Enver Hadžihasanović
Osuđen za ubistvo i okrutno postupanje. Visoki oficir Armije Bosne i Hercegovine (ABiH): bio je komandant 3. korpusa ABiH, načelnik Štaba Vrhovne komande ABiH i član Zajedničke komande Vojske Federacije Bosne i Hercegovine; od decembra 1993. imao je čin brigadnog generala. Osuđen na tri i pol godine zatvora.
Amir Kubura
Osuđen za pljačkanje javne i privatne imovine. Visoki oficir ABiH, bio načelnik Štaba 7. muslimanske brdske brigade 3. korpusa ABiH, vršitelj dužnosti komandanta 7. muslimanske brdske brigade 3. korpusa ABiH. Osuđen na dvije godine zatvora.
Zlatko Aleksovski
U januaru 1993. godine postao upravitelj zatvorskog objekta u Kaoniku, u blizini Busovače, u Bosni i Hercegovini, prije nego što će postati načelnik okružnog zatvora Hrvatskog vijeća obrane (HVO) “Heliodrom” u Mostaru, u maju 1993. U optužnici se tvrdi da je kao upravitelj zatvorskog objekta u Kaoniku bio nadležan za cijeli zatvor i, prema tome, nadređen svim ostalim u logoru. U razdoblju koje je trajalo najmanje od početka januara 1993. do kraja maja 1993. primio u pritvor na stotine bosanskih Muslimana, civila. Mnogi zatočenici pod njegovim nadzorom bili su podvrgavani nečovječnom postupanju, uključujući i prekomjerna i surova isljeđivanja, nanošenje tjelesne i duševne patnje, prinudni rad, korišteni su kao živi štit i ubijani ili na drugi način usmrćivani. 24. marta 2000. proglašen krivim i osuđen na sedam godina zatvora. Prebačen u Finsku na izdržavanje kazne 22. septembra 2000. Pušten na slobodu 14. novembra 2001.
Predrag Banović
Osuđen za progone na političkoj, rasnoj i vjerskoj osnovi. Stražar u logoru Keraterm, koji su snage bosanskih Srba formirale sredinom 1992. godine u krugu fabrike keramičkih proizvoda na istočnom kraju grada Prijedora, u sjeverozapadnoj Bosni i Hercegovini. Osuđen na 8 godina zatvora.
Vidoje Blagojević
Osuđen za pomaganje i podržavanje u sljedećim krivičnim djelima: saučesništvo u genocidu, ubistvo, progoni na političkoj, rasnoj i vjerskoj osnovi i nečovječno postupanje (prisilno premještanje). Komandant Bratunačke brigade vojske bosanskih Srba (VRS) koja je djelovala u opštinama Bratunac i Zvornik na istoku Bosne i Hercegovine. Osuđen na 15 godina zatvora.
Dragan Jokić
Osuđen za pomaganje i podržavanje istrebljenja, progona na političkoj, rasnoj i vjerskoj osnovi i ubistva. Načelnik inžinjerije Zvorničke brigade VRS-a koja je djelovala u opštinama Bratunac i Zvornik na istoku Bosne i Hercegovine. Osuđen na devet godina zatvora. Predmet je u toku pred Žalbenim vijećem.
Tihomir Blaškić
Pukovnik HVO-a, kasnije zapovjednik Regionalnog stožera oružanih snaga HVO-a u srednjoj Bosni. Početkom avgusta 1994. unaprijeđen je u čin generala i imenovan zapovjednikom HVO-a. Osuđen za teške povrede Ženevskih konvencija iz 1949. (čl. 2 – namjerno ubijanje; namjerno nanošenje teških patnji ili ozbiljnih psihofizičkih ozljeda; masovno razaranje imovine; nečovječno postupanje; uzimanje civila za taoce), kršenja ratnih zakona i običaja (čl. 3 – razaranje koje nije opravdano vojnom potrebom; protuzakoniti napadi na civile; protuzakoniti napadi na civilne objekte; ubojstvo; nasilje nad životom i osobom; pljačka javne i privatne imovine; razaranje ili namjerno nanošenje štete vjerskim ili obrazovnim institucijama; okrutno postupanje; uzimanje talaca), i zločine protiv čovječnosti (čl. 5 – progoni na političkoj, rasnoj ili vjerskoj osnovi; ubojstvo; nečovječni postupci). Presuda raspravnog vijeća 3. 3. 2000. – 45 godina zatvora. Presuda Žalbenog vijeća 29. 7. 2004. – devet godina zatvora. Pušten na slobodu 2. 8. 2004.
Miroslav Bralo
Osuđen za ubistvo, mučenje, silovanje, progone na političkoj, rasnoj ili vjerskoj osnovi, nečovječno postupanje. Pripadnik “Džokera”, antiterorističkog voda 4. bojne Vojne policije Hrvatskog vijeća obrane (HVO), koji je djelovao prvenstveno u regiji Lašvanske doline u srednjoj Bosni i Hercegovini. Osuđen na 20 godina zatvora 7. decembra 2005. U toku je postupak pred Žalbenim vijećem.
