Kob 1918. – Priče o nastanku Jugoslavije u srpskim udžbenicima istorije
Udžbenici istorije su u Srbiji, od početka ratova u bivšoj Jugoslaviji, menjani dva puta. Prvi put, u vreme Slobodana Miloševića, 1993. godine, u jeku rata u Bosni i Hercegovini. Drugi put, posle pada Miloševića sa vlasti 2000. godine, posle početka „demokratske tranzicije“. U oba slučaja motivi za promenu udžbenika bili su politički. Prvi put, promena udžbenika bila je posledica potrebe da se istorija koja se dogodila prilagodi istoriji koja je u toku, da se ratovi koji su se upravo dešavali stave u istorijski kontekst koji je trebalo da bude neka vrsta opravdanja.1 Drugi put, promena udžbenika bila je rezultat nesigurne potrage za novim, demokratskim identitetom, koji se tražio, pre svega, u potpunom raskidu sa svim prethodnim paradigmama koje su se vezivale za „nenarodni režim“, pa samim tim, i za „staru istoriju“.
U oba slučaja promena udžbenika doživljavana je kao legitimacija novonastalih istorijskih prilika, kao odbrana principa na kojima se zasnivala aktuelna vlast. Činjenica da je Srbija sada među poslednjim zemljama u regionu koje još uvek imaju državni monopol nad izdavanjem udžbenika istorije, da još nisu uvedeni ravnopravni konkursi i mogućnost izbora među više alternativnih učila, govori o tome da su i prethodna i nova vlast nastavi istorije dale državotvorni karakter. Upravo taj podatak analizi srpskih udžbenika daje poseban značaj. Oni su i u komunističkom periodu, i pod Miloševićem, a i danas, izraz težnji vladajuće elite da „kreira istoriju“ u skladu sa svojim potrebama, da uobliči istorijsko sećanje i nacionalnu svest prema projektovanim nacionalnim ciljevima. Zbog toga udžbenici istorije ostaju jedan od najpouzdanijih istorijskih izvora za analizu vladajućih političkih koncepata u Srbiji.
Mnoge su istorijske situacije doživele dramatične reinterpretacije u „zvaničnom viđenju istorije“ koje se može pročitati u srpskim udžbenicima. Najveće izmene unete su u tumačenje Drugog svetskog rata, čiji su akteri gotovo izmenili mesta, ali to će, nadam se biti tema nekog od seledećih zbornika. „1918“, takođe je doživela ključne izmene, jer se odnos prema Jugoslaviji pokazuje kao lakmus papir za ideološke preokrete u Srbiji. Preko promena u tumačenju zajedničke jugoslovenske države prelama se dramatična potraga srpske političke i intelektualne elite za novim načinima samodefinisanja. Put koji je Srbija prošla u proteklih 15 godina od socijalističke republike u okviru SFRJ, preko Savezne Republike Jugoslavije u kojoj se našla sa još jedinim preostalim saveznikom – Crnom Gorom, preko više nego konfederalne Državne zajednice Srbije i Crne Gore, do, od proleća 2006. godine, samostalne Republike Srbije, uticao je na promenu tumačenja srpskih nacionalnih ciljeva tokom 20. veka. Kao prva žrtva tih promena palo je nekadašnje tumačenje Jugoslavije. Nužno, posledično, to je vodilo i u potpunu promenu odnosa prema Prvom svetskom ratu.
