkog voda te čete, od svih pripadnika Petog voda, odmah su oduzeli sve oznake pripadnosti MUP-a Republike Srbije, uključiv i registarske tablice vozila. Obrad Stevanović, komandant PJP Srbije, od komandira Siniše i Nenada Stojkovića, posebno je zahrevao da Peti vod u BiH mora ući neprimećeno od posmatrača UNPROFOR-a.
1.2. Peti vod, kao specijalistički i u ulozi izviđača i isturene borbene jedinice, po komandama prijavljenog komandira Nenada Stojkovića, a uz pomoć dvojice pridodatih lokalnih policajaca iz Štrpca, istoga dana, u kasnim popodnevnim časovima, nakon dužeg i prikrivenog prevoženja planinskim putem, neprimećeno od posmatrača UNPROFOR-a, ušao je sa svim borbenim vozilima i pripadajućim kompletom borbenih i logističkih sredstava, u mesto Dobrun, opština Višegrad, u BiH. Ostali vodovi i komandiri, uključiv i Sinišu Stojkovića, kao zamenika komandira Četvrte čete, smestili su se i ostali u Štrpcu, sa zadatkom da u svemu potrebnom, podržavaju delovanje Petog voda u Dobrunu.
1.3. U Dobrunu se Peti vod smestio u motel koji je lokalna policija Republike Srpske oduzela izvesnom Bošnjaku.Taj motel je korišćen kao baza za svo vreme izvršavanja specijalnih zadataka u BiH. Najvažniji od svih zadataka je bilo sprečavanje eventualnih prelazaka Bošnjaka iz Žepe i Srebrenice preko Drine u Srbiju. Prijavljeni Nenad Stojković, kao komandir Petoga voda naredio je sebi potčinjenim policajcima Petog voda, da sve uhapšene izbegle Bošnjake, predaju Vojnoj policiji Vojske Republike Srpske iz Višegrada, čiji je komandant bio izvesni Pecikoza, oficir iz Vojne policije Vojske RS. Prijavljeni Nenad Stojković, na gotovo svakodnevnim sastancima održavanim u vojnoj kasarni VRS u Višegradu, bliže je precizirao saradnju sa VRS, a posebno sa Pecikozom i drugim pripadnicima Vojne policije VRS, kao i policijom Republike Srpske i paramilitarnim grupama iz Višegrada pod vođstvom Milana Lukića, na hvatanju izbeglih Bošnjaka i njihovom predavanju ovim organima i grupama Republike Srpske.
1.4. Prijavljeni Nenad Stojković svakodnevno je naređivao pojačano izviđanje prostora prema Drini, a, posle možda tri nedelje, potčinjenim mu policajcima iz Petog voda naredio je i da noću postavljaju mine iznenađenja, uglavnom potezne mine, na pravcima odakle je očekivao nailazak izbeglih i nenaoružanih civila Bošnjaka iz Žepe i Srebrenice. Ujutru, pri osvitu, svakodnevno je zahtevao od potčinjenih mu policajaca, da te mine uklanjaju. Ovime je svakodnevno, sve potčinjene izlagao životnoj opasnosti, osobito pri jutarnjim demontiranjima i uklanjanju mina.
1.5. Nekoliko dana pred Petrovdan, 12. jula 1995. godine, Vojska RS iz Višegrada i Policija RS iz Dobruna i Višegrada, upoznala je prijavljenog Nenada Stojkovića, a time i ostale policajce Petog voda PJP, sa masovnim ubijanjima i progonu Bošnjaka u Srebrenici, Žepi i drugim naseljima u ovom delu istočne BiH. Potčinjenim policajcima iz Petog voda, Stojković je naredio da ubiju svakog Bošnjaka koji iz BiH pređe na desnu obalu Drine i uđe u Srbiju. Pri davanju ovakvih naređenja, potčinjenim policajcima je objašnjavao – da su izbegli Bošnjaci dobro naoružani i opasni, iako je znao da su to nenaoružani civili, koji panično beže pred VRS i naoružanim grupama bosanskih Srba da ih ne pobiju kao Bošnjake u Srebrenici.
1.6. Jednog dana krajem jula 1995. godine, u kasnim popodnevnim satima, prijavljeni Nenad Stojković, kao komandir Petog voda, od lokalnih Srba iz okoline Dobruna saznao je da je nekoliko Bošnjaka iz okoline Žepe i Srebrenice, prebeglo preko Drine i da će najverovatnije preći sa desne na levu obalu reke Rzav, mostom kod Dobruna prema Višegradu. Stojković je sa potčinjenim mu policajcem izvršio pretres borove šume sa desne obale reke Rzav, oko ovoga mosta, gde su izbegli Bošnjaci uočeni.Stojković i Golubović su otkrili tragove kretanja prema mostu, te zaključili da se izbegli Bošnjaci, pošto se ne smeju duže zadržavati na istom mestu, sigurno pripremaju da te noći pređu preko mosta na desnu obalu Rzava, jer ga zbog nabujalosti od obilnih kiša nije bilo moguće bezbedno preplivati niti drugačije preći.
1.7. Prijavljeni Nenad Stojković je te noći organizovao i sa potčinjenim mu policajcima -Bobanom Janjićem, zvanim Čarli, Veljom Krstićem, Dejanom Mihajlovićem, zvanim Ćebe i policajcem Nenadom Ilićem, sa nadimkom Njeke, svi iz Petog voda Četvrte čete 37. odreda PJP Srbije, postavio zasedu na mostu reke Rzav, kod Dobruna prema Višegradu, u BiH. Organizovanjem, pripremom i delovanjem zasedne grupe, neposredno je rukovodio prijavljeni Nenad Stojković, kao komandir i nadređeni imenovanim policajcima iz zasedne grupe. Ostalima potčinjenm policajcima iz Petog voda, naredio je da budu u pripravnosti, neprekidno u komandnoj vezi motorolama i da postupaju po njegovim daljim naređenjima. Narednog jutra, oko 3,00 časa, Stojković i četvorica policajaca iz zasede, ubili su 3 izbegla, nenaoružana Bošnjaka, a nešto kasnije, u svanuće, po pristizanju ostalih policajaca iz Petog voda i drugih policajaca iz Četvrte čete, zarobili trojicu Bošnjaka, od kojih je jedan bio ranjen.Toga ranjenog Bošnjaka, dok je molio da mu pomognu, rafalnim pucnjima sa udaljenosti od oko 4 metra, ubio je prijavljeni Nenad Stojković, pred ostalim policajcima iz čete. Drugu dvojicu zarobljenih Bošnjaka, ubrzo, u jutarnjim satima istoga dana, prijavljeni Nenad i Sinša Stojković, predali su Milanu Lukiću i oficiru Pecikozi, komandiru Vojne policije VRS iz Višegrada, koji je predvodio grupu od oko 6 vojnih policajaca, a koji su ubrzo, u dva džipa, pristigli iz Višegrada. Po naređenju Milana Lukića, tela svih ubijenih Bošnjaka, vojni policajci VRS i policajci iz sastava Četvrte čete 37.odreda PJP Srbije, među kojima i prijavljeni Boban Janjić, zvani Čarli, Veljo Krstić i Dejan Mihajlović zvani Ćebe, bacili su u vodu nabujalog Rzava. Milan Lukić je dvojicu zarobljenih izbeglih Bošnjaka, koje mu je predao Nanad Stojković, istoga dana vodio po kafićima u Višegradu, a, u popodnevnim satima, uz masovno prisustvo Srba iz Višegrada, odveo ih na čuvenu Ćupriju na Drini.Sa njene ograde, pored čuvene kule, gurnuo ih je u Drinu i ubio rafalima iz automatske puške.
2. Tačno neutvrđenog dana, 1997. godine, Jedinica za specijalne operacije (JSO) Državne bezbednosti Srbije, pod neposrednom komandom Milorada Lukovića zvanog Legija, završila je operaciju “čišćenja” odnosno proterale sa kopa Belaćevac, kod Obilića na Kosovu rudare albanske nacionalnosti. Istoga dana, u selo Ade, opština Obilić, ušla je Četvrta (Leskovačka) četa 37.odreda PJP, pod komandama Siniše Stojkovića, kao komandira te čete i Nenada Stojkovića, kao komandira Petog voda te čete. Narednog dana, rano ujutru, policajci Četvre čete, po naređenjima pretpostavljenih im komandira Siniše i Nenada Stojkovića, izvršili su pretres albanskih kuća u tom selu.Tom prilikom izdvojili su jednog Albanca, starog preko 70 godina. Pod sumnjom da je izviđač OVK, toga su Albanca predali Nenadu Stojkoviću, kao komandiru Petoga voda Četvrte čete, da bi ga ispitao. Nenad Stojković je poterao starog Albanca ispred sebe, prema centru sela Ade, gde se nalazila komanda čete. Nakon par minuta policajci Četvrte čete začuli su rafalnu paljbu i kasnije se pričalo da je prijavljeni Nenad Stojković ubio toga starog Albanca, jer ga uopšte nije doveo u komandu radi ispitivanja. Istoga dana kada je četa napustila selo i vraćala se u Prištinu, u autobusu su svi policajci i starešine čete glasno i javno komentarisali da je Nenad Stojković ubio ovoga Albanca.
3. Dana 5. marta 1998. godine, u ranim jutarnjim časovima, Četvrta četa, držala je prve položaje u prvom obruču srpskih snaga oko albanskog sela Donje Prekaze, opština Srbica, Kosovo, na udaljenosti od oko 300 metara od prvih kuća toga sela, sa strane od sela Gornje Prekaze. Pri dolasku delova 37.odreda PJP i zaposedanju položaja, u ranim jutarnjim satima, prijavljeni Nenad Stojković, kao nadređeni i komandir Petog voda ove čete, naredio je svim potčinjenim mu policajcima iz toga voda da ubiju svakog Albanca, bilo da je dete, žena ili staraija osoba, koji pokuša da izađe iz sela Donje Prekaze ili pokuša da uđe u to selo. Uz naređenje im je pojasnio – “da niko ne sme živ niti da izađe niti da uđe u selo Donje Prekaze”.U dejstvima JSO, koje je lično predvodio Milorad Luković Legija, iz zapaljenih i vatrenim dejstvima razrušenih albanskih kuća u selu Donje Prekaze, počeli su da beže deca, žene i stariji Albanci.Čuo se vrisak i plač žena i dece. Policajci iz Petog voda Četvrte čete, posmatrali su šta se događa u selu. Jedna velika grupa žena, dece i staraca, bežala je prema položajima koje su držali policajci vranjanske čete 37.odreda PJP i videli kako ti policajci pucaju i ubijaju ih.U jednom momentu, svi policajci iz Petog voda Četvrte čete, uočili su jednog starijeg Albanca, sa kečetom na glavi, kako odlazi iz spaljenih i razrušenih kuća iz Donjeg Prekaza prema Gornjem Prekazu, i to pravo prema položajima Petog voda. Nenad Stojković, kao komandir, dao im je znak da će toga Albanca on da ubije. Kada je taj Albanac, preko neke njive zasejane pšenicom koja je tek počela da raste, prišao na bliže od 100 metara, Stojković je počeo da puca u njega, pojedinačnom, ali brzom paljbom, iz automatske puške. Prvim hicem ga nije pogodio. Svi policajci iz Petog voda gledali su kako njihov komadir Nenad Stojković, veoma brzo, ponovo nišani i okida. Videli su kako je Albanac starac posrnuo, kao da je kleknuo. Stojković je ponovo, po treći put, brzo nanišanio i okinuo. Očigledno je starca pogodio i ubio, jer je pao pljoštimice, kao pokošen i nije se više pomerio. JSO, pod vođstvom Milorada Lukovića Legije, gotovo celi dan razarale su kuće u selu Donje Prekaze.
3.1. Sutradan ujutru, 7. marta 1998. godine, prijavljeni Nenad Stojković je tražio dobrovoljce za prikupljanje ubijenih Albanaca na jedno mesto, navodno radi predaje porodicama. Odjedanput, među policajcima su se pojavili komadant 37. odreda PJP Radoslav Mitrović i Goran Radosavljević, zvani Guri, koji je bio uočljiv po tome što je jedini nosio crnu uniformu, koju policajci do tada nisu videli na nekom od policijskih starešina. Pošto niko nije hteo da se dobrovoljno prijavi za skupljanje ubijenih Albanaca, prijavljeni Nenad Stojković, kao komandir, naredio je policajcima iz Drugog (minobacačkog) odeljenja Petog voda, kao potčinjenim mu policajcima, da se u vozilu pinzgauuer odvezu do ubijenog starca i da ga prevezu do jednog policijskog kamiona marke dajc, sa ceradom plave boje i policijskim registarskim oznakama, koji se kretao pored spaljenih kuća i u čiju karoseriju su neki policajci ubacivali leševe ubijenih Albanaca. Stojković im je savetovao, da u jednoj od obližnjih kuća uzmu neko ćebe ili kakvu prostirku, radi lakšeg unošenja ubijenog. Kada su policajci prišli tome ubijenom Albancu, videli su da je star oko 70 godina, odevan u crne pantalone, belu košulju, preko koje je nosio prsluk braon boje. Policajac Boban Janjić, zvani Čarli, je sa ubijenog Albanca skinuo džepni sat, koji je držao u džepu od prsluka, na lančiću vezanog za rupicu za dugme na tome prsluku.Ubijenog starca odvezli su i ubacili na karoseriju opisanog kamiona.Pri ubacivanju tela ovog ubijenog, policajci Golubović, Janjić i policajac sa nadimkom Puri, videli su da je na karoseriji već bilo ubačeno 7 ili 8 leševa Albanaca. Kasnije, u razgovoru, mnogi policajci iz Četvrte čete govorili da je u tom kamionu odveženo 32 ubijena Albanca.Sve ubijene su smestili u drvene sanduke i držali ih na nekoj livadi iznad Donjih Prekaza.Pošto ih porodice nisu preuzele, treći dan od ubistva, naređeno je nekoj policijskoj jedinici da ih sahrane i to je učinjeno uz pomoć mesnih Srba iz Srbice. Nakon dva dana, Četvrta četa vraćena je u Leskovac.