Radoslav Brđanin
Osuđen za progone, mučenje, deportaciju, nehumana djela (prisilno premještanje), bezobzirno razaranje gradova, naselja i sela koje nije opravdano vojnom nuždom, uništavanje ili hotimično nanošenje štete ustanovama namijenjenim religiji, hotimično lišavanje života. Vodeća politička ličnost u Autonomnoj regiji Krajina (ARK). Bio je na ključnim položajima na opštinskom, regionalnom i republičkom nivou, među ostalim, bio je prvi potpredsjednik Skupštine ARK-a, predsjednik Kriznog štaba
ARK -a, a kasnije je bio vršilac dužnosti potpredsjednika Vlade za proizvodnju, ministar za građevinarstvo, saobraćaj i komunalne djelatnosti i vršilac dužnosti potpredsjednika Vlade Republike Srpske. Osuđen na 30 godina zatvora 3. aprila 2007.
Dario Kordić
Osuđen za teške povrede Ženevskih konvencija, kršenja zakona i običaja rata, zločine protiv čovječnosti. U optužnici se navodi da se Dario Kordić kao aktivni član HDZ-a BiH uspinjao do položaja sve veće moći, vlasti i utjecaja u rukovodstvu bosanskih Hrvata. Pripadao je najvišim političkim i vojnim krugovima u HDZ-u BiH (predsjednik), HZHB-u, HRHB-u (potpredsjednik u oba) i HVO-u. Tvrdi se da je Dario Kordić od novembra 1991. do marta 1994. rukovodio napadima na bosanske Muslimane, civile, u Lašvanskoj dolini. Presuda Žalbenog vijeća 17. 12. 2004. – 25 godina zatvora.
Mario Čerkez
Osuđen za teške povrede Ženevskih konvencija, kršenja zakona i običaja rata, zločine protiv čovječnosti. Mario Čerkez je, kako se tvrdi, bio zapovjednik Viteške brigade HVO-a. Navodi protiv Marija Čerkeza odnose se na zločine počinjene od aprila 1992. do približno septembra 1993. Presuda Žalbenog vijeća 17. 12. 2004. – 6 godina zatvora. Pušten na slobodu 3. 12. 2004.
Ranko Češić
Optužen za kršenja zakona i običaja rata, zločine protiv čovječnosti. Optužnica navodi da je Češić djelovao pod komandom brčanske policije u maju i julu 1992. U optužnici se navodi da su od približno 7. maja 1992. do početka jula 1992. srpske snage u logor Luka zatočile stotine muškaraca Muslimana i Hrvata i nekoliko žena, u nehumanim uslovima i pod oružanom stražom. Od približno 7. maja 1992. do približno 21. maja 1992. u Luci su zatočenici sistematski ubijani. U optužnici se dalje navodi da su od približno 21. maja 1992. do početka jula 1992. zatočenici bili premlaćivani i, u manjoj mjeri nego prije, ubijani. Početkom jula 1992. preživjeli zatočenici iz Luke prebačeni su u drugi zatočenički logor, u Batković. Prema navodima optužnice, za vrijeme postojanja logora Luka, srpske vlasti su ubile stotine zatočenih Muslimana i Hrvata. Priznao krivicu 8. 10. 2003. a 11. 3. 2004. osuđen na 18 godina zatvora. Kaznu izdržava u Danskoj.
Sefer Halilović
Zamjenik komandanta Štaba Vrhovne komande Armije Bosne i Hercegovine (ABiH) i načelnik Štaba Vrhovne komande ABiH; vođa inspekcijskog tima za komandu i koordinaciju operacije “Neretva ’93”. Oslobođen krivice.
Zdravko Mucić
Osuđen za hotimično nanošenje velikih patnji ili teških povreda, protivpravno zatočavanje civila, hotimično lišavanje života, mučenje, nečovječno postupanje. Od približno maja 1992. do novembra 1992. bio je komandant logora Čelebići koji su uspostavile snage bosanskih Muslimana i bosanskih Hrvata sredinom 1992. u blizini Konjica u srednjoj Bosni i Hercegovini. Osuđen na 9 godina zatvora. 18. jula 2003. odobreno mu je prijevremeno puštanje na slobodu; u kaznu mu je uračunato vrijeme provedeno u pritvoru od 18. marta 1996.
Hazim Delić
Osuđen za hotimično lišavanje života, mučenje, hotimično nanošenje velikih patnji ili teških povreda, nečovječno postupanje. Od približno maja 1992. do novembra 1992. bio je zamjenik komandanta logora Čelebići; od približno novembra do decembra 1992. bio je komandant logora. Osuđen na 18 godina zatvora. Kaznu izdržava u Finskoj.
Esad Landžo
Osuđen za hotimično lišavanje života, mučenje, hotimično nanošenje velikih patnji ili teških povreda.Radio je kao stražar u logoru Čelebići od maja 1992. do decembra 1992. Osuđen na 15 godina zatvora. U izdržavanje kazne mu je uračunato vrijeme provedeno u pritvoru od 2. maja 1996. Prijevremeno pušten na slobodu 10. oktobra 2006.
Zejnil Delalić
Od maja 1992. do jula 1992. koordinator snaga bosanskih Muslimana I bosanskih Hrvata na području Konjica; od jula do novembra 1992. bio je komandant Prve taktičke grupe bosanske vojske. Oslobođen krivice.