Budući da je zadatak Miloševićevih udžbenika istorije bio da ratove devedesetih stave u odgovarajući istorijski kontekst, jedan od najvažnijih ciljeva bio je prikazati istoriju jugoslovenskih naroda kao istoriju konflikta. Kao ključni sukob izabran je onaj između Srba i Hrvata, čiji je početak pažljivo datiran na 1525. godinu,2 iako naučna istoriografija ne poznaje tako utvrđen terminus post quem. Prošlosti ta dva naroda prikazane su kao odvojene, pa bi slabije obavešten učenik može lako pomisliti da se, osim u situacijama konflikta, ta dva naroda istorijski nisu ni susrela. U takvoj slici prošlosti sukob je pokazan kao neka vrsta prirodnog stanja, sudbine. Ukoliko su udžbenici socijalističke Jugoslavije menjali prošlost tako što su želeli da poruče da je naša zajednička prošlost vodila u zajedničku srećnu budućnost, tako su udžbenici iz 90-ih imali zadatak da dovedu do suprotnog zaključka: naše odvojene prošlosti trebalo je da nas odvedu našim srećnijim odvojenim budućnostima, a rat koji je bio u toku u vreme kad su udžbenici pisani, samim tim, trebalo je bude shvaćen kao sasvim prirodan i normalan, ponovo, sudbinski, razvoj događaja.3
Svako zajedništvo se doživljavalo kao demanti te zaokružene ideologije, pa su gotovo svi primeri saradnje između nekadašnjih jugoslovenskih naroda „ispali iz istorije“. Jugoslovenstvo je moralo biti prikazano kao nešto što „sa nama“ nema skoro nikakve veze, pa je zato bilo neophodno napisati sledeću rečenicu u udžbeniku za 8. razred, iz 1993. godine: „Ideja jugoslovenstva nije bila početkom 20. veka raširena u Srbiji jer su pobedama u Prvom i Drugom srpskom ustanku stvoreni uslovi za samostalni, politički i kulturni razvoj“.4 To izbacivanje onoga što je u istoriji postalo nepodobno značilo je falsifikovanje sopstvene prošlosti. Tom jednom rečenicom izbačeni su iz srpske istorije svi oni koji bili nosioci integrativnih ideja – od Dositeja Obradovića, preko liberala, socijalista, radikala, na kraju i konzervativaca koji su listom, i bez izuzetka, prihvatili ideju jugoslovenstva tokom poslednje decenije 19. veka. U inače dezorijentisanoj srpskoj javnosti, prikazivanje nastanka Jugoslavije kao ploda slučajnosti i tuđih odluka, može imati trajne posledice i Srbiju dodatno udaljiti od mogućnosti da se racionalno suoči sa svojom novijom istorijom, pa i uzrocima sopstvenog svakovrsnog sloma koji je nastupio krajem 20. veka.
Ipak, bez obzira na to što je stvaranje Jugoslavije 1918. godine u udžbeniku iz 1993. godine ostalo bez svog istorijskog i idejnog konteksta iz kojeg je proisteklo, tumačenje samog Prvog svetskog rata i toka nastanka Jugoslavije nije bilo bitno izmenjeno. Ambivalentna Miloševićeva propaganda koja je lavirala između tumačenja vladajuće politike devedesetih kao odbrane Jugoslavije, s jedne strane, i borbe za državu u kojoj će „živeti svi Srbi“, s druge strane, nije dozvoljavala potpuno odricanje od ideala jugoslovenstva, pa je i u udžbenicima zadržano staro tumačenje nastanka Jugoslavije sa pozitivnim predznakom.
Udžbenici nastali posle Miloševićevog pada 2000. godine uneli su veće promene u tumačenje Prvog svetskog rata i stvaranje Jugoslavije. Prvo, ta dva istorijska događaja su u udžbeniku za 4. razred gimnazije5 fizički sasvim odvojena. Čitav kompleks pitanja od Niške deklaracije do proglašenja ujedinjenja 1. decembra 1918. godine svoje mesto u udžbeniku našao je posle svih lekcija u kojima je opisana međuratna istorija sveta, uključujući Balkanski pakt iz 1937. godine, pakt Ribentrop-Molotov ili, recimo, apstraktnu umetnost. Time je tekst o nastanku Jugoslavije povezan sa lekcijama o istoriji Kraljevine Jugoslavije, ali potpuno izdvojen iz konteksta Prvog svetskog rata. Postavlja se pitanje opravdanja takvog postupka, jer će on sasvim sigurno imati loše didaktičke posledice. Postoji mogućnost da je to urađeno da bi se ratne pobede srpske vojske koje su opisne patetičnim, mitotvornim jezikom, odvojile od njihovog, po sudu današnje srpske elite, nepovoljnog rezultata – stvaranja zajedničke jugoslovenske države.