4. Krajem jula i početkom avgusta 1998. godine, u Orahovcu, na Kosovu, prijavljeni Bogosav Jovanović, kao komandir čete PJP iz 87. odreda PJP i ujedno zamenik komandira 37.odreda PJP, sa grupom prijavljenih, potčinjenih mu policajaca iz sastava te čete, ukrali su iz napuštenih albanskih kuća, ili, u nameri ličnog prisvajanja, primenom sile, oduzeli Albancima iz Orahovca, više desetina kvalitetnih putničkih automobila, kamiona, traktora sa priključnim mašinama, ogromne količine tehničkih aparata, nameštaja i drugog pokućstva, kao i više desetina motokultivatora marke goldoni i sve (ogromne količine) rezervnih delova za poljoprivredne mašine, iz skladišta kod benzinske pumpe Jaha Petrov u Orahovcu, kao i više od 10.000 litara rakije i raznih drugih žestokih pića i više od 10.000 litara kvalitetnog vina, vlasništvo Albanca, a čuvanih u podrumu pića i vina, nedaleko od navedene benzinske pumpe u Orahovcu. Sve ukradene, nasilno oduzete i prisvojene automobile, motorna vozila, pokućstvo i druge stvari, piće i vino, prevezli su u Srbiju, te međusobno podelili i za sebe zadržali, a deo prodali i dobijeni novac međusobno podelili.
5. Sredinom 1998. godine, više puta, tačno neutvrđenih dana, sa periferije sela Rakovina, opština Klina, Kosovo, Nenad Stojković, kao nadređeni i komandir Petog voda Četvrte čete 37.odreda PJP, sa više potčinjenih mu policajaca posmatrali su grupu Albanca, izbeglih meštana toga sela, kako se, na drugom kraju sela, kreću pešice ili u dva traktora, jednom, crvene, a drugom, plave boje. Zaključili su da su to izbegli meštani toga sela, koji se za dana vraćaju da nahrane ostavljenu stoku i obiđu i vide svoje napuštene domove. Jednog dana, prijavljeni Nenad Stojković, kao nadređeni i komandir Petoga voda Četvrte čete 37. odreda PJP, naredio je komandiru minobacačkog odeljenja toga voda, da pripremi dva minobacača za dejstvo u delu sela gde su se najčešće pojavljivali Albanci iz Rakovine.
Komandir minobacačkog odeljenja je izvršio naređenje i pred svim drugim policajcima iz voda o tome obavestio komandira Stojkovića.Ubrzo, uočivši Albance kako, u crvenom i plavom traktoru, nailaze prema delu sela gde je Nenad Stojković bio odabrao da ih granatira, Stojković je lično ubacio dve granate u cev minobacača već pripremljenih za dejstvo po tom delu sela. Međutim, Stojković je zaboravio da sa mina skine osigurače, te one nisu eksplodirale na mestu pada. Bio je ljut i grdio je komandira minobacačkog odeljenja, a ovaj mu je rekao da skine osigurače. Nenad Stojković je potom, pomno praćen od potčinjenih mu policajaca, skinuo osigurač i ubacio narednu minu. Policajci su videli kako je eksplodirala i raznela traktor plave boje na kojem su bili Albanci.Traktor crvene boje je ubrzao kretanje i uspeo da izmakne. Nenad Stojković je bio ponosan i kasnije se više puta hvalio kako je “uništio pun traktor Šiptara”. Sutradan je neko iz komande 37. odreda, motorolom zahtevao da se hitno obavesti – ko je i zašto ispalio granate? Stojković je lažno odgovorio – da je Peti vod, sa tri granate, gađao lokaciju sa koje je snajperskom puškom delovano po policiji iz toga voda.
6. Narednog dana, u kasnim večernjim časovima, u selu Rakovina, prijavljeni Stojković je naredio, potčinjenim mu policajcima da iz jedne obližnje, napuštene albanske kuće, na specijalnom borbenom vozilu, dovezu neki ogromni agregat na dizel gorivo za proizvodnju struje. Ova trojica potčinjenih mu policajaca, ubeđivali su ga da je to gotovo nemoguće, jer je agregat izuzetno težak, ali je Stojković ponovio naređenje i prisilio ih da ukradu taj agregat.Tom prilikom ova tri policajca su za malo izginuli, jer dok su pokušavali da utovare taj agregat, na njih je neko počeo da puca, verovatno drugi policajci iz sastava Četvrte ili neke druge čete 37.odreda PJP, misleći da su pripadnici OVK. Nakon oko 15 dana, kada je jedinica vraćena u Leskovac, prijavljeni Nenad Stojković je ovaj ukradeni albanski agregat odvezao u Srbiju i prisvojio ga za sebe.
7. Tri ili četiri dana, nakon što je Četvrta četa 37. odreda PJP preuzela od kruševačke čete uređene borbene položaje na dominantnom uzvišenju u selu Zočište, opština Orahovac i zaposela ih, jednoga dana, oko 20.avgusta 1998. godine, oko podne, prijavljeni Nenad Stojković, kao komandir čete, uz pomoć nekoliko potčinjenih mu policajaca, odnekuda je, na položaje dovukao bestrzajni top kalibra 105 mm. Svi policajci iz čete sa tih položaja bili su začuđeni. Sa pažnjom su pratili šta radi njihov komandir. Policajci iz čete videli su kako je Nenad Stojković, usmerio bestrzajni top prema selu Opteruša, i ispalio tri kumulativne granate u jednu kuću u kojoj su bili zapazili da ima ukućana i zaključili da je to bila albanska kuća, ali u to nisu bili sigurni. Naime, policajci su videli kako nekoliko lica izlazi iz te kuće u dvorište i vraća se u kuću. Po ovome, svima iz čete bilo je jasno da su to ukućani. Stojković je sačekao da ta lica uđu u kuću i tada je ispalio prvu granatu. Njome je pogodio krov kuće i on se urušio i odmah počeo da gori. Drugim dvema granatama pogadio je ćošak od zida i zid kuće. Obe strane zida na tom delu kuće, srušile su se.Vatra se rasplamsavala. Iznad kuće se dizao gust, crni dim. Niko od ukućana nije istrčao iz kuće, te su policajci zaključili da ih je Stojković sve pobio.Međusobno su komentarisali zašto je to učinio. Dugo su gledali kako kuća gori, a iz nje niko nije istrčavao. Jedan policajac je pred ostalim policajcima iz čete pitao Stojkovića, u smislu – da li je normalan i šta ako je to srpska kuća i ako su Srbi bili u njoj, odnosno, ako je pobio Srbe. Stojković je hladnokrvno odgovorio – “Šta me boli k…, svi moraju da idu, niko ne sme da bude u selu”.
8. Krajem avgusta 1998. godine, prijavljeni Nenad Stojković, jedan kamion koji je sa potčinjenim policajcima iz Četvrte čete oduzeo nekom kosovskom Albancu, prodao je Albancu iz Prizrena, vlasniku trgovinske radnje koja se zvala Habibi comerce. Novac dobijen od prodaje toga kamiona, Stojković je zadržao za sebe.Više policajaca iz čete je negodovalo zbog takvog ponašanja svoga komandira, a jedan policajac ga je i javno, pred svim policajcima iz čete, opomenu da je to sramota i da će ga prijaviti za krađe i ratno profiterstvo.Stojković se na sva ta negodovanja i opomene smejao.
9. Za sada tačno neutvrđenog dana, početkom septembra 1998. godine, u blizini Glogovca, na Kosovu, na nekom lokalnom putu, prijavljeni Nenad Stojković, kao komandir Četvrte čete 37.odreda PJP, predvodio je policajce te čete. Krećući se tim putem, u susret su im došla dva albanska mladića. Svi policajci iz čete, među kojima i Predrag Jovanović, videli su da se radi o nenaoružanim civilima, očigledno meštanim obližnjeg albanskog naselja. Pri susretu, bez ijednog razumnog razloga, na zaprepašćenje svih prisutnih policajaca, Nenad Stojković je potegao automatsku pušku, uperio njenu cev u mladiće i naredio im da potrbuške legnu na zemlju, a čim su oni legli, obojici ispalio po jedan kraći rafal u leđa i obojicu na mestu ubio.
10. Tokom septembra 1998. godine, prijavljeni Nenad Stojković, kao nadređeni i komandir Četvrte čete, u više albanskih sela na području opština Suva Reka, Orahovac, Mališevo i mnogim drugim okolnim naseljima na Kosovu, u više navrata, sa više potčnjenih mu policajaca, među kojima i Zoran Marković, zvani Cecko, Zoran Nikolić, zvani Honda, Dejan Mihajlović, zvani Ćebe, skupljali su krave i ovce i drugu stoku koja je lutala u napuštenim albanskim selima i okolo. Prikupljenu stoku, u više navrata, kamionima otetim od kosovskih Albanaca, odvozili su u Prizren i prodavali je privatnim mesarskim radnjama u Prizrenu, čiji su vlasnici uglavnom Albanci. Novac dobijen prodajom albanske stoke, Stojković i imenovani policajci, međusobno su podelili i zadržali za sebe.
11. U više navrata tokom druge polovine 1998. godine, iz više albanskih sela sa prostora Ćićevice i Drenice, nakon završenih akcija čišćenja terena, Nenad Stojković, kao komandir Četvrte (leskovačke) čete 37.odreda PJP, sa grupom potčinjenih mu policajaca iz te čete, iz albanskih kuća čije su ukućane proterali, uzimali su tehničke aparate, mašine, motorne testere i sve druge vrednije stvari od pokućstva i priključnih mašina. Utovarali su ih u kamione i odvozili u Leskovac, gde su ih privremeno smeštali u neke objekte u naselju Sinkovac. Mnogi iz čete peli su se na karoserije kamiona kojima je Stojković sa grupom, otete albanske stvari, odvozio u Srbiju. Jedan policajac je javno, pred većinom drugih policajaca iz čete, opomenuo Stojkovića da će ga prijaviti pretpostavljenima zbog pljačke albanske imovine. Kasnije su te stvari nestale i svi iz čete, kao i iz Policijske stanice u Leskvcu, znali su i gledali kako ih je Nenad Stojković, sa svojom grupom, a uz odobrenje Radoslava Mitrovića, kao komandanta 37.odreda PJP, prodavao a dobijeni novac međusobno delili i za sebe zadržali. Pred kraj 1998. godine, pisanim podneskom, opširno, uz navođenje ubedljivih dokaza, Vlajko Stojiljković je, kao ondašnji ministr Unutrašnjih poslova Srbije, upoznat sa ratnim zločinima i pljačkanjem imovine kosovskih Albanaca koje su počinili Nenad Stojković i Radosalav Mitrović sa potčinjenim policajcima.
12. Dana 11.septembra 1998.godine, na jednom skrovitom proplanku u planini iznad Glogovca, policajci iz Četvrete čete pronašli su više izuzetno kvalitetnih putničkih automobila, među kojima i mercedes automatik, najnoviji model iz 1999.godine, crne boje. Bilo je svima očigledno da su to automobili kosovskih Albanaca, koji su pokušavali da ih na taj način sakriju i sačuvaju od pripadnika srpskih snaga. Nenad Stojković je, pred svim policajcima iz čete, odabrao mercedes, vredan preko 60.000 nemačkih maraka i poklonio ga Radoslavu Mitroviću, komandantu 37.odreda PJP. Mitrović je ovaj mercedes jedno vreme koristio za lične potrebe, a potom ga je prodao i dobijeni novac zadržao za sebe.