Miroslav Deronjić
Na osnovu individualne krivične odgovornosti i na osnovu krivične odgovornosti nadređenog optužen za zločine protiv čovječnosti. Miroslav Deronjić je uveče 8. maja 1992. izdao naređenje da se napadne i spali selo Glogova. U ranim jutarnjim satima 9. maja 1992. pripadnici bratunačkog TO-a, pripadnici JNA i nepoznati pripadnici paravojnih jedinica napali su selo Glogova i zapalili džamiju, kuće, poslovne objekte, skladišta, preduzeća, polja i stogove sijena bosanskih Muslimana. Navodi se da je više od 60 bosanskih Muslimana iz sela Glogova ubijeno tokom ovog napada 9. maja 1992. Na kraju napada selo Glogova sravnjeno je sa zemljom. Napadači su protjerali bosanske Muslimane iz njihovih domova i nasilno ih preselili iz sela Glogova u druge dijelove Bosne i Hercegovine. 30. septembra 2003. izjasnio se krivim za progone na političkoj, rasnoj i vjerskoj osnovi kao zločin protiv čovječnosti. Presudom Žalbenog vijeća 20. 7. 2005. osuđen na deset godina zatvora.
Duško Sikirica
Duško Sikirica je rukovodio logorom Keraterm i bio je na položaju nadređenog u odnosu na sve ostale u logoru. 19. septembra 2001. izjasnio se krivim za progon na političkoj, rasnoj i vjerskoj osnovi kao zločin protiv čovječnosti. 13. novembra 2001. osuđen na 15 godina zatvora.
Dragan Kolundžija
Vođa smjene u logoru Keraterm. 4. septembra 2001. izjasnio se krivim za progon na političkoj, rasnoj i vjerskoj osnovi kao zločin protiv čovječnosti. 13. novembra 2001. osuđen na 3 godina zatvora. Prijevremeno pušten na slobodu 6. decembra 2001.
Damir Došen
Vođa smjene u logoru Keraterm. 19. septembra 2001. izjasnio se krivim za progon na političkoj, rasnoj i vjerskoj osnovi kao zločin protiv čovječnosti. 13. novembra 2001. osuđen na 5 godina zatvora. Prijevremeno pušten na slobodu 28. februara 2003.
Milomir Stakić
Osuđen za istrebljenje, ubistvo i progone. Od 30. aprila 1992. do 30. septembra 1992. bio je predsjednik opštinskog Kriznog štaba i načelnik Opštinskog vijeća za narodnu odbranu u Prijedoru, u sjeverozapadnom dijelu Bosne i Hercegovine. Učestvovao u udruženom zločinačkom poduhvatu koji je imao za cilj konsolidovanje srpske kontrole u opštini po svaku cijenu, što je za posljedicu imalo široko rasprostranjena ubistva koja su srpske snage počinile u naseljima, okolnim područjima i zatočeničkim objektima širom opštine. Odgovoran je za ubistvo više od 1.500 ljudi u opštini Prijedor, uključujući i ubistvo oko 120 muškaraca u logoru Keraterm 5. avgusta 1992. i pogubljenje oko 200 ljudi na Korićanskim stijenama, na planini Vlašić, 21. avgusta 1992. Osuđen na 40 godina zatvora. Kaznu izdržava u Francuskoj.
Dražen Erdemović
Nakon zauzimanja Srebrenice, zone pod zaštitom UN-a, od strane vojske bosanskih Srba, bosanski Muslimani-muškarci u dobi između 17 i 60 godina su ukrcani na autobuse i odvedeni na razna sabirna mjesta izvan Srebrenice, između ostalog, na poljoprivredno dobro u Pilici, opština Zvornik. Nakon svakog dolaska autobusa na poljoprivredno dobro, bosanski Muslimani-muškarci odvoženi su u grupama od po deset u pratnji pripadnika 10. Diverzantskog odreda na polje pored zgrada poljoprivrednog dobra, gdje su bili pogubljeni po kratkom postupku. Erdemović se tereti da je 16. jula 1995, ili približno tog datuma, kao vojnik 10. Diverzantskog odreda vojske bosanskih Srba učestvovao u pogubljenju stotina nenaoružanih bosanskih Muslimana-muškaraca. Potvrdno se izjasnio o krivnji za zločine protiv čovječnosti. 5. 3. 1998. osuđen na 5 godina zatvora. Pušten na slobodu u avgustu 2000.
Anto Furundžija
Lokalni zapovjednik specijalne jedinice Vojne policije Hrvatskog vijeća obrane (HVO) poznate pod nazivom “Džokeri”. U optužnici je navedeno da je Furundžija 15. svibnja 1993, ili oko tog datuma, u zapovjedništvu “Džokera” (“Bungalov”) u Nadiocima kod Viteza, u Bosni i Hercegovini, ispitivao jednu Muslimanku (svjedok A) i jednog hrvatskog vojnika, kao i da je bio prisutan dok je A silovana te dok su oboje, A i vojnik, bili tučeni, te da nije učinio ništa da bi to spriječio ili zaustavio. 21. jula 2000. osuđen na deset godina zatvora. Pušten na slobodu 17. 8. 2004.