U novijem udžbeniku za osmi razred osnovne škole,6 objavljenom 2005. godine, otišlo se korak dalje. Tumačenje ujedinjenja koje u toj knjizi možemo naći svedeno je na one ideje i retoriku koju čak ni srpska elita koja je učestvovala u stvaranju Jugoslavije, uprkos brojnim optužbama za hegemonizam, nikada nije eksplicite formulisala, a koje srpska istoriografija, posebno ona kritička, nikada nije ostavila kao jedino viđenje Jugoslavije u onovremenoj Srbiji. Drugim rečima, autori današnjih udžbenika su napisali program srpskog hegemonizma i unitarizma otvorenije i ogoljenije nego što se on ikada našao u bilo kom istorijskom dokumentu ili što je on ikada igde izgovoren. Termini i način mišljenja o prvoj jugoslovenskoj državi i njenom nastanku kao da su preuzeti iz redova radikalnih kritičara srpske vladajuće elite, s tim što je to sad prihvaćeno sa pozitivnim predznakom, kao opis stvarnog stanja. Zanemareni su i nalazi novije srpske istoriografije koja pokazuje da su politika vladajuće Radikalne stranke i njeno unitarno razumevanje zajedničke države bili odbacivani od svih drugih stranaka i intelektualaca i žestoko kritikovani, ništa manje nego što je to činila, recimo HSS. Projekat potpune srpske hegemonije i potčinjavanja svih drugih naroda sada je, u udžbeniku istorije, dobio svoj prvi konzistenti i dosledni program.
Možemo početi analizu od toga da se nekadašanje ujedinjenje sada u udžbeniku naziva „pripajanje južnoslovenskih krajeva Austro-Ugarske srpskoj državi“. Dalje se kaže da se kod „političara u Srbiji pod „ujedinjenjem“ na prvom mestu podrazumevalo ujedinjenje svih Srba“. Jugoslovenstvo je u udžbeniku otvoreno prikazano kao maska za velikosrpstvo, iako u deceniji pred Prvi svetski rat ono to nije bilo, ili bar o tome nema pisanih istorijskih izvora. Tako je zajednička država u današnjim udžbenicima ovako objašnjena: „Smatralo se da je jedina mogućnost da se srpsko nacionalno pitanje reši u celosti – jugoslovenski program. Naime, buduća velika država bila bi država srpskog naroda (podvukla D.S) u kojoj bi on zajednički živeo sa Hrvatima i Slovencima“.7
Iz daljeg teksta udžbenika, međutim, jasno je da čak ni ovaj koncept srpske Jugoslavije zasnovan na tvrdom hegemonizmu, nije koncept koji bi zadovoljio autore udžbenika. Iako im to nije posao, oni se i u osnovnoškolskom i u srednješkolskom udžbeniku otvoreno stavljaju na stranu jednog drugog rešenja, rešenja koje odgovara konceptu Velike Srbije. Radi istorijskog utemeljenja svog gledišta autori su u tekst udžbenika uneli jedan mit – mit o tome da je tajnim Londonskim ugovorom između sila Antante i Italije iz aprila 1915. godine Srbiji nuđena tzv. Velika Srbija koja bi, po tom mitu, trebalo da izađe na Jadransko more južno od Zadra. Iako toga u Londonskom ugovoru nema, taj mit povremeno se navodi u javnosti, najčešće kao narativ o propuštenoj šansi. Iako se ta interpretacija ne može naći ni u jednoj istoriografskoj studiji, ona je, uz nedvosmisleno prihvatanje i odobravanje od strane autora, ušla u tekst udžbenika. U udžbeniku za 4. gimnazije piše: „U drugoj godini svetskog sukoba ukazala se mogućnost ostvarenja srpskog ujedinjenja, formiranjem Velike Srbije, što se dovodi u vezu sa Londonskom ugovorom (….) Saveznici su nudili Srbiji Bosnu i Hercegovinu, Slavoniju, Srem, Bačku, Južnu Dalmaciju i severnu Albaniju“.8 Posle kritika u javnosti, ocrtavanje Velike Srbije koja se u Londonskom ugovoru ni ne pominje, u novom užbeniku za 8. razred je ispušteno, ali se, ipak, sa žaljenjem, konstatuje: „Iako je Londonski ugovor predstavljao opasnost za jugoslovenski program, nudio je dobro rešenje za srpsko pitanje“9 (podvukla D.S), iako, ponavljam, u tom dokumentu nema pomena o srpskom pitanju, niti je ono bilo na dnevnom redu savezničkih pregovora 1915. godine.