13. Tačno neutvrđenog dana oko 25. septembra 1998.godine, oko 6,00 časova, ispred rudnika Trepča u Kosovskoj Mitrovici, grupa policijskih starešina iz Četvrte čete 37.odreda PJP, među kojima i Zoran Anđelković i Zoran Marković, komandiri vodova te čete, i grupa policajaca iz te čete našli su tri šlepera nosivosti od po 10 do 15 tona, pune brašna, ulja, šećera, deterdženta za pranje i drugih namirnica i sredstava. Ova grupa policajaca je počela da deli robu iz šlepera, nekim okupljenim radnicima Trepče, koje nisu poznavali. Ubrzo, kada su, otprilike podelili po trećinu artkala i sredstava iz svakog od tri kamiona, odjedanput se pojavio njihov komandir Nenad Stojković. Povišenim glasom naredio im je da ne dele namirnice i sredstva iz šlepera, jer je to navodno ratni plen, oduzet na planini Bajgora od jedinica OVK. Odmah potom naredio je ovoj grupi starešina i policajaca da krenu u borbenu akciju na Bajgoru. Kada su se vratili iz akcije, ni jednog od tri šlepera, niti robe u njima nije bilo. Svi iz čete su i sada ubeđeni da ih je Stojković sa svojom grupom prisvojio i prodao nekom od Albanaca sa Kosova. Ovo su zaključili po tome što su znali kako je prodavao sakupljenu stoku, otete kamione, automobile i tehničku robu.
14. U oktobru 1998. godine, tačno neutvrđenog dana, ceo 37. Odred PJP, zaposeo je nove položaje na liniji selo Leskovec-Ljubičevo-Lješkovo, u opštini Prizren. U ranim popodnevnim satima, grupa vojnika iz redovnog sastava VJ, privela je u Četvrtu četu 37.odreda PJP, koja se takođe nalazila na položajima, trojicu civila Albanaca, starih oko 25 godina. Privedene Albance predali su prijavljenom Nenadu Stojkoviću, kao komandiru Četvrte čete i prisutnim, potčinjenim mu policajcima iz te čete. Objasnili su im, da su ih lišile slobode kada su naišli vodeći dva osamarena konja. Albanci su vojnicima,u momentu kada su ih zarobili, rekli da su krenuli da doteraju ogrevno drvo. To isto su tvrdili i prijavljenom Nenadu Stojkoviću i policajcima iz Četvrte čete, među kojima su bili i Zoran Marković, zvani Cecko, komandir Diverzantsko-izviđačkog (DI) odeljenja, Bojan Zlatkvić, Dušan Bojat i Zoran Spirovski. Mnogi policajci iz čete su prvi put gledali zarobljene Albance i sve su pažljivo pratili, kao i ostali iz čete. Ubrzo, ovu trojicu privedenih Albanaca i komandira Nenada Stojkovića, koji ih je ispitivao, okružila je grupa policajaca iz čete, među kojima i Zoran Marković, zvani Cecko i Saša Stojanović. Uz Stojkovićevo odobrenje, besomučno i surovo su premlaćivali ovu trojicu privedenih Albanaca. Rukama i nogama u vojničkim čizmama, udrali su ih u glavu, grudi, stomak, u prepone i svuda po telu. Dok su tukli ovu dvojicu, Stojković je motorolom pozvao Čegar 1, što je bio tajni naziv za Radoslava Mitrovića, kao komandanta 37.odreda PJP. Prisutni policajci iz čete čuli su kako Stojković, komandir čete, obaveštava komandanta 37. odreda, Mitrovića, da je zarobio trojicu mlađih Albanaca i pita ga šta da radi sa njima. Čuli su i kako mu Mitrović odgovora – “pošalji ih na sunčanje”, što je zapravo bila dogovorena naredba da ovu dvojicu ubije, jer da “sunčati” znači ubiti. Ubrzo,sprovodeći Mitrovićevo naređenje, Nenad Stojković, kao komandir čete i pretpostavljeni u službi, pred svim prisutnim policajcima iz čete, naredio je policajcima – Zoranu Markoviću, zvanom Cecko i Saši Stojanoviću, da ubiju ovu trojicu Albanaca. Izvršavajući to naređenje, Zoran Marković, zvani Cecko i Saša Stojanović, vezali su trojicu Albanaca lisicama i odveli ih u jednu udolinicu, na oko 50 metara od mesta ispitivanja i ubili ih sa dva duža rafala iz automatskih pušaka. Saša Stojanović je kasnije pričao policajcima iz čete da su on i Cecko zaboravili da sa ruku ubijenih Albanaca skinu lisice, te da se on odmah vratio na mesto ubistva i zatekao jednog Albanca, ranjenog, koji je još bio živ. Pucao je u njega, i dokrajčio ga.
15. Istoga dana, u kasnim popodnevnim satima, prijavljeni Radoslav Mitorvić, kao komandant 37. odreda PJP, prijavljeni Saša, policijski oficir nepoznatog prezimena, kao komandir niške čete toga odreda, prijavljeni Branković, policijski oficir nepoznatog imena, kao zamenik komandira niške čete ili komandir jednog od vodova iz te čete, te komandir kruševačke čete i komandiri vodova iz te čete, nepoznatih imena i prezimena (NN), naredili su policajcima niške i kruševačke čete 37. odreda PJ, da spale sve kuće i druge objekte u albanskim selima Ljubičevo i Lješkovo. Izvršavajući naređenja svojih pretpostavljenih, policajci niške i kruševačke čete 37.odreda PJP, podeljeni u grupama od po 3 do 5 policajaca, išli su od kuće do kuće i od objekta do objekta i sistemski ih spaljivali, sve dok sve kuće i druge objekte u oba ova sela nisu spalil. To veče, od svih kuća i objekata u oba sela, jedino je u selu Ljubičevo ostala nespaljena neka ogromna zgrada, koja je, obzirom na unutrašnju opremu i količinu nađenih lekova i drugih medicinskih sredstava, verovatno korišćena kao privatna bolnica. U tu su veliku kuću–bolnicu, prespavali neki iz komande 37.odreda PJP i komandiri četa i vodova iz njegovog sastava, među kojima i prijavljeni Saša i Branković, komandiri iz niške čete, kao i Nenad Stojković i drugi komandiri iz Četvrte (leskovačke) čete. Ujutru, narednog dana, pri napuštanju sela Ljubičevo, po naređenju prijavljenih – Mitrovića, Saše, Brankovića, Stojkovića i drugih NN prijavljenih, policajci iz sasatava 37.odreda PJP, upotrebom eksploziva, srušili su i ovu veliku kuću-bolnicu.
16. Istoga dana, nakon spaljivanja sela Ljubičevo i Lješkovo, prijavljeni Radoslav Mitrović, kao komandant 37.odreda PJP, od Albanaca, meštana sela Zagradska Hoča, uz pretnju da će ih pobiti, a kuće im opljačkati a potom razrušiti i spaliti, iznudio je da mu daju veću, za sada tačno neutvrđenu svotu deviza, nemačkih maraka i američkih dolara. Nakon što je od Albanaca, meštana sela Zagradska Hoča, koji su videli potpuno uništavanje sela Ljubičevo i Lješkovo, dobio iznuđene devize, Radoslav Mitrović, komandant 37.odreda PJP, motorolom je naredio svim komandirima četa – da sve potčinjene im policajce skupe na lokalni put Lješkovo-Zagradska Hoča, prema Prizrenu. Nakon prikupljanja, komandant Mitrović je naredio da svi policajci 37. odreda PJP, svrstani u čete iz sastava toga odreda, u koloni pođu prema Zagradskoj Hoči, naglasivši da će on lično predvoditi kolonu odreda i da je on obezbedio da u selu Zagradska Hoča, neće biti bilo kakvog otpora. Na izlasku iz sela Lješkovo, na putu prema Zagradskoj Hoči, sa desne strane, svi policajci 37.odreda PJP videli su jednog mlađeg Albanca, u civilnoj odeći, kako potrbuške leži na gomili stajskog đubriva, sa rukama na potiljku. Još je bio živ. Međusobno su komentarisali da će toga nesrećnog Albanca sa gomile đubriva, neko od policajaca iz kolone, sigurno “poslati na sunčanje” odnosno ubiti. Kasnije su svi policajci iz Četvrte čete čuli da je taj Albanac ubijen i međusobno komentarisali njegovo ubistvo. Svi su ubeđeni da o ubistvu ovoga Albanca zna i komandant Mitrović. Pri prolasku kroz selo Zagradska Hoča, policajci su zapazili kako Albanci iz toga sela, bez straha stoje ispred svojih kuća. Bilo je to jedino selo, od stotinu albanskih sela na Kosovu kroz koja su prošli, u kojem su videli mukarce Albance da mirno i bez straha stoje pred svojim kućama. Svi policajci,po Mitovićevom i držanju Albanaca ovoga sela, zaključili su da im je Mitrović zaista uzeo novac da ih ne ubija, da im ne spaljuje kuću i ne pljačka imovinu i ne uništava imovinu. Ipak,i Mitrović i svi potčinjeni mu policajci, znali su i da je neki od tih policajaca, ubio onog poniženog Albanca sa stajskog đubriva na ulazu u selo.
17. Od 1. septembra do 1. oktobra 1998. godine, po naređenjima prijavljenog Radoslava Mitorovića, kao komandanta 37.odreda PJP, Četvrta četa iz sastava toga odreda, krećući se u motorizovanim kolonama, pod komandama prijavljenog Nenada Stojkovića, kao komandira te čete, sudelovala je u borbenim akcijama sa ostalim četama 37.odreda PJP u čišćenju terena, odnosno albanskih sela na područjima Drenice, Bajgore, Ćićevice i Jezerskih planina. Nakon završenih operacija, Četvrta četa, kao i ostale, vraćala se u bazu. U jednoj od tih akcija, u prvoj polovini septembra 1998.godine, u usamljenoj albanskoj kući starinskog, planinskog tipa, koja je u prizemlju i oko ulaznih vrata bila obojena bledo-zelenom bojom, a nalazila se nedaleko i sa desne strane puta od Starog Trga kod Kosovske Mitrovice prema planini Bajgora, pripadnici Četvrte čete uočili su da ima nekog od ukućana. Pažljivo su prišli toj kući, a u nju su ušli komandir čete Nenad Stojković i podređeni mu policajci iz te čete – Srđan Nikolić, zvani Lučica, Dejan Mihajlović, zvani Ćebe i Zoran Marković, zvani Cecko. Nakon kraćeg zadržavanja, iz kuće su isterali petoro Albanaca, i to – tri muškarca, o kojih su dva imali od oko 45 godina, a jedan je bio mlađi, oko dvadeset godina, i dve žene, od kojih je jedna bila stara oko 50 godina, a druga oko 25 godina.Možda su bile majka i kćerka ili svekrva i snaha.U dvorištu ispred kuće, pred oko stotinu policajaca i policijskih starešina čete, nakon veoma kratkog ispitivanja, komandir Nenad Stojković je pucnjima iz automatske puške, ispaljenim iz neposredne blizine, ubio jednog od starijih Albanaca. Ubrzo, sledeći primer nadređenog mu komandira Stojkovića, policajac Srđan Nikolić, zvani Lučica, izdvajio je onog drugog starijeg Albanca i odveo ga u voćnjak, na oko 50 metara od ostalih policajaca i Albanaca ukućana, naredio mu da klekne na kolena, licem okrenut prema Lučici, i iz neposredne blizine, kratkim rafalom iz puškomitraljeza M/84, kalibar 7,9 mm, pucao u telo i na mestu ubio ovog Albanca. Komandir Nenad Stojković i nekoliko podređenih mu policajaca, izdvojili su dve Albanke i odveli ih nazad u kuću, a mlađi Albanac je ostao u dvorištu, ispred kuće, među ostale policajce iz Četvrte čete. Nakon kraćeg vremena, iz kuće se začulo više kratkih rafala i policajci iz čete su zaključili da su komandir Stojković i grupa policajaca koja je sa njim ušla u kuću, ubili ove dve Albanke. Nakon ovih ubistava, komandir Nenad Stojković je poveo mlađeg Albanca, uza sebe na čelu čete, koja je pod njegovim komandama nastavila kretanje tamošnjim lokalnim putem, s tim da su nešto ispred njega i ostalih, na oko 10 metara, išli pripadnici DI (Diverzantsko-izviđačkog) odeljenja, čiji je komandir bio Zoran Marković, zvani Cecko. Tokom narednog kretanja od oko pola sata, komandir Nenad Stojković i neki drugi policajci, tvrdili su za ovog mlađeg Albanca kojeg su vodili među sobom, da je pripadnik OVK i ostalim policajcima pokazivali ručno rađeni prsluk od nekog zelenog platna, sa našivenim džepovima, tvrdeći da ti džepovi služe za nošenje okvira automatske puške i da ga je taj Albanac zbog toga i nosio. Stojković je čitao i drugim policajcima davao da čitaju ličnu kartu ovoga Albanca i oni su iz nje videli da je taj Albanac iz Kosovske Mitrovice. Nenad Stojković je oduzeo i zadržao ličnu kartu i neka druga dokumenta toga Albanca. Policajci su tukli Albanca i pretili da će ga ubiti, ako ne prizna da je pripadnik OVK i ako ne otkrije imena ostalih pripadnika OVK. U jednom momentu, pri nailasku na jednu veliku strminu, ovaj mladi Albanac je pokušao da pobegne. Naglo je skočio u stranu i odkotrljao se niz tu strminu. Nenad Stojković i mnogi policajci, odmah su potegli oružje, rafalno zapucali u njega i najverovatnije ga ubili, jer je Stojković komentarisao u smislu – da njemu niko i nikad nije pobegao i da nema potrebe da šalje poternu patrolu.