Stanislav Galić
Komandant Sarajevsko-romanijskog korpusa vojske bosanskih Srba (VRS), koji se nalazio oko Sarajeva, Bosna i Hercegovina; od novembra 1992. imao je čin general-majora. Proglašen krivim za djela nasilja čiji je prevashodni cilj širenje terora među civilnim stanovništvom, ubistvo i nehumana djela koja nisu ubistvo. Stanislav Galić je vodio kampanju granatiranja i snajperskog djelovanja na
Sarajevo s osnovnim ciljem širenja terora među civilnim stanovništvom grada. Posljedice tih napada, koji su bili gotovo svakodnevni tokom mnogo mjeseci, bile su smrt stotina muškaraca i žena svih starosnih dobi, uključujući djecu, i ranjavanje hiljada ljudi, s namjerom terorisanja cjelokupnog stanovništva. Osuđen na kaznu doživotnog zatvora.
Goran Jelisić
Osuđen za ubistvo, okrutno postupanje, pljačku i nehumana djela. Tokom maja i juna 1992. djelovao po ovlašćenju policije u Brčkom, koja je u to vreme bila pod kontrolom srpskih snaga; nalazio se na položaju vlasti u logoru Luka, improvizovanom zatočeničkom objektu u Brčkom, gradu i opštini na sjeveroistoku Bosne i Hercegovine; sebe je nazivao “srpski Adolf”. Osuđen na 40 godina zatvora.
Miroslav Kvočka
Osuđen za progone na političkoj, rasnoj i vjerskoj osnovi, ubistvo i mučenje. Profesionalni policajac u stanici policije Omarska; učestvovao je u radu logora Omarska, na sjeverozapadu Bosne i Hercegovine, kao funkcionalni ekvivalent zamjenika komandira stražarske službe. Osuđen na 7 godina zatvora. Odobreno prijevremeno puštanje na slobodu 31. marta 2005.
Dragoljub Prcać
Osuđen za progone na političkoj, rasnoj i vjerskoj osnovi, ubistvo i mučenje. Penzionisani policajac i kriminalistički tehničar koji je 29. aprila 1992. mobilisan i raspoređen u policijsku stanicu Omarska; administrativni pomoćnik komandanta logora Omarska. 28. februara 2005. potvrđena je kazna od 5 godina zatvora. Pušten na slobodu 4. marta 2005.
Milojica Kos
Osuđen za progone na političkoj, rasnoj i vjerskoj osnovi, ubistvo I mučenje. Vođa smjene straže u logoru Omarska od otprilike 31. maja do 6. avgusta 1992; takođe poznat kao “Krle”. Osuđen na 6 godina zatvora. 31. jula 2002. odobreno mu je prijevremeno puštanje na slobodu.
Mlađo Radić
Osuđen za progone na političkoj, rasnoj i vjerskoj osnovi, ubistvo i mučenje. Profesionalni policajac raspoređen u policijsku stanicu Omarska i vođa smjene u logoru Omarska od otprilike 28. maja do kraja avgusta 1992; takođe poznat kao “Krkan”. Osuđen na 20 godina zatvora. 15. novembra 2005. prebačen je u Francusku na izdržavanje preostalog dijela kazne. U izdržavanje kazne je uračunato vrijeme koje je proveo u pritvoru od 8. aprila 1998.
Zoran Žigić
Osuđen za progone na političkoj, rasnoj i vjerskoj osnovi, mučenje i okrutno postupanje. Taksista koji je mobilisan u rezervnu policiju. Kratko je radio kao stražar u logoru Keraterm, a konkretno je ulazio u logore Omarska i Trnopolje kako bi zlostavljao, batinao, mučio i/ili ubijao zatočenike; takođe poznat kao “Žiga”. Osuđen na 25 godina zatvora. 8. juna 2006. prebačen je u Austriju na izdržavanje preostalog dijela kazne. U izdržavanje kazne je uračunato vrijeme koje je proveo u pritvoru od 16. aprila 1998.
Dragoljub Kunarac
Osuđen za mučenje, silovanje i porobljavanje. U relevantnom periodu bio je komandant izviđačke jedinice vojske bosanskih Srba (VRS) koja je bila dio lokalne Taktičke grupe Foča. Osuđen na 28 godina zatvora. 12. decembra 2002. prebačen u Njemačku na izdržavanje ostatka kazne. U izdržavanje kazne je uračunato vrijeme provedeno u pritvoru od 4. marta 1998.
Radomir Kovač
Osuđen za porobljavanje, silovanje i povrede ličnog dostojanstva. Jedan od zamjenika komandanta vojne policije vojske bosanskih Srba (VRS) i vođa paravojnih snaga u gradu Foči. Osuđen na 20 godina zatvora. 28. novembra 2002. prebačen u Norvešku na izdržavanje ostatka kazne. U izdržavanje kazne je uračunato vrijeme provedeno u pritvoru od 2. avgusta 1999.
Zoran Vuković
Osuđen za mučenje, silovanje i porobljavanje. Jedan od zamjenika komandanta vojne policije vojske bosanskih Srba (VRS) i pripadnik paravojnih snaga u gradu Foči. Osuđen na 12 godina zatvora. 28. novembra 2002. prebačen u Norvešku na izdržavanje ostatka kazne. U izdržavanje kazne je uračunato vrijeme koje je proveo u pritvoru od 23. decembra 1999.
