Znate ono osjećanje brige i blage panike kad kasno uveče televizija izvještava o katastrofalnom uraganu na Floridi, gdje imate prijatelje ili rođake, a sve uz snimke ljudi koji se sklanjaju u podrume dok montažne kućice lete zrakom poput plastičnih kesa, a stihija čupa drveće iz korijena; vi onda telefonirate, a na Floridi vam rođak ili prijatelj odgovori da jeste, i on je čuo za taj uragan, ali se zapravo normalno živi i on se, eto, upravo vraća s posla. Poslije nekog vremena, neko koga volite ljetuje u Grčkoj, tamo su strašne demonstracije i štrajkovi, po medijskim navodima sve je paralisano, vi opet brinete, a ljetovanje je zapravo divno i posve idilično.
Koliko god da nam je slika svijeta danas nužno medijski posredovana, ona nam nikad ne donosi pravu istinu, istinu stvarnog života. No koliko god to dobro znali, osjećanje brige i blage panike kad u kasni sat čujete da se nešto desilo negdje gdje imate nekog dragog ili svog, ne da se tek tako spriječiti. Da se u Sarajevu desio “teroristički napad”, da je “neki ludi vehabija pucao na američku ambasadu”, da je “bilo krvi” čuo sam tog petka tek oko jedanaest uveče, na sedmom spratu zgrade Beogradskog izdavačko-grafičkog zavoda (BIGZ). Ne, nisam poslije cijelog dana na Sajmu knjige, išao u nekakav izdavački ofis. Zgrada ovog socijalističkog izdavačkog giganta, baš i kao zgrade njegovih sarajevskih parnjaka, uglavnom služi rentanju tzv. “poslovnih prostora”. Na sedmom spratu, dakle, je odličan džez-klub, gdje se, u petnaestak minuta pauze u svirci, dok je bend odmarao, pronijela vijest o “terorizmu u Sarajevu”. Izbacilo me to malo iz filma, kako se nekad govorilo, trgnulo me iz prijatne etilno-nikotinske sumaglice, pa sam poslao nekoliko zabrinutih SMS-ova. Odgovori su listom bili smirujući u smislu da nikom od ljudi kojima sam pisao taj “teroristički ispad” nije direktno uticao na “svakidašnju jadikovku” posljednjeg radnog dana uoči posljednjeg oktobarskog vikenda.
Ne mislim, naravno, da treba potcjenjivati potencijalne posredne posljedice ovog događaja na sve stanovnike Bosne i Hercegovine. Pisano je o tome, uostalom, i rečeno već mnogo toga. Čini mi se, međutim, da se dvije značajne stvari u cijeloj ovoj priči u dosadašnjim komentarima uglavnom prenebregavaju, a obje su vezane za porijeklo Mevlida Jašarevića. Indikativno je, naime, da se upravo sa onih sarajevskih medijsko-javnih adresa sa kojih se najglasnije podržava “zukorlićevština” najupornije insistira na činjenici da je Jašarević državljanin Republike Srbije, da je, dakle, kako kažu – Srbijanac. Još je indikativnije da se medijsko-javni pogon u Srbiji, koji očigledno “gura” Zukorlićevog (pred)izbornog favorita na predstojećim izborima u Srbiji, Tomislava Nikolića i njegov SNS, tu bizarnu sektu Šešeljevih “disidenata”, najstrastvenije “pali” na kukavičije jaje koje im, kao, podvaljuju iz Sarajeva. Sarajevski “zukorlićevci”, odnosno njihov najgluplji i najanonimniji ešelon sa internetskih foruma, postavljaju “retoričko” pitanje zašto Jašarević nije pucao na američku ambasadu u Beogradu, kad je već iz Srbije. SNS-zukorlićevci, odnosno njihova internetska sabraća, glasom vapijućih anonimusa u pustinji online kloake, pitaju se: zašto pored silnih vehabija iz gradova i sela Bosne i Hercegovine, da na Ambasadu SAD-a puca baš jedan iz Novog Pazara. I jedni i drugi zabrinuti su za ugled “svoje” države i “svog” naroda u svijetu.
Nedavno je Ivo Josipović kazao kako je posve normalno da etnički Srbi, državljani Republike Hrvatske, budu politički Hrvati. Izazvala je ta izjava različite komentare i interpretacije. Posvađanost kategorija etnosa i demosa kod nas, odnosno poetika švedskog stola, ideja da se svaki put uzme samo ono što ti u tom konkretnom slučaju odgovara, u cijeloj ovoj aferi najbolje ilustruje nivo ovdašnjeg licemjerja. Ne smeta dežurnim Avazovim intelektualcima da, recimo, pisci, sportisti, glumci, a naročito “utemeljitelji” rođeni u Sandžaku ili bilo gdje drugo izvan Bosne i Hercegovine budu samo i isključivo Bošnjaci, no nesretnom Mevlidu Jašareviću namijenili su da bude samo i isključivo Srbijanac (i samo što ne zapjevaju “Jelek, vehabije i opanci / po tome se znaju Srbijanci”) usprkos tome što iz istog tog Avaza, recimo, neskriveno podržavaju potpuno besmislen i nerealan “projekat” autonomije Sandžaka. S druge pak strane, njihova sabraća iz Srbije kojima ne smeta da, recimo, fudbaler Adem Ljaljić (a koji s Jašarevićem dijeli etničko porijeklo, zavičaj i državljanstvo), bude reprezentativac Srbije, poriču svaku vezu Republike Srbije i njenog državljanina Mevlida Jašarevića. To su, također treba reći, uglavnom ista ona “fizička i pravna lica” koja su prije koju godinu podržavala Zukorlića u histeričnoj kampanji protiv knjige “Dragulj Medine”, u (ne)principijelnom savezu protiv omraženog liberalizma. Politika identiteta ovdašnjih desničara svodi se na obostrano prisvajanje jednih, najčešće onih kojima su takvi identiteti, nastali etno-religijskim zapišavanjem, uski i odvratni, i obostrano odbacivanje drugih, upravo onih koji im stanjem duha i mentalitetom zapravo pripadaju, i jednima i drugima i inima takvim, podjednako.
Oslobođenje, 01.11.2011.
Peščanik.net, 02.11.2011.