17.1. Na oko jedan kilometer od prethodne kuće, na mestu gde se Četvrta četa 37.odreda PJP Srbije, pripremala da prenoći, policajci su uočili jednu usamljenu albansku kuću, takođe starijeg i planinskog tipa, ali prizemnu, na oko 30 metara, sa desne strane, od lokalnog puta, kojim se četa kretala od Starog Trga u pravcu planine Bajgora, iznad Kosovske Mitrovice. Nenad Stojković, kao komandir Četvrte čete i komandno odeljenje čete, ušli su u tu kuću. Ostalim policajcima iz čete, komandir Stojković je naredio da spavaju oko kuće, odnosno pored puta, jer u blizini nije bilo drugih kuća. U toku noći i sutadan ujutru, policajci iz čete gledali su više puta, kako iz te kuće izlaze i u nju se vraćaju, jedna sredovečna Albanka i jedan muškarac star oko 30 godina, koji je očigledno bio mentalno zaostao, i to teže, jer se i na prvi pogled zapažala njegova nesposobnost samostalnog i normalnog kretanja i komuniciranja. Toga dana, u ranim prepodnevnim časovima, dok su se, nakon doručka, na lokalnom putu, pripremali za dalje kretanje prema Bajgori, sa udaljenosti od oko 30 metara, policajci Četvrte čete, začuli su pucnjavu u kući dok su u njoj još bili komandir njihove čete Nenad Stojković i grupa iz komandnog odeljenja čete. Ubrzo su policajci videli i kako se iz kuće diže dim i kako ona počinje da gori, dok su iz nje izlazili komandir Nenad Stojković i pripadnici Komandnog odeljenja Četvrte čete. Svi policajci i starešine Četvrte čete 37. odreda PJP, čuli su pucnjavu i videli spaljivanje kuće. Svi su znali da su prijavljeni Nenad Stojković i policajci iz Komandnog odeljenja čete, ubili ovu Albanku i bolesnog Albnaca u njihovoj kući, a potom ih u njoj i spalili. Neki od policajaca iz čete bili su revoltirani.U besu, međusobno su komentarisali i osuđivali ova brutalna ubijanja, ali niko nije imao snage da to komandiru Nenadu Stojkoviću i javno saopšti.
18. U daljem kretanju na području Bajgore, ali i na području Ćićevice i Drenice, Četvrta četa 37.odreda PJP Srbije, nailazila je na albanska sela koja su Albanci napustili, sklanjajući se od srpskih snaga.U okolnim šumama i planinama, policajci i starešine Četvrte čete nailazili su na zbegove lokalnog albanskog stanovništva. Zapravo, susretali su ih ili sustizali, jer se ti zbegovi nisu dugo zadržavali na jednom mestu, već su bili u stalnom pokretu, u nastojanju da izbegnu susret sa srpskim snagama. Zbegovi su bili u manjim grupama, 5 do10, ili do 50 ili 100 Albanaca. Međutim Četvrta četa, kao i druge čete iz sastava 37.odreda PJP, nailazile su i na zbegove od nekoliko hiljada, čak i od 20.000 kosovskih Albanaca. Pošto je bio šumovit i planinski kraj, a uz to pripadnicima čete potpuno nepoznat, komandir Nenad Stojković i druge, pretpostavljene starešine iz čete, uvek su određivali da ispred čete, bilo da se kreće u koloni ili borbenom streljačkom stroju, ide Diverzantsko-izviđačko odeljenje ili policajci iz drugih delova čete, u ulozi izviđača i prethodnice. Pri susretu sa grupama Albanaca iz zbega ili iz izbegličkih kolona, mnogi od policajaca iz Četvrte čete, kao uostalom i iz ostalih četa iz sastava 37. odreda PJP, po naređenjima i/ili odobrenjima ili, u najmanju ruku – uz znanje komandira Stojkovića i ostalih sterešina čete, pljačkali su Albance. Najčešće su pretili pojedincima, Abancima – da će ubiti njih ili članove porodica, ako ne daju određene svote deviza. Neki put bi, jednom ili nekolicini Albanaca iz grupe, zbega ili kolone, uz pretnju likvidacijom cele grupe, zahtevali da prikupe, najčešće po 100 nemačkih maraka za svakog iz grupe. Ako bi u izbegličkim kolonama ili na bilo kojem drugom mestu zapazili iole vrednije vozilo ili bilo kakvu drugu, ličnu stvar, uz pretnju oružjem, oduzimali su to od Albanaca i kasnije, prvom zgodnom prilikom, prebacivali u Srbiju, gde su ih prodavali drugima ili zadržavali za sebe. Mnogi od njih, među kojima i neki od policijskih starešina, sada na visokim pozicijama u Policiji, Žandarmeriji i MUP-u Srbije, i sada koriste vozila oteta od Albanaca sa Kosova. Neki od njih su tako ukradena odnosno nasilno oteta vozila kosovskih Albanaca, kasnije, nakon povlačenju sa Kosova, uz falsifikovanu dokumentaciju, sačinjenu zloupotrebom službenog položaja, prodavali građanima Srbije, čak i svojim potčinjenim, policajcima ili drugim pripadnicima MUP-a Srbije.
Tako, prijavljeni Miroslav Vidosavljević, zvani Mikica, kao pomoćnik komandira Policijske stanice Prizren i komandir voda u Petoj (prizrenskoj) četi PJP pri SUP Prizren, ukrao je i, zloupotrebljavajući službeni položaj i ovlašćenja policijskog starešine, oteo kosovskim Albancima više kvalitetnih automobila i drugih motorinih vozila i dovezao u Vlasotince i druge gradove Srbije, prisvojivši ih za sebe. Sa Kosova je u Vlasotince, među ostalim vozilima, dovezao i jedan fiat punto, jedan golf 2 sive boje i jedan opel kadet suza, koje je ukrao ili silom oteo od Albanaca. Pošto je ubrzo postavljen za zamenika načelnika Odeljenja policije PU Leskovac, za ukradena i oteta albanska vozila, zloupotrebom službenog položaja i ovlašćenja, sačinio je lažna, saobraćajna, vozačka i dokumanta o pribavljanju i vlasništvu, na svoje i imena drugih lica, kojima je neka od tih vozila prodao. Oteti albanski automobil marke fiat punto, uz dokumenta koja je falsifikovao zloupotrebom ovlašćenja policijskog starešine, prodao je svom, tada potčinjenom policajcu, a, potom, kada su Vidosavljevićeve krađe i otimanja albanskih vozila otkriveni, on je podneo prijavu protiv policajca za navodno falsifikovanje isprava za to vozilo, iako je zapravo ta dokumenta Vidosavljević falsifikovao, a kako je to i pouzdano utvrđeno u sudskom postupku sprovedenom za to vozilo, po lažnoj Vidosavljevićevoj prijavi.
18.1. Policajci Četvrte čete 37. odreda PJP Srbije, i onda i danas, neprekidno i odgovorno, javno tvrde – da je njihov ratni komandir Nenad Stojković, naređivao i podsticao potčinjene mu pripadnike Petog (izviđačkog) voda Četvrte čete, da od Albanaca pljačkaju i otimaju novac, nakit, zlato, satove i sve druge, iole vrednije lične stvari, a da je potom od njih zahtevao da deo otetog njemu daju. Na ovaj način on je, kao nadređeni, prisiljavao potčinjene mu policajce iz čete, i da Albancima otimaju vrednija motorna vozila.Tako, gotovo svim policajcima iz ove čete poznato je i da njihov komandir Nenad Stojković, jednom prilikom, na Kosovu, naredio sebi potčinjenim policajcima, da od nekog Albanca oduzmu jedan mercedes sa registarskom tablicom UČK 02. O tom mercedesu i vlasniku Albancu, pisao je i nedeljnik Nedeljni telegraf u nekom od brojeva iz septembra ili oktobra 1998. godine. Nenad Stojković je ovaj Mmercedes poklonio komandantu 37. Odreda PJP, prijavljenom Radoslavu Mitroviću, pukovniku MUP-a Srbije, kasnije komandantu žandarmerije u Nišu.
19. Tačno neutvrđenog dana, krajem oktobra ili početkom novembra 1998. godine, krećući se u koloni, Četvrta četa 37.odreda PJP, predvođena prijavljenim Nenadom Stojkovićem, na lokalnom putu, pri ulasku u selo Jezerce, u opštini Uroševac, na Kosovu, među prvim kućama, zaustavila je jedan džip zelene boje koji im je dolazio u susret. Po naređenju prijavljenog Nenada Stojkovića, sa čela kolone čete, kada im je prišao, vozač toga džipa je usporio, zaustavio ga i izašao iz njega. Bio je to Albanac, star oko 25 godina, odeven u civilnu odeću. Prijavljeni Nenad Stojković, kao komandir Četvrte čete, okružen sa više podređenih mu policajaca iz čete, ali i više policajaca iz pirotske čete 37.odreda PJP, razgovarao je sa tim Albancem. Jednog momenta, policajci iz čete videli su kako Dejan Mihajlović, zvani Ćebe, levom rukom gura ovoga Albanca, prema kupinjaku uz ivicu puta, sa desne strane, gledano iz pravca Jezerskih planina prema centru sela Jezerce. U tom momentu, uz Dejana Mihajlovića, zvanog Ćebe, bili su komandir Četvrte čete Nenad Stojković, kao i više drugih policajaca iz te čete, među kojima i Zoran Marković, zvani Cecko, komandir DI odeljenja i prvopretpostavljeni Dejanu Mihajloviću, Živoijn Stojković, zvani Žika (poreklom iz Vučja i, u ono vreme na službi u Policijskoj stanici u Vučju, a sada na dužnosti u Policijskoj upravi u Leskovcu) i Dragan Milenkovć, zvani Šišarka, oba iz DI odeljenja Petog voda Četvrte čete, kao i više policajaca iz pirotske čete 37. odreda PJP. Gotovo istog momenta, kada je ovog mladića Albanca odgurnuo prema tom kupinjaku, Dejan Mihajlović, zvani Ćebe, iz neposredne blizine, ispalio mu je u leđa, kratki rafal iz automatske puške, i usmrtio ga na mestu. Prijavljeni Nenad Stojković, komandir čete, koji je bio uz Mihajlovića u momentu kada je ubio ovog Albanca, naredio je pripadnicima Četvrete čete da nastave pokret, kao da se ništa nije dogodilo. Pri prolasku kroz selo Jezerce, policajci Četvrte čete slušali su Radoslava Mitrovića, komandanta 37. odreda PJP, kako potčinjenim mu komandirima četa i vodova toga odreda, motorolom naređuje – šibica, što je prethodno dogovorena tajna komanda za spaljivanje kuća i objekata, kao i da naređuje -gumica, što je prethodno dogovorena komanda za potpuno uništenje i brisanje tragova postojanja albanskih kuća i objekata u selima i naseljima Kosova. Policajci Četvrte čete gledali su kako policajci ostalih četa iz sastava 37.odreda PJP, koji su se kretali ispred njih, izvršavajući ova naređenja komandanta 37.odreda PJP, Mitrovića i svojih pretpostavljenih komandira četa i vodova iz toga odreda, sistemski spaljuju sve kuće i objekte u selu Jezerce, dok ih nisu sve spalili.
20. Početkom novembra 1998. godine, tačno neutvrđenog dana, pri takozvanom čišćenju albanskih sela od navodnih pripadnika OVK u njima, na prostoru od Kosovske Mitrovice i Starog Trga prema planinskim delovima Bajgore, na Kosovu, policajci iz Izviđačkog odeljenja Petog voda Četvrte čete 37. odreda PJP uočili su kako se ispred jedne usamljene, novoizgrađene albanske kuće, iznenadno pojavio dečak Albanac, u civilnoj odeći. Na njega je, čim ga je spazio, prvi zapucao Dejan Mihajlović, zvani Ćebe. Potom su zapucali i ostali. Nisu ga pogodili, jer se dečak hitro sklonio u kuću. Policajci su pažljivo opkolili kuću i, pozivali ukućane da izađu i predaju se, uz upozorenje da su opkoljeni. Nisu pucali u kuću.Ušli su u nju i, u njenom predsoblju, zatekli četvoro Albanaca – dve žene, jednu staru od oko 55 godina, drugu, mlađu, od oko 35 godina, jednog starca, od oko 60 godina i onog dečaka uočenog ispred kuće, od oko 16 godina.Verovatno su bili ukućani.Te žene su im se učinile kao majka i kći, ili svekrva i snaha. Ova mlađa žena je bila izrazito mršava. Svi četvoro su bili vidno uplašeni i držali su podignute ruke iznad glave. Očigledno, bili su iznenađeni, kao i policajci. Gotovo jednovremeno, u kuću su upali i komandir čete Nenad Stojković i oko 10 policajaca. Komandir Nenad Stojković je, zadržao grupu policajaca među kojima i Zorana Markovića, zvanog Cecko i Dragana Milenkovića, zvanog Šišarka, da sa njim ostanu u kući dok je ispitivao ovih četvoro Albanaca. Ostalim policajcima je naredio da izađu iz kuće i da ga čekaju ispred, što je izazvalo njihov revolt, osobito Zorana Anđelkovića, jednog od policijskih starešina i komandira jednog od vodova iz Četvrte čete, a u ono vreme je bio komandir Stanice policije u Vučju. Nešto kasnije, komandir Nenad Stojković, naredio je ostalim potčinjenim mu policajacima iz čete da se pripreme za nastavljanje daljeg kretanja, a on se sa grupom policajaca, među kojima su bili i Zoran Marković, zvani Cecko i Dejan Mihajlović, zvani Ćebe, zadržali još neko izvesno vreme, sve dok ostali policajci nisu začuli rafalnu pucnjavu u kući i videli kako Stojković i grupa policajaca izlaze iz nje i izvode samo onog dečaka Albanca.Svi u četi zaključili su da su Stojković i grupa policajaca, u kući, silovali obe žene, a potom ih ubili, kao i onog starijeg Albanca. Stojković je izviđačima naredio da pođu ispred ostalih u četi, a uza sebe je poveo onog dečaka Albanca. Nakon oko pola sata kretanja, dečak Albanac je, pri nailasku na jedan veoma strmi deo puta, naglo odskočio niza stranu i kotrljajući se nestao. Stojković i drugi policajci, besno urlajući i psujući, rafalno su zapucali u njega, ali se dečak verovatno spasio, čak možda i bez ranjavanja.