Momčilo Krajišnik
Optužen za genocid i/ili saučesništvo u genocidu, progone na političkoj, rasnoj ili vjerskoj osnovi, istrebljenje, deportacije, nehumana djela, ubistvo. Član rukovodstva bosanskih Srba tokom rata, prema navodima optužbe bio je na raznim visokim položajima, među ostalim, bio je član Savjeta za nacionalnu bezbjednost, proširenog Predsjedništva “Srpske republike Bosne i Hercegovine”, Glavnog odbora Srpske demokratske stranke Bosne i Hercegovine (SDS) i predsjednik Skupštine bosanskih Srba. Osuđen na 27 godina zatvora. Žalbeni postupak u toku.
Milorad Krnojelac
U optužnici se navodi da je od aprila 1992. do augusta 1993. Milorad Krnojelac bio upravnik KP Doma te se navodi da je, kao upravnik KP Doma, podvrgavao Muslimane i ostale nesrbe dugotrajnom i rutinskom zatvaranju i zatočavanju, višekratnom mučenju i batinanju, bezbrojnim ubistvima, dugom i učestalom prisilnom radu i nečovječnim životnim uslovima unutar zatočeničkog objekta KP Dom. Nadalje, on je pomagao pri deportaciji ili protjerivanju većine muškaraca bosanskih Muslimana i nesrba iz opštine Foča. 15. marta 2002. proglašen krivim na osnovu lične krivične odgovornosti i na osnovu krivične odgovornosti nadređenog po dvije tačke optužnice za zločine protiv čovječnosti i po dvije tačke za kršenja zakona i običaja ratovanja. Osuđen na 7,5 godina zatvora. Žalbeno vijeće je promijenilo presudu i povećalo je na 15 godina zatvora.
Radislav Krstić
Od januara 1995. do 14. jula 1995. godine bio je načelnik štaba/zamjenik komandanta Drinskog korpusa VRS-a. U junu 1995. godine unaprijeđen je u čin general-majora i preuzeo Komandu Drinskog korpusa. U aprilu 1998. godine unaprijeđen je u čin general-potpukovnika. U izmijenjenoj optužnici izdatoj 27. oktobra 1999. uopšteno se navodi da su početkom jula 1995. jedinice Drinskog korpusa vojske bosanskih Srba (VRS) granatirale Srebrenicu i napale posmatračka mjesta Ujedinjenih nacija unutar zaštićene zone na kojima su bili Holanđani. Jedinice vojske bosanskih Srba su zatim ušle u Srebrenicu. Do 18. jula 1995. ove jedinice su protjerale ili ubile najveći dio populacije bosanskih Muslimana u srebreničkoj enklavi. Takvi postupci su doveli do toga da su snage VRS-a praktički eliminisale postojanje bosanskih Muslimana u području srebreničke enklave, nastavivši na taj način etničko čišćenje koje je započeto u proljeće 1992. godine. Žalbeno vijeće je ukinulo osudu Radislava Krstića kao sudionika u udruženom zločinačkom poduhvatu s namjerom počinjenja genocida i proglasilo Radislava Krstića krivim za pomaganje i podržavanje genocida 19. 4. 2004. Osuđen je na 35 godina zatvora. Kaznu izdržava u Velikoj Britaniji.
Mladen Naletilić
Tuta Zapovjednik Kažnjeničke bojne (KB) koju je sam osnovao 1991. godine. KB se sastojala od nekih 200 do 300 vojnika raspoređenih u nekoliko podjedinica koje su se zvale ATG ili ATJ (antiteroristička grupa ili jedinica) i čija su sjedišta bila u okolici Mostara. Mladen Naletilić je proglašen krivim za zločine protiv čovječnosti, kršenja zakona i običaja ratovanja i kršenja Ženevskih konvencija. Osuđen na kaznu od 20 godina zatvora. Žalbeni proces je u toku.
Vinko Martinović
Štela Zapovjednik podjedinice ATG Mrmak i podređen Mladenu Naletiliću. Vinko Martinović je proglašen krivim za zločine protiv čovječnosti, kršenja zakona i običaja ratovanja i kršenja Ženevskih konvencija. Osuđen na kaznu od 18 godina zatvora. Žalbeni proces je u toku.
Dragomir Milošević
Osuđen za terorisanje civila, ubistvo i nehumana djela. Naslijedio Stanislava Galića kao komandant Sarajevsko-romanijskog korpusa. Dragomir Milošević je preuzeo komandu nad Sarajevsko-romanijskim korpusom (SRK) 10.
augusta 1994. ili približno tog datuma i ostao na tom položaju do 21. novembra 1995. ili približno tog datuma. Tokom tog perioda Sarajevsko-romanijski korpus je provodio vojnu strategiju granatiranja i snajperskog djelovanja radi ubijanja, ranjavanja i terorisanja sarajevskih civila. Granatiranjem i snajperskim djelovanjem ubijeno je i ranjeno na hiljade civila oba pola i svih uzrasta, uključujući starije osobe. Osuđen na 33 godine zatvora.