Od posebnog značaja za reinterpretaciju jugoslovenske države jeste poslednji pasus te lekcije koji nosi naziv „Srbija u Jugoslaviji“. U tom pasusu se prvo pojavljuje mit koji je veoma često bio upotrebljavan u osamdesetim godinama, po kom je Srbija „omogućila ostalim jugoslovenskim narodima da, formiranjem jugoslovenske države, napuste stranu poraženih i da se priključe pobednicima“.10 Taj mit bio je izuzetno popularan pred raspad zajedničke države, jer je on govorio o veličini srpske žrtve za druge narode, žrtve koja im je čak omogućila i „moralno istorijsko iskupljenje“. Te zasluge je trebalo, pretpostavlja se, da daju Srbiji odrešene ruke da jugoslovensku krizu osamdesetih reši u svoju korist, tako što bi narodima kojima je toliko učinila sada uskratila svoju blagonaklonost.
U daljem tekstu, ta se žrtva nedvosmisleno podvlači: „Srbija je u novu državu uložila sopstvenu državnost, tradiciju, za nju žrtvovala trećinu stanovništva (iako najpesimističniji pokazatelji govore o četvrtini stanovništva – prim. D.S), definisala i dipolomatski iznela jugoslovenski program i vojskom, na kraju rata, sačuvala jugoslovenski prostor od komadanja“. I, na kraju, ponovo, još jednom, potvrda projekta srpske Jugoslavije i izneveravanje istorijske činjenice da je u Srbiji ideje jugoslovenstva i iskrenog zajedništva zaista bilo: „U Srbiji, ujedinjenje je doživljeno kao istorijski i dugo očekivani čin, jer je najzad okupio skoro sve Srbe pod jedan državni krov.“11 (podvučeno u originalu)
I u udžbeniku za 8. i u onom za 3. gimnazije ističe se da je Jugoslavija 1918. godine nastala kao „ustavna demokratska i parlamentarna monarhija“ i ne ulazi se u probleme njenog unutrašnjeg uređenja, ni u masovne otpore unitarizmu i centralizmu. U pitanjma koja se nalaze uz lekciju u 8. razredu učenici se dovode i u priliku da postanu sudije prošlosti pa im se nudi ideja da se „razvije diskusija u razredu o eventualnm propustima i prednostima proglašenja nove zajedničke države za srpski narod“, kao što im se postavlja i sugestivno pitanje: „Da li je ujedinjenje izvedeno kao potpuno zreo istorijski proces?“12 Takav odnos prema nastanku Jugoslavije unosiće duboku konfuziju u razumevanje čitavog 20. veka u Srbiji i uklopiće se u mnogo puta pominjan mit o „izgubljenom 20. veku“, čiji je cilj da se pokaže kako je srpski narod, zbog Jugoslavije i komunizma, koji su mu, po narativu tog mita, bili nametnuti, propustio poslednji vek. Pored toga što je ponižavajuće za jedan narod tvrditi da nije razumeo čitav jedan vek u kome je živeo, ta potreba da se sudi istoriji s kojom se pojedini autori ne slažu, deo je autoritarnog načina mišljenja koji odbacuje svaku pluralnost, a sebi daje pravo da naknadno sudi istorijskim akterima. Iako će ova mitologizacija prošlosti dodatno udaljiti Srbiju od sposobnosti da razume svoje mesto i da se racionalno suoči sa nedavnom prološću, na jedan paradokasalan način, obrnut od intencije autora, ovde izneto tumačenje nastanka Jugoslavije, može jasno ukazati razloge raspada zajedničke države. Ona se i jeste raspala u trenutku kad je varijanta srpske Jugoslavije u Srbiji prevladala druge opcije.