Kasnije, pri evociranju doživljaja sa Kosova, Zoran Marković, zvani Cecko i Dejan Mihajlović, zvani Ćebe, više puta, pričali su policajcima iz Četvrte čete, šta su uradili onim dvema ženama i starcu. Cecko i Ćebe su više puta ponavljali, kako su oni i komandir Stojković Nenad, dok su boravili u kući, naredili ženama da se potpuno obnaže, te da su se one tome duže protivile, odnosno nisu htele da to odmah učine, ali, kada su ih oni izudarali, da su obe potpuno skinule odeću. Sarkastično su objašnjavali kako su obe bile mršave i čvornovate, kao i da su ih, nakon silovanja pred starijim Albancem, sve troje ubili.
21. Izviđači Četvrte čete 37.odreda PJP, krećući se ispred te čete dok ju je predvoio prijavljeni Nenad Stojković, kao komandir, sredinom novembra 1998. godine, tačno neutvrđenog dana, u kasnim popodnevnim satima, na jednom dominantnom brdu prema selu Gornje Obreinje, opština Glogovac, uočili su grupu pripadnika OVK, kako priprema minobacač da granatira njihovu četu. Nakon žestoke paljbe policajaca iz Četvrte čete, ta minobacačka grupa OVK je pobegla, ostavivši minobacač na tome brdu. Grupa policajaca Četvrte čete, zaposela je to brdo, a kako je ubzo pao mrak, spavali su i odmarali na tom brdu. U toku noći, grupa pripadnika OVK, verovatno je pokušala da uzme minobacač. Grupa policajaca iz Četvrte čete, među kojima i Dejan Mihajlović, zvani Ćebe i policajac zvani Cumba, ubili su dvojicu Albanaca a dvojicu zarobili.Ćebe je ovoj dvojici zarobljenih Albanaca naredio da se skinu potpuno goli. Brutalno ih je tukao tankim šibljikama dok nisu okrvavili na gotovo svim delovima tela. Jaukali su “kuku nona/kuku majko”.Policajac Cumbe se smejao njihovom zapomaganju i počeo tako surovo da ih udara nogama i rukama, da je veoma teško povredio sopstvenu nogu, toliko da je potom duže lečen. Nakon premlaćivanja, ponižavanja i zlostavljanja, obojicu Albanaca, pucnjima iz puške, ubio je policajac Dejan Mihajlović zvani Ćebe, a na drvenom kundaku svoje puške, nožićem, zarezao još dve crtice. Ćebe se kasnije javno i neprekidno hvalio ubistvima ove dvojice zarobljenih Albanaca, pripadnika OVK.
22. Istoga dana, u jutarnjim časovima, Četvrta četa 37.odreda PJP, nastavila je dalje kretanje prema selu Gornje Obrinje, opština Glogovac. Ispred čete, kako je i uobičajeno, išli su policajci iz DI odeljenja. Sa njima se u tom momentu kretao i prijavljeni Nenad Stojković, kao komandir čete. Očekivali su da će naići na zbeg Albanaca koji su bili napustili sela kroz su Četvrta četa, a i druge čete 37.odreda PJP, prošle. U očekivanju da će svakog momenta naići na izbegličku grupu ili kolonu izbeglih albanskih civila, žena, dece i starijih, imenovani izviđači – Zoran Marković, zvani Cecko, komandir toga odeljenja, Bojan Zlatković, Zoran Spirovski i Dejan Mihajlović, zvani Ćebe i komandir Nenad Stojković, začuli su ispred sebe, razgovor na albanskom jeziku. Postali su oprezniji, premda su bili gotovo potpuno sigurni da to mogu biti samo civili iz očekivanog albanskog zbega, za kojeg su znali da se nalazi u dolini ispred njih. Ipak, zauzeli su borbeni položaj, ležeći ili klečeći, sa oružjem na gotovs. Dejan Mihajlović, zvani Ćebe, koji je bio nešto levo i manje od 10 metara udaljen od Stojkovića i ostalih imenovanih izviđača, pokazivao im je rukom da pristižu Albanci čije su glasove slušali. I Dejan Mihajlović, zvani Ćebe i svi ostali, videli su da se radi o civilima i da su nenaoružani. Jednog momenta, komandir i policajci-izviđači videli su kako Dejan Mihajlović, zvani Ćebe, iz stojećeg stava, zaklonjen iza nekog otanjeg drveta, kratko nišani i ispaljuje ukupno, oko, možda, 4-5 pojedinačnih metaka u dvojicu nenaoružanih civila koji su mu se, međusobno glasno pričajući, bili približili na oko 5 metara.Videli su i kako su se oba Albanca trgli od smrtonosnih pogodaka i kako su pali jedan preko drugog i tako ostali da nepomično leže. Kada su prišli ubijenim Albancima, zapazili su da je jedan od njih, koji je imao oko 40 godina starosti i bio odeven u sako braon boje, bio pogođen u glavu. Svi iz čete, koji su kasnije ubrzo naišli, videli su ovu dvojicu. Iako je, kao i svi ostali policajci iz Četvrte čete, video da su u pitanju nenaoružani civili, komandir Nenad Stojković je pohvalio Dejana Mihajlovića, zvanog Ćebe, rečima:”bravo majstore”. Dejan je na to hvalisavo uzvratio:”jesi li video komandire, kako se upucava jedinačnom paljbom?”.
23. Istoga dana, nekoliko stotina metara dalje, u jednoj dolini, u ataru i ispod sela Gornje Obrinje,opština Glogovac, Četvrta četa 37.odreda PJP naišla je na ogromni zbeg, od nekoliko hiljada Albanaca. Bilo ih je razne starosne dobi, od dece u naručju do duboke starosti, žena i muškaraca. Radilo se o Albancima koji su napustili sela kroz koja je prošla Četvrta četa na putu prema Gornjem Obrinju. Gotovo svi policajci iz ove čete, upali su među Albance iz zbega. Preteći oružjem i brutalno ih premlaćujući, otimali su im novac, zlato, nakit i druge vrednije lične stvari.Sve ovo policajci su radili po prethodnom naređenju prijavljenog Nenada Stojkovića, kao komandira čete, koji je brutalno premlaćivanje i pljačkanje izbeglih Albanaca zadovoljno posmatrao i policajcima govorio u smislu –“neka se vojska malo opusti i zabavi”.
24. Istoga dana, nakon nekoliko sati (napred opisanog) pljačkanja ličnih stvari Albanaca iz zbega, Četvrta četa 37.odreda PJP, predvođena prijavljenim Nenadom Stojkovićem, nastavila je da se kreće lokalnim putem prema selu Gornje Obrinje. Sa leve strane toga puta, gledano prema selu, gotovo uz zbeg koji su upravo opljačkali, naišli su na oko 15 ubijenih Albanaca, raznih starosnih dobi, među kojima je bilo i nekoliko žena i dece. U Četvrtoj četi su komentarisali da su te Albance pobili policajci iz kruševačke čete 37.odreda PJP, koja je prošla pred njima. Pričalo se da su ubijeni Albanaci bili iz zbega, a da su ih, policajci iz kruševačke čete izdvojili od ostalih iz zbega i pobili iz osvete za trojicu svojh ubijenih kolega, postupajući po naređenju komandira svoje čete i Radoslava Mitrovića,komandanta 37.odreda PJP. U sumrak, policajci Četvrte čete 37.odreda PJP ušli su u selo Gornje Obrinje, gde su to veče i prenoćili.
Istoga dana, pri ulasku u Gornje Obrinje, policajac iz ove čete, prijavljeni Dejan Mihajlović, zvani Ćebe, u jednoj kući pronašao je jednog Albanca starog oko 30 godina, za kojeg je tvrdio da ga je zatekao potpuno golog. Isterao ga je tako golog iz kuće i doveo na put gde su bili Nenad Stojković, komandir Četvrte čete i policajci iz te čete – Bojan Zlatković, Zoran Spirovski, Bojan Ilić i Dragan Milenković, zvani Šišaraka. Prijavljeni Dejan Mihajlović, zvani Ćebe, objašnjavao je ovoj petorici, da je zarobljeni, goli Albanac, pokušao da odglumi psihički poremećenu osobu, ali da ga je Dejan Mihajlović, navodno prepoznao na nekakvim slikama nađenim u kući, kao normalnog. Jednog momenta, pred komandirom Nenadom Stojkovićem i četvoricom policajaca iz Četvrte čete, Dejan Mihajlović, zvani Ćebe, potegao je automatsku pušku i ispalio kratki rafal u ovog, golog Albanca, koji se bio sav skupio u klupko i ubio ga, na mestu. Ćebe je izvadio nož i, zarezao još jednu recku na, drvenom kundaku svoje puške.
25. Sutradan, izjutra, možda oko 9,00 časova, u selu Gornje Obrinje, prijavljeni Radoslav Mitrović, komandant 37.Odreda PJP, u prisustvu više policajaca iz Četvrte čete toga odreda naredio je Nenadu Stojkoviću, komandiru Četvrte čete, da pošalje DI odeljenje na čelu sa Zoranom Markovićem, zvanim Ceckom, kao komandirom toga odeljenja – da se vrate u albanski zbeg i da “pošalju na sunčanje” sve muškarce Mitrovićevog godišta i mlađe od njega. Ovo je značilo da Mitrović naređuje Stojkoviću, da ovaj naredi Zoranu Markoviću, zvanom Cecko, da sa policajcima iz DI odeljenja, pobiju sve Albance iz zbega mlađe od Mitrovića. Nenad Stojković, kao komandir čete, naredio je Zoranu Markoviću, zvanom Cecko, da povede policajce u albanski zbeg i da izvrše naređenje komadanata odreda Mitrovića. Radi izvršenja ovoga naređenja, Cecko je, kao komandir, odabrao 5-6 policajaca. Po Mitrovićevom, odnosno Ceckovom naređenju, otišli su u zbeg. Na putu prema zbegu imenovani policajci su razgovarali šta da urade i, da li da zaista pobiju sve muškarce Albance iz zbega, kako su im to naredili komandant Mitrović i komandir Nenad Stojković. Policajac Bojan Zlatković je odmah, odlučno saopštio, pred komandirom Ceckom i svima ostalima – da on neće da ubija ni jednog Albanca iz zbega, jer su to nenaoružani civili i da i drugima savetuje da to ne učine i “da ne ogreše dušu na Svetu nedelju”, jer se to događalo u nedelju. Ni ostali policajci nisu hteli da ubijaju nenaoružane Albance, civile iz zbega, te su to i oni odlučno saopštili svome komandiru odeljenja Cecku. Uprkos njihovoj odlučnosti, Cecko im je, kao komandir odeljenja, ipak naredio – da izdvoje Albance iz zbega koji su Mitrovićevo godište ili mlađi od Mitrovića, te da ih skupe sa one druge strane, iza zbega, gledano od sela Gornje Obrinje. Kada su se policajci nakon nekog vremena skupili u nekom potoku, na nekoj livadi, jedino je Dragan Milenković, zvani Šišarka, doveo 10 Albanaca izdvojenih iz zbega. Niko od ostalih policajaca nije doveo ni jednog jedinog Albanca, jer su molili komandira Zorana Markovića, zvanog Cecka, da ne ubijaju nenaoružane civile Albance iz zbega i da ne greše dušu. Cecko je izgleda prećutno prihvatio te njihove molbe, ali se plašio odgovornosti ako ne izvrši Mitrovićevo i Stojkovićevo naređenje. Od potčinjenh policajaca je zahtevao da ubiju makar ovih 10 Albanaca što ih je iz zbega izdvojio i doveo Dragan Milenković, zvani Šišarka. Međutim, ostali policajci su odlučno odbili da to učine i oštro zapretili komandiru Cecku – da ne ubija tih 10 Albanaca. Pod pritiskom potčinjenh mu policajaca, komandir Cecko nije se usudio da sam pobije ovih 10 Albanaca. U novonastaloj situaciji, policajci Dejan Mihajlović, zvani Ćebe i Dragan Milenković, zvani Šišarka, dogovorili su se onda, da ovoj desetorici Albanaca kažu – da će sada da ih puste da trče prema zbegu, a da će policajci, navodno da ubiju onoga od njih koji u trci bude zaostao iza drugih i bude poslednji.Naredili su Albancima da stanu u liniju i oni su na dati znak otpočeli da trče prema zbegu.Istinski su se trudili.U trku su im poispadali opanci, cipele, odbacivali su odeću. Policajci Ćebe i Šišarka su neprekidno pucali rafalima iznad njihovih glava i smejali se ovoj čudnoj trci. Jednog momenta kada su ovih 10 Albanaca pristigli do zbega, počeli su da beže i mnogi Albanci iz zbega, u pravcu Gornjeg Obrinja. Policajci su se dogovorili da Mitroviću i Stojkoviću kažu da su izvršili njihovo naređenje i da su pobili mnogo Albanaca iz zbega, ako ih Mitrović i Stojković budu pitali o izvršenju naređenja. Policajcima nije poznato da li je Mitrović proveravao i bilo šta preduzimao u vezi sa ovim naređenjem. Možda je mislio i da su pobili Albance iz zbega, jer je verovatno slušao dugovremenu rafalnu pucnjavu kada su ovi trčali.Narednog dana, pripadnici 37.odreda PJP, uključujući i Četvrtu četu, vratili su se u bazu u Orahovac. Ubrzo, ceo 37.odred PJP, vratio se u Srbiju. Posle nekog vremena neki delovi ovog odreda vraćeni su, radi izvršavanja određenih zadataka, pre svega takozvanih “teških patrola” između Orahovca i Mališeva i nekih drugih putnih komunikacija od Orahovca.