Darko Mrđa
Darko Mrđa je bio pripadnik interventnog voda policije u Prijedoru. U svojstvu pripadnika policije učestvovao u pratnji organizovanog konvoja civila Muslimana, odnosno nesrba iz Tukova i logora Trnopolje u Prijedoru, koji se kretao prema opštini Travnik. Konvoj su činili autobusi i kamioni puni civila. Konvoj se zaustavio na jednom mjestu pored puta uz rijeku Ilomsku, između Skender-Vakufa i planine Vlašić. Na tom mjestu, Darko Mrđa i drugi pripadnici interventnog voda izvršili su naređenje da se vojno sposobni muškarci odvoje od ostatka konvoja, pri čemu je, između ostalog, Darko Mrđa lično odabirao ljude znajući i očekujući da će ti ljudi biti ubijeni. Veliki broj muškaraca – procjenjuje se da ih je bilo više od dvije stotine – ukrcan je u dva autobusa. Darko Mrđa i drugi pripadnici interventnog voda odvezli su izdvojene muškarce u dva autobusa do Korićanskih stijena. Muškarcima iz jednog autobusa naređeno je da izađu iz autobusa, sprovedeni su do ivice puta iznad duboke provalije, gdje im je naređeno da kleknu, nakon čega su ubijeni iz vatrenog oružja. Muškarci iz drugog autobusa izvođeni su u manjim grupama po dvojica ili trojica i strijeljani. Zajedno s drugim pripadnicima interventnog voda, Darko Mrđa je lično i direktno učestvovao u njihovom izvođenju, čuvanju, sprovođenju, strijeljanju i ubistvu nenaoružanih muškaraca na Korićanskim stijenama. Osim dvanaestorice muškaraca koji su preživjeli pokolj, ubijeni su svi muškarci koji su izvedeni iz ta dva autobusa. 24. jula 2003. izjasnio se krivim za ubistvo i nehumana djela. 31. marta 2004. osuđen na 17 godina zatvora. 23. novembra 2004. prebačen je u Španiju na izdržavanje preostalog dijela kazne. U izdržavanje kazne je uračunato vrijeme koje je proveo u pritvoru od 14. juna 2002.
Dragan Nikolić
Dragan Nikolić je bio upravnik logora Sušica u Vlasenici, barem od početka juna 1992. do približno 30. septembra 1992. Navodi se da je u logoru Sušica zatvarao Muslimane i nesrbe, te pomagao u nasilnoj deportaciji zatočenika logora iz opštine Vlasenica. On je bio prva osoba protiv koje je Sud podigao optužnicu. Optužnica je potvrđena 4. novembra 1994. Dana 4. septembra 2003. izjasnio se krivim po sve četiri tačke optužnice koja je izmijenjena tokom rasprave održane tog dana. Presudom Žalbenog vijeća 4. 2. 2005. osuđen na 20 godina zatvora.
Momir Nikolić
Kao pomoćnik komandanta za bezbjednost i obavještajne poslove, Momir Nikolić je bio prisutan u zoni odgovornosti Bratunačke brigade od 4. jula 1995. do 1. novembra 1995. U optužnici se Nikolić tereti za učestvovanje u udruženom zločinačkom poduhvatu, čiji je zajednički cilj bio “žene i djecu prisilno premjestiti iz srebreničke enklave u Kladanj, 12. i 13. jula 1995; te zarobiti, zatočiti, po prijekom postupku strijeljanjem pogubiti, pokopati i nanovo zakopati hiljade bosanskih Muslimana, muškaraca i mladića od 16 do 60 godina iz srebreničke enklave, u periodu od 12. jula 1995. do 19. jula 1995.” Sedmog maja 2003, u sklopu Sporazuma o potvrdnom izjašnjavanju o krivici s Tužilaštvom, izjasnio se krivim. 2. decembra 2003. osuđen na 27 godina zatvora. 8. marta 2006. kazna smanjena na 20 godina zatvora.
Dragan Obrenović
Dragan Obrenović je imao čin majora i bio na dužnosti načelnika štaba Zvorničke brigade, jedinice Vojske Republike Srpske (VRS). Kao načelnik štaba bio je odgovoran za rukovođenje aktivnostima štaba brigade. Bio je odgovoran za nadzor, kontrolu i organizovanje aktivnosti svih jedinica i dejstava u okviru zone odgovornosti brigade, za davanje dopunskih naređenja koja su trebala da obezbijede sprovođenje naređenja komandanta, i bio je prvi savjetnik komandantu svoje brigade. Kao načelnik štaba, bio je istovremeno i zamjenik komandanta brigade, tako da je u odsustvu svog komandanta on bio odgovorno lice u Zvorničkoj brigadi i imao pravo da daje zadatke podređenima. Kada je 6. jula 1995. godine počela operacija Srebrenica, Vinko Pandurević, komandant Zvorničke brigade, bio je odsutan zbog drugih dužnosti izvan zone odgovornosti Zvorničke brigade, te je Dragan Obrenović, kao zamjenik komandanta, bio odgovorno lice Zvorničke brigade od 6. jula 1995. do podneva 15. jula 1995, kada se Vinko Pandurević vratio u zonu Zvorničke brigade. 21. maja 2003. izjasnio se krivim po petoj tački optužnice, progoni na političkoj, rasnoj i vjerskoj osnovi kao zločin protiv čovječnosti. Ostale tačke optužnice su povučene. 10. 12. 2003. osuđen na 17 godina zatvora. Kaznu izdržava u Norveškoj.
Naser Orić
Optužen za kršenje zakona i običaja ratovanja. Komandant snaga bosanskih Muslimana u opštinama u istočnoj Bosni i Hercegovini, uključujući Srebrenicu, od 1992. do pada srebreničke enklave 1995. U prvostepenom postupku osuđen na dvije godine zatvora. Oslobođen presudom Žalbenog vijeća.