Ostaje problem da udžbenici nisu mesto za iznošenje današnjih političkih programa ili političkih koncepcija svojih autora, niti bi trebalo da budu mesto zloupotrebe prošlosti radi reformulisanja budućnosti. Iako na nenameran način otkriva uzroke raspada Jugoslavije, ovo tumačenje dodatno udaljava srpsku publiku od savladavanja prošlosti, jer umesto racionalizacije i znanja nudi novu ideologiju. To je ona ista ideologija koja je Srbiju i odvela u rat, čime udžbenici istorije ostaju, i posle 90-ih, važan faktor u začaranom krugu iz kojeg Srbija nije uspela da izađe.
Poglavlje iz zbornika Kultura sjećanja. Povijesni lomovi i svladavanje prošlosti. Disput Zagreb, 2007. Ova knjiga je prvi tom iz edicije koja tematizira sjećanja na prijelomne godine XX stoljeća u bivšoj Jugoslaviji – 1918, 1941, 1945, 1991.
Revizija revizije – „1941“ u udžbenicima istorije u Srbiji
U srpskom iskustvu istorijska nauka i nastava istorije češće su imali funkciju neke vrste predvojničke obuke nego discipline kritičkog mišenja. One su često upotrebljavane da bi se istorija koja se dogodila prilagodila potrebama one koja je bila u toku, da bi se prošlost „promenila”, da bi opravdala sadašnjost ili da bi se sadašnji motivi stavili u prikladan, mada ne i realan, istorijski kontekst. Istorija nije bila više samo puki dobavljač mitova potrebnih za kreiranje nacionalnih identiteta, ona je postala i deo „ratnih arsenala”, ona je pomagala da se ratovi, pa tako i oni devedesetih u bivšoj Jugoslaviji, opravdaju, utemelje i, kasnije, opevaju. Tako su udžbenici istorije, koji su uvek pouzdano ogledalo za istraživanje društva i njegovih vrednosti, tokom poslednje dve decenije u Srbiji i njoj susednim zemljama, postali i aktivni učesnici u kreiranju „novih društava“ i ”novih svesti”, u mnogo čemu čak i „avangarda”, jer su kao istorijske istine plasirali ideje koje su do tada bile marginalne.
To se, u prvom redu može reći za najnoviju generaciju udžbenika koji su u upotrebi u Srbiji od 2002. godine. Interpretacije prošlosti koje su u njih unete pripadale su do tada jednoj uskoj i marginalnoj grupi mlađih istoričara koji su svoje karijere posvetili „istorijskom čišćenju” slike o četnicima i njihovoj ulozi u Drugom svetskom ratu. Njihova ranija aktivnost na tom polju imala je, bez sumnje, svoje poklonike, ali je ostajala zatvorena u krugovima koji su ideološki bliski četničkom pokretu i nije uspevala da bitnije utiče ni na istoriografiju, pa ni na promenu slike o Drugom svetskom ratu. Međutim, posle promene vlasti u Srbiji 2000. godine ta grupa je, bez javnog konkursa, dobila priliku da napiše nove udžbenike istorije za 8. razred osnovne i 4. razred srednje škole. Zbog monopola Zavoda za izdavanje udžbenika koji, bar kad je u pitanju istorija, u Srbiji još uvek traje, to su poslednjih godina i jedini udžbenici u kojima se izlaže istorija 20. veka. Jedan od najvećih problema s tim učilima nastao je upravo zbog toga što su interpretacije Drugog svetskog rata u njima doživele drastične transformacije koje imaju dimenzije potpune revizije prošlosti, čime je u istorijsku svest đaka u Srbiji uneta nova matrica mišljenja o odnosu između fašizma i antifašizma.