26. Delovi 37. odreda PJP, čete, odnosno vodovi i odeljenja nekih čete iz sastava odreda, koji su bili povučeni u Srbiju, na Kosovo su ponovo vraćeni tek početkom marta 1999. godine. Četvrta četa 37.odreda PJP, bila je smeštena u hotelu Parku Orahovcu, koji je koristila kao bazu sve do 25. marta 1999. godine, kada se, sa otpočinjanjem NATO dejstava na Kosovu, definitivno povukla iz tog hotela na borbene položaje u blizini sela Opteruša, opština Orahovac. Ubrzo, nedaleko od sela Studenčane, u opštini Orahovac, ova je četa imala prve ratne borbe sa OVK. Uz pomoć avijacije i tenkovskih jedinica VJ, Četvrta četa u sadejstvu sa drugim delovima 37.odreda PJP, tih dana uspešno su prognale grupe OVK sa tog dela Koosva..
27. Dana 25. marta 1999. godine, u ranim jutarnjim satima, Četvrta četa je, po naređenjima iz komande 37. odreda PJP, napustila bazu u Orahovcu sa zadatkom da se kreće prema selima Zočište, Opteruša, Samodraža, Dobrodeljane i Pagaruša, od Orahovca, prema Suvoj Reci i Mališevu. Albanci, meštani ovih sela, pred dolazak srpskih snaga, u strahu za svoje živote, napustili su svoje kuće i izbegli u susedna sela, šume i planine. Pri prolasku kroz ova kosovska sela, policajci i starešine Četvrte čete, skoro da nisu zatekli pripadnike OVK, ali skoro da nije bilo ni Albanaca meštana. Samo u nekim kućama, bile su ostale po 2-3 starije albanske osobe. Komanadant 37. odreda, Radoslav Mitrović, preko potčinjenih mu komandira četa iz sastava toga odreda, naredio je svim policajcima i starešinama iz sastava 37.odreda PJP – da Albance ne zarobljavaju, već da ih ubijaju. Prihvatajući ovakvo neređenje, Nenad Stojković, kao komandir Četvrte čete 37.odreda PJP, naredio je svim, sebi potčinjenim, komandirima vodova i odeljenja, kao i potčinjenim mu policajcima Četvrte čete, da Albance ne zarobljavaju, već da ih obavezno odmah ubijaju. Insistirajući na obavezi postupanja po ovakvom naređenju, Nenad Stojković ga je često ponavljao i upozoravao da će biti kažnjeni svi oni koji ga ne budu poštovali. Nakon prolaska kroz sela – Zočište, Opteruša i Samodreža, pri dolasku u selo Dobrodeljane, možda 30.03.1999.godine, cela četa je prenoćila u tom selu. Te večeri, prijavljeni Nenad Ilić, kao komandir Prvog voda, Četvrte čete, 37.odreda PJP,izvršavajući naređenja pretpostavljenih mu – Radoslava Mitrovića i Nenada Stojkovića, nije hteo da zarobi dvojicu Albanaca iz toga sela, već je pucao na njih sa namerom da ih ubije, i obojicu ih na mestu ubio. Naime, te noći, Nenad Ilić, bio je na dužnosti stražara sa policajcem Bojanom Ignjatovićem. Sa prozora jedne od seoskih kuća, oko 21,00 čas, Nenad Ilić je, prvo, čuo dvojicu Albanaca, meštana sela Dobrodeljane, kako međusobno glasno razgovaraju, a ubrzo ih je i uočio, kako se kreću ulicom prema kući u kojoj je tada bio. Iako je, kada su se ova dvojica Albanaca primakla na oko 10 metara, dobro video da su civili i da su nenaoružani, Nenad Ilić je, bez ikakvog prethodnog upozorenja, iz automatske puške, rafalno zapucao u ovu dvojicu Albanaca i oba ih ubio. Sutradan kada se razdanilo, policajci iz čete videli su dvojicu ubijenih civila Albanaca. Jedan je bio u sakou braon boje, star oko 50 godina. Bili su nenaoružani. Pretresli su ih neki policajci, među kojima i Srđan Nikolić, zvani Lučica i tom prilikom kod jednoga od ubijenih, u unutrašnjem džepu od sakoa pronašli su 50 nemačkih maraka. Istoga dana, kada je Četvrta četa 37.odreda PJP odlazila iz sela, leševi ubijenih su ostali na ulici, na mestu gde su i ubijeni.Iz kazivanja policajca koji je bio očevidac ovih Ilićevih ubistava, kao i kazivanja drugih policajaca koji su bili naspram kuće ispred koje su ubijeni ova dva Albanca, svi pripadnici čete saznali su da je ovu dvojicu ubio prijavljeni Nenad Ilić, rafalno ispaljenim hicima, sa odstojanja od nekoliko metara, iako je kao i mnogi drugi policajci, slušao kako su nešto glasno pričali na albanskom jeziku i video da su nenaoružani. U momentu kada je Nenad Ilić otvorio vatru na ovu dvojicu Albanaca i ubio ih, uz njega, na oko pola metra sa njegove leve strane, nalazio se policajac, koji nije ni pomišljao da potegne oružje jer je, kao i Nenad Ilić, dobro video da se radi o nenaoružanim Albancima, civilima i meštanima toga sela.
28. Nakon nekoliko dana, u prvoj polovini aprila 1999.godine, Četvrta četa 37.odreda PJP, bez otpora je ušla u selo Pagaruša, u opštini Orahovac.U selu nije bilo ni boraca OVK, ali ni meštana Albanaca, jer su svi, spasavajući se od srpskih snaga, napustili domove i selo.Na izlazu iz sela, neki policajci su obili neku sosku prodavnicu i većina iz čete je ušla u tu prodavnicu. Sami su se posluživali svime što su pronašli.Odnekud je pored prodavnice naišao jedan Albanac, star više od 70 godina. Kao da se odnekud vraćao u selo. Jedva je hodao, koristeći se štapom. Na glavi je nosio belo keče. Bio je oprezan, prelazio je sa druge strane ulice. Prijavljeni Srđan Nikolić, zvani Lučica, policajac iz ove čete, povišenim glasom pozivao je toga starog Albanca da stane. Stari Albanac se nije zaustavljao. Nije se ni osvrnuo. Nastavio je sa kretanjem. Ili nije čuo pozive ili nije hteo da stane. Jednog momenta, prijavljeni Nikolić, zvani Lučica, podigao je automatsku pušku i njome, iz stojećeg stava, “sa ruku” nanišanio, kroz nezastakljeni deo prodavnice, u onog starog Albanca, koji je bio udaljen oko 20 metara. Ispalio je dva pojedinačna hica. Starac je pao smrtno pogođen. Kada su neki policajci prišli da ga pogledaju, videli su da ga je Lučica pogodio u potiljak.
Nakon ovoga ubistva, grupa policajaca iz čete, u kamionu sa civilnim oznakama, koji je četa koristila za prevoženje logističkih sredstava, a kojim je upravljao vozač-policajac Goran Spasić, išla je po selu Pagaruša i iz napuštenih albanskih kuća krala pokućstvo, tehničke aparate i druge vrednije stvari, utovarala u kamion sve dok je u njega moglo išta da se strpa, a kasnije, prvom zgodnom prilikom, ukradene stvari odvezli u Srbiju, te deo ukradenog zadržali za sebe, a deo prodali i novac za sebe zadržali.
29. Istoga, tačno neutvrđenog dana, u prvoj polovini aprila 1999. godine, u večernjim časovima, u istom selu – Pagaruša, prijavljeni Nenad Stojković, kao komandir Četvrte čete 37.odreda PJP, naredio je potčinjenim mu policajcima iz te čete da izvrše detaljan pretres okoline i unutrašnjosti jedne kamene kuće koja se nalazila u mesnom seoskom groblju. Bila je to neka vrsta kapele na tom groblju.Kada su ova dvojica otvorila vrata te kuće, unutra su videli oko 7 ili 8 ubijenih muškaraca, Albanaca. Bili su šokirani. Komentarisali su međusobno – odakle ti leševi, kako je Stojković znao za njih i kako to da se nije osećao nikakav zadah? Zaključili su da je Stojković znao za ove leševe, jer da ih nije slučajno uputio u tu kuću. Takođe, zaključili su i da se radi o nedavno ubijenim licima, jer bi se inače osetio neprijatni zadah. Stojkovića su obavestili o pronađenim leševima. Po njegovom držanju, uverili su sa da je on već znao za te leševe, ali ovoj dvojici on ništa nije kazao, niti im je poznato da li je on nešto preduzeo tim povodom. Sutradan, pri odlasku čete iz sela gotovo svi iz čete, ponovo su pogledali u tu kućicu. U kućici su u tom momentu bila samo 2 ili 3 tela ubijenih. Neko je ostala tela izneo tokom noći. Nedaleko od vrata te kuće, bile su lako uočljive sveže humke, te su policajci zaključili da je neko, tokom večeri izneo i sahranio 5 ili 6 ubijenih Albanaca. Kasnije su policajci iz čete, pokušavali da odgonetnu sudbinu tih ubijenih Albanaca, odnosno da sazanaju ko ih je ubio i sakupio u tu kuću-kapelu, ali to nisu uspeli da ustanove. Ni danas im nije jasno zbog čega je Stojković naredio ovoj dvojici da izvrše pretres te kuće-kapele, ali su ubeđeni da je on naredio i sudelovao u ubijanju tih Albanaca.
30. Nakon sela Pagaruše, Četvrta četa 37.odreda PJP, izvesno vreme je provela u Orahovcu. Krajem aprila, možda i početkom maja 1999. godine, četa je od komandanta 37.odreda PJP Radoslava Mitrovića, dobila zadatak da izvrši isterivanje svih Albanaca, meštana, iz sela Koriša, opština Prizren, te da spale sve kuće i druge objekte u tome selu. Umesto u selo Koriša, komandir čete Nenad Stojković je policajce čete odveo u selo Ljubižda. Pogrešio je selo. Ispred ulaza u selo Ljubižda, komandir Stojković je svim prisutnim policajcima čete, naredio da iz toga sela proteraju sve Albance, da im opljačkaju imovinu i potom spale sve kuće i sve druge objekte, jer je on verovao da u Ljubiždi žive isključivo Albanci i nije znao da u tom selu žive i Turci. Izvršavajući Stojkovićeva naređenja, policajci su, u grupama, išli od kuće do kuće i, uz pretnju oružjem, zahtevali od ukućana da im predaju novac, zlato, nakit i druge, vrednije lične stvari i pokućstvo. Nakon pljačke imovine ukućana i njihovog izbacivanja iz kuća, policajci su, skoro sistematski, spaljivali kuće i sve druge objekte, kao i vozila koja nisu prisvojili za sebe. Nenad Stojković, kao komandir, lično je predvodio jednu grupu policajaca, koja je išla od kuće do kuće, pljačkala, a potom kuće spaljivala. O pljački i spaljivanju sela Ljubižda, svakako je znao i komandant 37.odreda PJP, Mitrović, jer mu je Dejan Mihajlović, zvani Ćebe, policajac iz Četvrte čete, poklonio automobil marke mercedes koji je ovom prilikom oduzeo od jednog Albanca iz ovog sela.U toku pljačke i spaljivanja sela Ljubižda, Nenad Stojković je naredio potčinjenim mu policajcima da prekinu sa tim, jer je shvatio da je znatan deo stanovnika tog sela bio turske nacionalnosti, odnosno da je, umesto toga sela, od Mitrovića bio dobio zadatak da progna Albance iz sela Koriša.