Biljana Plavšić
Osuđena za progone na političkoj, rasnoj i vjerskoj osnovi. Bila je vodeća politička ličnost bosanskih Srba od 1990. do kraja rata. Bila je, između ostalog, na sljedećim položajima: član kolektivnog Predsjedništva Bosne i Hercegovine (BiH); član tročlanog Predsjedništva Srpske Republike; član Vrhovne komande oružanih snaga Srpske republike. Prihvatila je i podržavala kampanju etničkog razdvajanja koja je imala za posljedicu smrt i protjerivanje hiljada i hiljada ljudi u veoma brutalnim uslovima. Bijana Plavšić je doprinijela kampanji etničkog razdvajanja, između ostalog, time što je pozivala paravojne snage iz Srbije da pomognu snagama bosanskih Srba u ostvarivanju cilja razdvajanja etničkih grupa upotrebom sile i što je podržavala njihovo učešće svojim javnim izjavama kako je primjena sile nad nesrbima na ovom području opravdana. 2. oktobra 2002. izjasnila se krivom za progone. Osuđena na 11 godina zatvora. 26. juna 2003. prebačena je u Švedsku na izdržavanje preostalog dijela kazne. U izdržavanje kazne je uračunato vrijeme koje je provela u pritvoru od 10. januara 2001.
Mitar Vasiljević
Počevši od maja 1992. i najmanje do oktobra 1994, Mitar Vasiljević i ostali pripadnici paravojne grupe, uključujući Milana Lukića i Sredoja Lukića, navodno su počinili mnoge zločine u opštini Višegrad uključujući ubistva, mučenje, napade, pljačku i uništavanje imovine. U izmijenjenoj optužnici, koja je potvrđena 20. jula 2001, navodi se da je u proljeće 1992. Milan Lukić formirao paravojnu grupu koja se često spominjala pod nazivima “Beli orlovi” i “Osvetnici”, i koja je surađujući sa srpskom lokalnom policijom i vojnim jedinicama zavela teror nad lokalnim muslimanskim stanovništvom u okolici Višegrada, u Bosni i Hercegovini. Navodi se da su Mitar Vasiljević i Sredoje Lukić bili pripadnici ove paravojne grupe. Presudom Žalbenog vijeća 25. februara 2004. osuđen na 15 godina zatvora. Prebačen u Austriju na izdržavanje kazne.
Blagoje Simić
Osuđen za progone počinjene protivpravnim hapšenjem i zatočenjem civila bosanskih Muslimana i bosanskih Hrvata, nehumanim postupanjem, uključujući premlaćivanje, mučenje, prisilni rad i zatočenje u nehumanim uslovima, kao i deportacijom i prisilnim premještanjem. Predsjednik Opštinskog odbora Srpske demokratske stranke i predsjednik srpskog Kriznog štaba (kasnije preimenovanog u Ratno predsjedništvo) u opštini Bosanski Šamac, u sjevernoistočnoj Bosni i Hercegovini; bio je najviši civilni funkcioner u opštini. Osuđen na 15 godina zatvora. Predmet razmatra Žalbeno vijeće.
Miroslav Tadić
Pomoćnik komandanta za pozadinu u Četvrtom odredu, komandant Štaba civilne zaštite, član Kriznog štaba po službenoj dužnosti i odgovorni član komisije za razmjenu u opštini Bosanski Šamac. Miroslav Tadić je znatno pridonio deportacijama nesrpskih civila pomaganjem i podržavanjem; znao je da zatvorenici u Bosanskom Šamcu koji su kasnije raseljeni nisu Srbi po nacionalnosti, i znao je za njihova hapšenja, zatočenje i okrutno i nehumano postupanje prema njima u zatočeničkim objektima u Bosanskom Šamcu. 17. oktobra 2003. osuđen na osam godina zatvora. 3. novembra 2004. odobreno mu je prijevremeno puštanje na slobodu, koje je stupilo na snagu 4. novembra 2004.
Simo Zarić
Pomoćnik komandanta za obavještajni rad, izviđanje, moral i informisanje u Četvrtom odredu; načelnik Službe nacionalne bezbjednosti u Bosanskom Šamcu od 29. aprila 1992. do 19. maja 1992. i zamjenik predsjednika Građanskog savjeta u Odžaku. Simo Zarić je vršio ispitivanja nesrpskih zatočenika koji su držani u zatočeničkim objektima u opštini. Iako on lično nije tukao zatvorenike, kao izuzetno angažirana i poštovana osoba u društvenom i kulturnom životu Bosanskog Šamca, ohrabrivao je i pružao moralnu podrušku onima koji su to činili. Osuđen za progone počinjene okrutnim i nehumanim postupcima, uključujući premlaćivanje, mučenje i zatočenje u nehumanim uslovima. 17. oktobra 2003. osuđen na šest godina zatvora. 21. januara 2004. odobreno prijevremeno puštanje na slobodu koje je stupilo na snagu 28. januara 2004.