U udžbenicima koji su u Srbiji bili u upotrebi tokom 90-ih godina 20. veka Drugi svetski rat bio je predstavljen kroz specifičnu ideološku konfuziju koja je i inače obeležila vreme vladavine Slobodana Miloševića.13 U tumačenje partizanskog i četničkog pokreta unet je specifičan i ambivalentan ideološki amalgam komunističke i nacionalističke ideologije, tako da je ranije nesporna slika Josipa Broza Tita i njegovog partizanskog pokreta bila mehanički spojena sa idealizovanom slikom Draže Mihailovića i njegovih četnika. Oba pokreta predstavljena su kao antifašistička, kao oni koji su se borili protiv nacističke okupacije. Time je drama građanskog rata bila u potpunosti potisnuta, a pozicije dve zaraćene strane ostale su nejasne da bi se među njima mogao napraviti veštački balans, koji je trebalo da posluži kao tranziciono premošćavanje do neke buduće istorijske situacije koja bi omogućila i jasniji odnos prema Drugom svetskom ratu u Srbiji.
Ta situacija kao da je, bar za autore novih udžbenika, došla posle promena 2000. godine. Udžbenik istorije za završni razred srednjih škola (objavljen 2002)14 i onaj za završni razred osnovnih škola (objavljen 2006)15 kao svoj prvenstveni zadatak stavili su reinterpretaciju i reviziju Drugog svetskog rata. Način na koji su ti događaji viđeni u ovim knjigama bili su direktno suprotni njihovim interpretacijama tokom komunističkog perioda. Najvažnija promena dogodila se u tretmanu četnika i partizana, s tim što je izmenjena i ocena kolaboracionističkog režima Milana Nedića. General Milan Nedić, predsednik srpske vlade pod okupacijom, predstavljen je kao čovek „velikog ugleda kod Srba“, koji je kako piše, spasavao „biološku supstancu srpskog naroda“, jer je „smatrao da je Nemačka trenutno suviše moćna i da se sa okupatorom, kako bi se sprečilo dalje stradanje srpskog naroda – mora sarađivati. Zbog strahovitih odmazda nad civilima protivio se svim nepromišljenim pokretima potiv okupatorske vojske“.16 U novim udžbenicima bitno je ublažena i ocena uloge koju je imao Dimitrije Ljotić i njegov Srpski doborovaljački korpus, koji su bili glavni pomagači SS jedinicama i Gestapou u masovnim hapšenjima i zločinima vršenim po Srbiji. U udžbenicima su, bez pominjanja njihove stvarne uloge, prikazani jednom rečenicom koja više skriva nego što otkriva: „njihov ideloški fanatizam bio je veći i od komunističkog“.17
Ipak, najveći napor uložen je da bi se promenio lik četničkog vođe Draže Mahailovića i njegovih vojnih jedinica. Da bi četnici i partizani izmenili mesta good i bad guys bilo je potrebno učiniti duboke rezove na tri najvažnija pitanja: 1. pitanje tumačenja međusobnog odnosa četnika i partizana, 2. pitanje kolaboracije i 3. pitanje zločina nad civilima. Suština tih promena bila je da se četnici prikažu kao istinski i jedini predstavnici srpskih nacionalnih interesa, koji su, iako, kako se u udžbeniku neprestano instistira, pokretači antifašističkog otpora, na kraju izdati od saveznika. Ta saveznička „izdaja“ ostala je neobjašnjena, ali se pojavila kao jedino obrazloženje četničkog poraza. Četnici su prikazani kao jedini istinski pokret protiv okupatora, kao „jezgro srpskog građanskog otpora“ koji je „za raziku od komunista koji su nameravali da podele srpski etnički prostor, pod srpskim zemljama, pored Srbije, podrazumevao Crnu Goru, celu Bosnu i Hercegovinu, deo Dalmacije uključujući i Dubrovnik i Zadar, ceo Srem uključujući Vukvar, Vinkovce i Dalj, Vojvodinu, Kosovo i Metohiju i južnu Srbiju (Makedoniju)“,18 čime su autori udžbenika iscrtali svoju željenju kartu etničkih granica.