31. Nakon spaljivanja kuća i objekata u selu Ljubižda, komandiri vodova i odeljenja, prikupljali su policajce na početni položaj, radi pripremanja za dalje kretanje, prema selu Koriša. Očekujući prikupljanje preostalih, većina policajaca već su se spremali za dalje kretanje u selo Koriša. U jednom momentu, sa karoserije jednog kamiona sa civilnim tablicama, koji su u četi koristili za prevoz ubojnih i drugih logističkih sredstava, sa udaljenosti od možda dva metra policajci su začuli kratak rafal od možda 4-5 metaka. Bili su zaprepašćeni. Skoro istog momenta ispod cirade toga kamiona izašao je policajac Goran Stamenković, zvani Stamenko. Uplašeno je vikao “Ubi se doktor”.Kad su se policajci popeli na karoseriju, videli su kako 4 ili 5 policajaca, koji su u momentu pucnjave bili na karoseriji istog kamiona, na rukama drže četnog lekara, doktora Branislava Đorđevića, zvanog Bane, koji je zadobio smrtonosne povrede i jedva je davao poslednje znake života. Smrtno ranjenog dr. Đorđevića, policajci su na ruke izneli sa kamiona, a pri pokušaju da ga unesu u auto radi daljeg prevoženja, podlegao je povredama. Dr. Branislav Đorđević je rođen 20. septembra 1953. godine u selu Miroševac,opština Leskovac.Kao pripadnik rezervnog sastava policije, bio je “četni” lekar Četvrte čete 37.odreda PJP, a inače je bio zaposlen u Zdravstvenom centru u Leskovcu. Iz razgovora policajaca koji su bili na karoseriji kamiona pored doktora Đorđevića i očevici njegovog ubistva, svima u četi je bilo jasno da je dr. Đorđević zadobio smrtonosne povrede, tako što je policajac iz drugog voda Goran Stamenković, zvani Stamenko, nepažljivim i nestručnim rukovanjem poverene mu automatske puške, valjda nehotice, izvršio okidanje jednog kraćeg rafala od 4–5 metaka, od kojih je nekoliko smrtno pogodilo dr.Đorđevića, dok je na leđima ležao preko nekih sanduka sa municijom u tom delu karoserije, prošavši kroz njegovo stopalo, podkolenicu, a potom i glavu, sa ulaznom ranom u predelu očiju. Komandir čete Nenad Stojković, a i svi ostali policajci iz čete koji su bili prisutni, saznali su sve okolnosti ubistva dr. Branislava Đorđevića. Upotrebom tajnog razgovornika, tj. reči sa prethodno ugovorenim smislom i zančenjem, Nenad Stojković je, radio vezom, u razgovoru koji su svi iz čete slušali, obavestio komandanta Mitrovića – da je policajac Goran, valjda nehotice i nestručnim rukovanjem, ubio četnog lekara dr. Đorđevića. Stojković je pitao Mitrovića – da li će da vrše uviđaj, radi utvrđivanja okolnosti pogibije, odnosno odgovornosti policajca Gorana Stamenkovića za ovo ubistvo. Policajci iz čete slušali su kako je Mitrović, radio vezom, objasnio Stojkoviću, da se neće sprovoditi nikakav uviđaj, da je to očigledno nesrećan slučaj kakvi se inače događaju u ratnim okolnostima, te da se postara da telo ubijenog dr. Branislava, na propisani i uobičajeni način, bude predato porodici. Porodici ubijenog dr. Đorđevića, čak i drugima iz MUP-a Srbije, zvanično i službeno je saopšteno, kako je poginuo od albanskih terorista.To je zvanična verzija i sa njegove sahrane. U holu policijske stanice u Leskovcu, urađene su i postavljene bronzane ploče sa likovima 5 pripadnika PJP iz sastava 37. Odreda PJP. Među njima je i lik ubijenog dr. Branislava Đorđevića. Za svu petoricu je napisano da su poginuli od albanskih terorista. Nije sproveden krivični postupak protiv Gorana Stamenkovića ili bilo kog drugog policajca ili starešine, radi rasvetljavanja okolnosti pogibije dr. Đorđevićevića.
32. U prvoj polovini maja 1999. godine, tačno neutvrđenog dana, Četvrta četa 37.odreda PJP, pod komandama prijavljenog Nenada Stojkovića, prispela je u selo Koriša, opština Prizren. Sve Albance, meštane tog sela, pre dolaska ove čete, iz domova i iz sela, isterala je pirotska četa iz sastava 37. odreda PJP. Svo stanovništvo Koriše, kao i deo prognanih iz Ljubižde, uz pretnju oružjem, bili su svrstani u neprekidnu kolonu od Koriše do Prizrena. Prognane Albance iz te kolone, zaustavili su nedaleko od Prizrena i u mestu su držali 4-5 dana, ne dopuštajući čak ni ženama, niti deci, da se sklone makar radi obavljanja fizioloških potreba. Po naređenjima i/ili odobrenjima pretpostavljenih, komandira čete i/ili komandira vodova, policajci iz sastava pirotske čete 37.odreda PJP, išli su od jedne do druge albanske porodice, odnosno grupe, u oko 8 kilometara dugoj koloni prognanih, te im uz uz pretnje oružjem i brutalnim premlaćivanjem, iznuđivali i otimali devize, zlato, nakit, dragocenosti i druge, iole vrednije lične stvari.
33. Nakon dva, tri dana, u selu Koriše, opština Prizren, prijavljeni Nenad Stojković, kao nadređeni i komandir Četvrte čete 37.odreda PJP, naredio je grupi potčinjenih mu policajaca iz ove čete da iz oko 8 kilometara duge izbegličke kolone Albanaca izdvoje i, u jedan ograđeni, stovarišni prostor na periferiji sela Koriša, smeste što više Albanaca, odnosno albanskih porodica iz ove kolone. Izvršavajući ovo naređenje, u predvečerje istoga dana, ova grupa policajaca, izdvojila je grupe izbeglica sa začelja kolone i prisilili ih da se vrate nazad i saterali ih u ograđeni prostor, koji je ranije verovatno služio kao stovarište građevinskog materijala. Taj prostor je bio ograđen žičanom ogradom, ali i da nije, zbog ogromnog broja prisutnih policajaca i njihovog surovog postupanja, ovi izdvojeni Albanci nisu, niti bi se usudili da odatle izađu. Stojković policajcima nije saopštio razloge za ovakvo izdvajanje iz kolone i saterivanje i držanje Albanaca u ograđeni stovarišni prostor. Po Stojkovićevom naređenju, Albanci izdvojeni iz kolone prognanih, držani su u tom stovarišnom prostoru, to veče i narednog dana. Naredne večeri, NATO avijacija je dejstvovala avio bombama i raketama po Albancima iz ovog stovarišta i tom prilikom više desetina zatvorenih Albanaca je ubijeno. Jednoj velikoj grupi Albanaca koje su srpske snage bile prognale iz sela u planinu Kabaš, policajci iz 37.odreda PJP, dozvolili su da se vrati u selo Koriša i oni su pokupili nesagorele i preostale ostatke ubijenih Albanaca [preko 70] i sahranili ih na mesnom groblju u selu Koriša.
34. Nakon oko nedelju dana, Četvrta četa 37.odreda PJP, dobila je zadatak da očisti albanska sela na prostoru od Suve Reke do Budakova, na Kosovu. Jednog dana, radio vezom, u razgovoru koji su slušali mnogi policajci ove čete zahtevao je od Nenada Stojkovića, kao komandira čete, da trojicu policajaca iz čete, odmah uputi direktoru Komunalnog preduzeća u Prizrenu, Jovi Vujičiću. Ne navodeći bilo kakav razlog upućivanja, prijavljeni Nenad Stojković, kao komandir čete, naredio je da se odmah vozilom odvezu u Prizren i jave direktoru komunalnog preduzeća, te da izvršavaju sve što on bude od njih zahtevao, jer da to nalaže viši i državni interes. Policajci Zlatković, Spirovski i Milenković, zvani Šišarka, po Stojkovićevom naređenju, istoga dana, javili su se tom direktoru, Jovi Vujičiću. Kad su se ova trojica policajaca javili direktoru Jovi, koga su upamtili po tome kako u razgovoru, nekontrolisano napući usne i ispušta čudan šištavi zvuk, direktor Jova im je saopštio – da u gradu ima više Albanaca koji se skrivaju na tajnim mestima, a da je zadatak njih trojice – da ih likvidiraju, čim ih Jova pronađe. Ovoj trojici policajaca, ovakav se zadatak učinio nezakonitim i čudnim, pa su radio vezom, od nadređenog im komandira Stojkovića zahtevali da preispita odluku, odnosno naređenje koje im je izdao. Nisu hteli da ubijaju ni te viđenije Albance, a sa druge strane, kao policajci, nisu smeli da olako odbiju naređenje, komandanta Mitrovića i komandira Stojkovića. Komandir čete Stojković im je ponovio naređenje i objasnio da se radi o važnom, specijalnom zadatku od državnog interesa. Sva tri policajca su znali da je dobijeni zadatak za ubijanje viđenijih Albanaca, sigurno nezakonit i kriminalan, ali ga nisu smeli javno i grupno odbiti. Tri dana su ova tri policajca nervozno sedeli u prostorijama Komunalnog preduzeća u Prizrenu, a direktor Jova im, uz čudno šištanje, objašnjavao da će on vrlo brzo da pronađe te viđenije Albance što se skrivaju negde u Prizrenu, a da njih trojica treba samo da ih poubijaju. Posle tri dana, komandir Četvrte čete, Nenad Stojković, pozvao je ovu trojicu policajaca i javio im da će uputiti Zorana Markovića, zvanog Cecko i Dejana Mihajlovića, zvanog Ćebe, da oni preuzmu dalje staranje o likvidaciji tih Albanaca, a Zlatkoviću, Spirovskom i Milenkoviću, zvanom Šišarka, naredio je da se vrate u jedinicu, odnosno kod Stojkovića. Sledećih 10 dana, svi iz Četvrte čete, posmatrali su čudne aktivnosti koje je komandir Stojković sprovodio sa policajcima, Ceckom i Ćebetom, a sve to po dogovoru sa direktorom Vujičićem, i po naređenju Radoslava Mitrovića, komandanta 37.odreda PJP. Naime, Cecko i Ćebe su dobili neka vozila sa civilnim registracijama, među kojima i neki opel, starijeg tipa, sive boje. Skinuli su policijske uniforme i kretali se u civilnoj, uglavnom sportskoj odeći, vozeći dobijene automobile sa civilnim registracijama. Policajci iz čete gledali su više puta, kako Cecko i Ćebe, svakako po naređenju i uz znanje Stojkovića, dovode u tim civilnim vozilima neke starije civile Albance. Cecko i Ćebe su išli okolo, među ostale policajce iz čete, te im pričali kako su zarobili neke Albance i da ih drže zatvorene u nekim kućama u Koriši, da ih ispituju i da ih pritom prisiljavaju da priznaju neke stvari. Ispočetka, policajci iz čete, mislili da se Cecko i Ćebe samo prave važnim pred ostalim policajcima. Međutim, ubrzo su se uverili da oni zaista nekoliko civila Albanaca, drže u nekim kućama i štalama u selu Koriša. Jednoga dana, Cecko i Ćebe su svim policajcima iz čete, a u prisustvu komandira Stojkovića, pričali kao im je komandant Mitrović odao priznanje i pohvalio ih za uspešno pronalaženje i zarobljavanje nekog, navodno veoma važnog Albanca iz Prizrena. Navodno su Cecko i Ćebe među ostalim Albancima, zarobili i nekog člana tajne kosovkse Vlade. Kasnije, nakon povlačenja sa Kosova, njih dvojica su dobili i razna priznanja, između ostalog i Orden za hrabrost. Oni se i sada javno hvale – da su ordene dobili za to tajno kidnapovanje Albanaca, a posebno toga člana tajne kosovske Vlade. Prijavljeni Zoran Marković, zvani Cecko i Dejan Mihajlović, zvani Ćebe, u više navrata, pričali su drugim policajcima iz čete, i da su neke od tih zarobljenih Albanaca ubili. Prijavljeni Dejan Mihajlović, zvani Ćebe, u više navrata, pričao je policajcima iz čete, kako je u nekoj štali ubio jednog od zarobljenih Albanaca, a da ga je pred ubistvo, toliko zaplašio, da se ovaj uneredio u odeći, te da je strašno smrdeo kada ga je ubio.
