Fotografije čitateljki, Neda Radulović-Viswanatha
Zaista je impresivan učinak novog Saveza komunističke omladine Jugoslavije, koji se poziva na kontinuitet sa istorijskom organizacijom SKOJ, koja je formirana kao omladinski ogranak KPJ u Zagrebu 1919. godine. Na njihovom sajtu (skoj.org.rs) moguće je naći programska načela kao i arhivu svih akcija koje su izvedene. Temelj njihovog programa predstavlja nastojanje “da se plamen komunizma na prostoru bivše Jugoslavije ne zagasi, te da se na osnovama autentičnog marksizma-lenjinizma raspiri požar klasne borbe u našem društvu”. Podrška radnicima IMT-a, protest protiv premeštanja spomenika Dimitriju Tucoviću, glas protiv rehabilitacije Milana Nedića, te anti NATO kampanja, logični su punktovi delovanja ove organizacije. Međutim, nije jasno kako je došlo do toga da se u subotu 20. avgusta održi skup novog SKOJ-a sa zahtevom za smenu zaštitnika građana Saše Jankovića, koji je u njihovom istupu označen kao eksponent “buržoazije i krupnog kapitala, ali ne i običnih građana Srbije”.
Govor “prvog sekretara SKOJ-a” Aleksandra Đenića kao i njegov zahtev za smenu “Jankovića – američkog plaćenika” zvuči kao nadrealistička parodija istorijskih narativa, jednog iz tridesetih a drugog iz devedesetih godina prošlog veka, kada su Milošević i njegovi sateliti poput Vulina i ostalih “socijalista” izvršili radikalno preoznačavanje socijalističke retorike. Politički diskurs koji se temelji na floskulama poput “stranih plaćenika”, “domaćih izdajnika”, “saradnika okupatora”, koji se obilato koristi i u jeziku aktuelne vlasti, ne samo u Srbiji, nikako ne bi mogao biti i novi jezik jednog novog SKOJ-a. Isto tako, funkcija poput “prvog sekretara SKOJ-a” zvuči paradno i komično, u krajnju ruku patetično u prenaglašenoj ozbiljnosti koju joj pridaju članovi ove organizacije. Insistiranje na podražavanju istorijske političke formacije utiče na rigidnost u prepoznavanju problema na terenu koje donosi savremeno doba. Od trenutka prvog SKOJ-a do danas prošao je skoro čitav vek u kome se dogodilo toliko toga što je neminovno uticalo na preformulisanje istorijskih pojmova i revolucionarnih praksi. Odnosno, radnička klasa u Srbiji danas nije ista ona klasa koja je postojala u vreme Dimitrija Tucovića na primer. Isto se dogodilo i sa klasom eksploatatora. Pojam antifašizma doživeo je brojne reinterpretacije, tako da se danas iza njega zaklanjaju i Vučić, i Putin, i Merkel i Oland.
Stoga bi mogli biti zanimljivi uvidi italijanskog levičara i pisca Ignacija Silonea (1900-1978), koji je prevalio dug put od uključenja u revolucionarnu organizaciju tokom 1917. godine, prolazeći kroz sve faze pokreta do sukoba sa Staljinom 1930, kada je najpre izbačen iz Centralnog komiteta a potom i iz partije. Silone je emigrirao iz Italije i nastavio da se bavi književnim radom. Njegove angažovane prozne knjige doživele su izuzetnu recepciju kod klasno osvešćenog dela sveta. Roman Fontamara, objavljen 1933. u Cirihu, koji govori o eksploataciji seljaka u južnoj Italiji, doživeo je prevode na dvadeset i sedam jezika. Prodat je u preko milion i po primeraka. Siloneov doprinos socijalnoj literaturi toga doba je ogroman. Pred sam rat, Silone je objavio antifašističku parodiju pod naslovom Škola za diktatore. Nakon rata, Silone se vratio u Italiju i postao lider Demokratske socijalističke partije, na čijem čelu je bio do 1950, kada se povukao i posvetio pisanju. U svojoj autobiografskoj knjizi Izlaz u slučaju opasnosti iz 1965, ovaj saputnik svetske revolucije opisao je sve faze svog života i bitne tačke promene od socijalizma, preko komunizma do hrišćanstva. Kao opomena za budućnost, ostala je njegova rečenica koja se često citira a odnosi se na istorijsko razumevanja pojma antifašizma. “Kada se jednog dana fašizam bude vratio”, opominjao je Silone, “on neće reći ‘Ja sam fašizam’ već ‘Ja sam antifašizam’”.
Novi SKOJ, zasnovan na slepom kopiranju konstelacija od pre jednog veka, očigledno nije uzeo u obzir upozorenja starih revolucionara. Nisu čak pročitali ni Josipa Visarionoviča, čiji se tekst “Klasna borba” preporučuje na njihovom sajtu. “Izvanredno je složen savremeni život!”, vajkao se Staljin na samom početku svoje analize: “Sav se šareni od raznih klasa i grupa: krupna, srednja, i sitna buržoazija; krupni, srednji sitni feudalci; kalfe, prosti radnici i kvalifikovani fabrički radnici; više, srednje i niže sveštenstvo; visoka, srednja i sitna birokratija; raznovrsna inteligencija i druge slične grupe – eto kakvu šaroliku sliku predstavlja naš život!” Stoga Staljin i nije mnogo ulazio u finese prilikom markiranja svojih “klasnih neprijatelja” kada je otpočeo proces čišćenja partije i društva, čiji su delovi masovno deportovani put Gulaga.
Da ironija bude još veća, novi SKOJ je organizovao protest protiv zaštitnika građana, neposredno nakon posete američkog potpredsednika Džozefa Bajdena Beogradu, koji bi po logici stvari trebalo da bude u epicentru njihovog političkog delovanja. I dok je Bajden plesao sa premijerom Vučićem na Skadarliji, revolucionarna ćelija sa “prvim sekretarom SKOJ-a” na čelu, negde u dubokoj ilegali, pripremala je transparente i govore protiv Saše Jankovića čiju ostavku, uostalom, danas zahtevaju gotovo svi centri moći u Srbiji. Teško je razumeti slepu mrlju koju je ova organizacija pokazala svojim subotnjim hepeningom, osim kao uskogrudi protest zbog toga što im zaštitnik građana nije odgovorio na pismo, povodom napada Jelene Milić, koja ih je stavila na spisak “udruženja sa podrškom Kremlja”. Teško je razumeti revoluciju izvan dijalektike, kao što je teško shvatiti levicu u Srbiji koja od svoje “veličine” ne vidi masivne tokove nove eksploatacije, već se opredeljuje za onaj oblik borbe, koji takvom toku dodaje još jedan zamajac.
Peščanik.net, 22.08.2016.
Srodni linkovi:
Nadežda Milenković – Neka igre počnu!
Bojan Gavrilović – Mrak u podne
- Biografija
- Latest Posts
Latest posts by Saša Ilić (see all)
- Za Beograd se mora boriti - 10/04/2024
- Stadionska groznica - 29/03/2024
- Točak nesreće - 20/03/2024