Milan Simić
Predsjednik Izvršnog odbora Skupštine opštine Bosanski Šamac, od 30. maja 1992. do 24. juna 1993. Ovaj položaj je napustio dana 24. juna 1993. ili oko tog datuma, nakon što je pogođen i teško ranjen prilikom pokušaja atentata. Milan Simić se 15. maja 2002. izjasnio krivim po dvije tačke optužnice za mučenje kao zločin protiv čovječnosti. Sve ostale tačke optužnice protiv njega su povučene. Pretresno vijeće je 28. maja 2002. zvanično odvojilo predmet protiv Milana Simića od predmeta protiv ostalih saoptuženih, a 22. jula 2002. je održan pretres prije izricanja presude o kazni. Presudom izrečenom 17. oktobra 2002. osuđen na 5 godina zatvora. 27. oktobra 2003. odobreno mu je prijevremeno puštanje na slobodu, koje je stupilo na snagu 3. novembra 2003. Pušten iz pritvora 4. novembra 2003.
Duško Tadić
Od kraja maja 1992. do 31. decembra 1992. Duško Tadić je učestvovao u napadima i pritvaranju, ubistvima i maltretiranju bosanskih Muslimana i Hrvata iz prijedorske opštine, kako u logorima, tako i izvan njih. Presudom Žalbenog vijeća 26. januara 2000. osuđen na ukupno 20 godina zatvora. Prebačen u Njemačku na izdržavanje kazne oktobra 2001.
Dragan Zelenović
Jedan od bivših vojnika Vojske bosanskih Srba i de facto vojni policajac u Foči. Kazneno-popravni dom u Foči (“KP Dom”), bio je jedan od najvećih zatvora u bivšoj Republici Jugoslaviji. U optužnici se navodi da je bio glavni objekt za zatočenje muškaraca. Prema optužnici, muslimanske žene, djeca i stariji zatočeni su po kućama, stanovima i motelima u Foči ili u okolnim selima ili u centrima za duže ili kraće zatočenje kao što su Buk Bijela, gimnazija u Foči i sportska dvorana “Partizan”. Mnoge od zatočenih žena podvrgnute su ponižavajućim i degradirajućim životnim uslovima, okrutnom batinanju i seksualnom zlostavljanju, uključujući i silovanje. Pored navedenih mjesta za zatočenje, nekoliko žena zatočeno je u kućama i stanovima koji su korišteni kao javne kuće, a koje su vodile grupe vojnika, uglavnom pripadnika paravojske. U optužnici se nadalje navodi da su tokom zatočenja u Buk Bijeloj svi muslimanski civili bili postrojeni duž rijeke Drine pod oružanom stražom. Prijetili su im smrću ili silovanjem i na druge načine ih ponižavali. Vojnici su prilazili svakom zatočenom civilu i vodili njega ili nju na ispitivanje Draganu Zelenoviću i drugim vojnicima. Vojnici su odvajali majke od djece. Gojko Janković, Dragan Zelenović i drugi vojnici su ispitivali žene. Ispitivanja su bila usredotočena na skrovišta muškaraca iz sela i skrovišta oružja. Optuženi su ženama prijetili ubistvom i seksualnim nasiljem ako budu lagale. Dragan Zelenović i drugi vojnici pod kontrolom Gojka Jankovića, za vrijeme ili odmah nakon ispitivanja, grupno su silovali nekoliko žena za koje su sumnjali da lažu. U optužnici se navodi da su jednu od žrtava, djevojku staru 15 godina ispitivali Dragan Zelenović i tri neidentificirana vojnika u prostoriji u Buk Bijeloj. Tokom ispitivanja, optužili su je da ne govori istinu. Isljednici su je tada razodjenuli i svaki od njih ju je silovao. 4. aprila 2007. osuđen na 15 godina zatvora. 27. februara 2008. prebačen u Belgiju na izdržavanje ostatka kazne. U kaznu mu je uračunato vrijeme koje je proveo u pritvoru od 22. augusta 2005.
Stevan Todorović
Prema optužnici, Stevan Todorović je od 17. aprila 1992. bio šef policije za opštinu Bosanski Šamac i član srpskog kriznog štaba. U tom svojstvu je bio nadređen svim drugim policajcima u Bosanskom Šamcu. Stevan Todorović je prvobitno bio jedan od petorice optuženih u predmetu Simić i ostali. U drugoj izmijenjenoj optužnici, koja je potvrđena 11. decembra 1998. (redigovana 25. marta 1999. čime su iz optužnice otklonjena druga imena pod kojima se optuženi vodio) se navodi da su 17. aprila 1992. srpske vojne snage iz bivše Jugoslavije nasilno preuzele vlast u Bosanskom Šamcu, a zatim i u cijeloj opštini Bosanski Šamac, te su objavile da je opštinsku vlast zamijenila “srpska opština Bosanski Šamac”. Prije preuzimanja vlasti, u ovoj opštini je živjelo više od 17.000 bosanskih Hrvata i bosanskih Muslimana, a do maja 1995. ostalo ih je manje od 300. Trinaestog decembra 2000. izjasnio se da je kriv po jednoj tački optužnice u kojoj se tereti za progone na političkoj, rasnoj i vjerskoj osnovi kao zločin protiv čovječnosti. 31. jula 2001. osuđen na deset godina zatvora. 11. decembra 2001. prebačen u Španiju na izdržavanje kazne. 22. juna 2005. prijevremeno pušten na slobodu.
Haag: Presude Međunarodnog krivičnog suda za bivšu Jugoslaviju vezane za BiH, Eldin Hadžović, BH Dani, 25.07.2008.
Peščanik.net, 27.07.2008.