35. Dana 28. maja 1999. godine, u ranim popodnevnim satima (nešto nakon 12 sati), Četvrta četa 37.odreda PJP, po naređenju prijavljenog Radoslava Mitrovića, kao komandanta 37.odreda PJP, a pod komandom prijavljenog Nenada Stojkovića, kao komandira te čete, prebacila se iz sela Koriše u selo Velika Kruša, opština Orahovac. Sutradan, u ranim jutarnjim satima, četa je, u koloni, krenuli prema selu Randubrava, u opštini Prizren. Nadomak tom selu, u nekom vinogradu, na mestu zvanom Mileska, (koje se nalazi u trouglu između sela prizrenskih sela Randubrava, Retimlje i Opteruša), Četvrtu četu je napala grupa boraca OVK, među kojima i Sabahujdin Cena, iz Orahovca, Habib Gashi, iz sela Nagavac, opština Orahovac, Bedri Berisha iz sela Volujak, opština Klina, Agim Popaj, Rexhep Krasniqi, Isa Gashi, Shefqet Gashi, Ismail (Malush) Gashi, iz sela Velika Kruša, zatim, Shefki Hasani, poznat kao Kurtish Hasani, iz sela Randubrava, opština Prizren, Hazir Krasniqi i Milaim Latifi. Kako se kasnije pokazalo, u okršaju sa ovom grupom OVK, policajci iz čete, ubili su tri ili četiri pripadnika OVK, među kojima i Habiba Gashija, iz sela Nogavac, opština Orahovac. Više pripadnika OVK su ranili, među kojima i Bedriju Berishu, iz sela Volujak, Rexhepa Krasniqija, Isu Gashija, Shefkiju Hasanija, zvanog Kurtish Hasani i Ismaila (Malush) Gashija. Borci iz grupe OVK, pokušali su da sa bojišta izvuku ove svoje ranjenike, međutim, uspeli su da izvuku i odnesu samo Isu Gashija i Rexhepa Krasniqija. Sabahujdin Cena je video kada su policajci, ranili Shefkiju Hasanija, zvanog Kurtisha Hasanija, iznad desnog kolena. Slušao je kako Kurtish Hasani jauče od bolova:“kuku none/kuku majko“, prišao mu, pomogao mu da odseče traku sa plastične čizme i njome, radi zaustavljanja krvarenja, podveže desnu natkolenicu, a zatim je pokušao i da ga izvuče sa mesta ranjavanja, ali u tome nije uspeo.Tako su na mestu okršaja i ranjavanja,u mestu Mileska, ostala trojica ranjenih Albanaca, i to – Bedri Berisha, Shefki Hasani, zvani Kurtish Hasani i Ismail (Malush) Gashi, gde su ih, nakon okršaja, i pronašli policajci iz Četvrte čete 37.odreda PJP. Ranjenog Bedri Berishu, iz sela Volujak, opština Orahovac, na mestu gde su ga pronašli ranjenog, rafalom iz automatske puške, ubio je neko od prijavljenih NN policajaca iz Četvrte čete 37.odreda PJP. Ostalu dvojicu ranjenika, Shefkiju Hasanija, zvanog Kurtish Hasani i Ismaila (Malush) Gashija, prvi je pronašao (ugledao,otkrio) policajac Bojan Zlatković. Odmah, čim je ugledao Shefkija Hasanija, zvanog Kurtish Hasani, kako leži ranjen i da nije naoružan, u položaju u kojem ga je otkrio i zatekao, Zlatković ga je fotografisao fotoaparatom koji je uvek nosio uza sebe. Shefki Hasani, zvani Kurtish Hasani, bio je odeven u plavim farmericama, sa raskopčanom jaknom bledoljubičaste boje. Ležao je na leđima sa rukama podignutim na gore, iznad grudi.Upravo je, odsečenom trakom sa svoje plastične čizme vezao deo iznad desnog kolena, radi zaustavljanja krvarenja. Ubrzo, ranjenom Shefkiju Hasaniju, zvanom Kurtish Hasani, sa puškom na gotovs, prišao je i prijavljeni Dragan Milenković, zvani Šišarka, policajac koji je bio iz sastava 87.odreda PJP, ali je u ovoj akciji, kao i tokom cele 1999. godine, bio u sastavu Diverzantsko-izviđačkog (DI) odeljenja, Petog voda, Četvrte čete, 37.odreda PJP. Zlatković je fotografisao i Šišarku, u momentu kada je sa automatskom puškom u rukama, u pognutom stavu, prišao ranjenom Shefkiju Hasaniju, zvanom Kurtish Hasani. Ubrzo, Bojanu Zlatkoviću i Draganu Milenkoviću, zvanom Šišarka, odnosno i dvojici ranjenih Albanaca – Shefkiju Hasaniju, zvanom Kurtish Hasani i Ismailu (Malush) Gashiju, prišla je i grupa drugih policajaca iz četvrte čete, među kojima i Zoran Marković, zvani Cecko, komandir DI odeljenja te čete, Dejan Mihajlović, zvani Ćebe i Goran Veličković, zvani Veličko, oba policajci iz te čete. Ni pored jednog od ove dvojice ranjenih Albanca, Bojan Zlatković i drugi policajci, uprkos pažljive pretrage mesta na kome su ih zatekli i šireg područja oko toga mesta, nisu pronašli bilo kakvo oružje, a oni su uporno tvrdili – da oružje nisu ni nosili, jer da ga nisu ni imali. Umesto oružja, pored ove dvojice ranjenih Albanmaca, na mestu gde su ih zatekli, pronašli su smo neke rančeve i još nekoliko drugih dečjih, školskih torbi, u kojima su bili samo neki delovi civilne odeće. I drugog od zarobljenih – Ismaila (Malush) Gashija, nakon okršaja sa OVK, na mestu ranjavanja, pronašao je policajac Bojan Zlatković.I Ismail (Malush) Gashi je takođe bio nenaoružan, a bio je odeven u civilnu odeću, crnu kožnu jaknu, plave farmerice i crne čizme. Zlatković mu je naredio da ustane i Gashi je nekih 15 metara prešao sam, a potom su ga Zlatković i drugi pridržavali i doveli ga i predali Nenadu Stojkoviću, kao komandiru čete i Draganu Milenkoviću, zvanom Šišarka, koji su ga ispitivali preko sat vremena. Šišarka je kasnije više puta pričao ostalim policajcima iz čete, da je taj zarobljeni Albanac, tokom ispitivanja, njemu i Nenadu Stojkoviću, tvrdio da se zove Ismail Gashi i da je iz Velike Kruše. Šišarka je takođe pričao i da je ovaj zarobljenik, tokom ispitivanja, uporno tvrdio -da nije nosio oružje, jer da ga nije ni imao. Tvrdio je da je njegov zadatak bio da nosi municiju za OVK. Oba ova ranjena Albanca, po mišljenju policajaca koji su ih pronašli i priveli, samim ranjavanjem nisu bili u životnoj opasnosti, jer nisu obilnije krvarili i, da im je dopušteno, sami bi zaustavili krvarenje, a oba su upravo to radili u momentu kada su ih otkrili na mestu vatrenog okršaja, odnosno ranjavanja. Umesto da im pruže prvu pomoć i pomognu u zaustavljanju krvarenja, prijavljeni – Stojković, Cecko i Šišarka, ovu su dvojicu ranjenih,zarobljenih Albanaca, ispitivali, čak su ih sa prisiljavali da im pevaju srpske pesme dok su krvavili od zadobijenih srpskih metaka. Pri tome su prema ranjenim Albancima postupali sa omalovažavanjem i neprimerenim cinizmom. Nakon dužeg ispitivanja, u momentu pripreme za polazak, prijavljeni Nenad Stojković, kao komandir čete, pozvao je prisutne policajce iz čete, rečima u smislu: „hajde, ko hoće neka završi sa ovima“, pokazujući rukom na dvojicu ranjenih i zarobljenih Albanaca. Prijavljeni Dragan Milenković, zavani Šišarka, policajac iz čete, potegao je automatsku pušku i ispalio više rafalnih hitaca u Shefkiju Hasani (Šefki Hasanija), u sredini opštepoznatog kao Kurtish Hasani, iz sela Randubrava, i na mestu ga usmrtio. Gotovo u istom momentu, neko od policajaca iz Četvrte čete, rukom pokazujući komandiru Nenadu Stojkoviću na Ismaila Gashija, rekao je:„neka ovoga sredi Honda“. Potom je neko od policajaca glasno povikao:„hajde, Honda“. Kada se policajac Zoran Nikolić sa nadimkom Honda, primakao, prisutni policajci čuli su kako je komandir i nadređeni Nenad Stojković kazao: „Honda, vodi ovog na sunčanje“. Honda je prišao ranjenom zarobljeniku Ismailu Gashiju i kazao mu: „Idemo, došao ti je crni petak“. Honda je jednom rukom dohvatio Gashija za rever.U drugoj je držao automatsku pušku. Povukao je Gashija sa ćebeta na kome su ga doneli i na kojem se u tom momentu nalazio i, nakon što ga je odvukao oko 10 metara sa tog mesta, ispalio mu kraći rafal iz neposredne blizine u telo i na mestu ubio Ismaila (Malush) Gashija
Istoga dana, oko 21,00 časova, borci OVK, Sabahujdin Cena, Shefqet Gashi, Hazir Krasniqi i Milaim Latifi, vratili su se na mesto okršaja i ranjavanja nekih svojih saboraca i pronašli tela Habiba Gashija, iz sela Nagavac, Bedrije Berishe iz sela Volujak, i Shefkije Hasanija, zvanog Kurtish Hasani, iz sela Randubrava. Hteli su da ih sahrane, ali se nisu usudili i da to učine, pošto je bila noć i slaba vidljivost, pa su se plašili da su srpski policajci možda minirali njihova tela. Zbog ovoga, Sabahujdin Cena je došao sutradan, 29. maja 1999. godine, i ovu trojicu sahranio na mestu ranjavanja, odnosno nalaženja. Kasnije je o svemu ovome obavestio njihove porodice. Dana 12. jula 1999. godine, porodice ubijenih i drugi, među kojima je bio i Sabahujdin Cena, ekshumirali su tela sve trojice i sahranili ih na mesnim grobljima u selima gde su živeli. Shefki Hasani, opštepoznat kao Kurtish Hasani, sahranjen je u selu Randubrava, Bedri Berisha, u selu Volujak, a Habib Gashi, u selu Nogavac. Telo ubijenog Ismaila Gashija, pronađeno je 28. juna 1999. godine u jednom od grobova na gradskom groblju u Prizrenu.Sutradan, 29. juna 1999. godine, ekshumirano je i sahranjeno u groblju palih boraca u selu Velika Kruša.
36. Tokom 1998. i 1999. godine, na raznim mestima na Kosovu, pri izvođenju borbenih akcija, Nenad Stojković, kao komandir čete, video-kamerom je snimao sva ubistva, mučenja, ponižavanja, silovanja i druga nečovečna postupanja prema Albancima, kao i druge događaje iz borbenih akcija u kojima je on učestvovao ili pojedini policajci i grupe policajaca iz Četvrte čete. Jednoga dana u drugoj polovini septembra 1998. godine, u hotelu u Orahovcu, koji je četa inače koristila kao bazu, policajac iz čete je oko 10 minuta, gledao snimke na Stojkovićevoj video-kameri koje je Stojković do tada bio snimio. Na snimcima je video policajce iz Četvrte čete, kako ubijaju Albance i siluju Albanke. Dok je gledao te snimke, naišao je Dejan Mitić, četni evidentičar. Pitao je Stojanovića:”Šta ujče ti radiš ovde, što diraš kameru”? Stojanović mu je rekao da hoće da vidi šta ima. Mitić mu je objasnio da je to snimio Stojković i da je zabranio da se snimci gledaju bez njegovog ličnog odobrenja. Svi policajci su mu rekli, da su i oni takođe gledali te snimke. Povodom ovih snimaka, policajci su, kasnije i nakon povlačenja sa Kosova, međusobno raspravljali – zašto ih je Stojković napravio ove snimke i zašto ih čuva i šta sa njima hoće, te da li možda ne želi da ih njima ucenjuje? Policajaci su u više navrata opominjali Nenada Stojkovića, u smislu – da je strašno to što je snimao svoje policajce, da to snimanje zločina može i njemu da škodi, jer da to znači, da je on, kao nadređeni i komandir, znao da se čine zločini i da ih je ne samo odobravao nego i naređivao a i lično činio. Posle povlačenja sa Kosova, Nenad Stojković je video-kameru sa snimljenim zločinima sa Kosova, držao u svojoj kancelariji u Policijskoj upravi Leskovac i više puta je davao Zoranu Mladenoviću, ondašnjem načelniku SUP Leskovac i Slavoljubu Stankoviću, ondašnjem zamenku načelnika SUP Leskovac, ali i mnogim drugim iz Policije, Žandarmerije i MUP-a Srbije, da ih gledaju.
Beograd, FHP, 01.mart 2009.
Izvršna direktorka
Nataša Kandić
Peščanik.net, 17.03.2009.