Kada je reč o izmenama koje su unete u tumačenje odnosa četničkog i partizanskog pokreta, prikazano je da se radi o dva ravnopravna pokreta otpora, ali već čitav niz detalja otkriva koji je pokret ideološki bliži piscima udžbenika. Tako, na primer, iako se navodi da su nastali istovremeno, prvi deo teksta je posvećen četnicima, dok se tek posle nekoliko strana pojavljuju i partizani. Ili, još rečitiji primer: slika Josipa Broza Tita nalazi se tek na osmoj strani od početka lekcije posvećene Drugom svetskom ratu na tlu Jugoslavije. Takođe, u uporednim biografijama dvojice vođa, navodi se da je Dragoljub Miahilović bio čovek koji je obrazovan u Francuskoj i koji je voleo francusku književnost, dok je Tito kratko predstavljen kao „notorni agent Kominterne“.19
Da bi se prikrila suština građanskog rata u Srbiji i četnički napadi na slobodnu teritoriju koju su partizani stvorili u okolini Užica u leto 1941. godine, bilo je potrebno u velikoj meri izmeniti istorijske činjenice. Tako se govori o oslobođenoj teritoriji, ali se ni na jednom mestu ne navodi da su je vojno oslobodili partizani i držali je pod svojom vlašću, jer bi to značilo priznavanje partizanskog vojnog uspeha. Autorima je bilo važno da se taj deo ratne istorije iskoristi samo da bi se stvorio utisak da su partizani prvi napali četnike i time izazvali građanski rat a da se, pritom, prikrije činjenica da su četnici, zajedno sa nemačkim snagama, napali slobodnu teritoriju i time pomogli da dođe do kraja borbi u Srbiji.20
Sledeće pitanje koje je autorima udžbenika predstavljalo problem u interpretaciji jeste pitanje kolaboracije. Da bi se sa četnika skinula odgovornost kolaboracije, bilo je potrebno primeniti čitav niz retoričkih sredstava i prikriti veliki broj istorijskih činjenica. U prvom udžbeniku koji je objavljen 2002. godine, primeri četničke kolaboracije nisu ni bili navedeni, ali se posle kritika u javnosti, u drugom udžbeniku, onom iz 2006. godine, pojavio čitav niz argumenata koji suštinski opravdavaju kolaboraciju. Jedan od tih argumenata jeste stalno insistiranje na tome da su svi učesnici u ratu na jugoslovenskom tlu kolaborirali sa okupatorskim snagama, čime je već unapred nabavljena indulgencija za četničku saradnju. To, međutim, autorima nije bilo dovoljno, pa su dodali i eksplicitno opravdanje takvog postupanja: „Među mnogim četničkim starešinama prevladalo je mišljenje da je italijanska vojska znatno manje opasna od ustaša i da stoga treba obustaviti dalju borbu. Italijanska okupacija bila je najbolje „ratno rešenje“ za očuvanje golog života Srba, naročito na prostoru Like, severne Dalmacije i Hercegovine, a italijanski vojnici najmanje zlo od svih zala s kojima su imali da se nose“, ili, na istom mestu, još jasnije: „Jedan četnički komandant iz Dalmacije pisao je Mihailoviću da bi rat sa Italijanima predstavljao početak potpune katastrofe srpskog naroda. Zato je on svesno zagovarao kolaboraciju sa njima, kao „jedan i jedini preostali put“ za spasavanje naroda, koji je u NDH već „iskrvavaljen i slomljen.“21
Kada je kolaboracija u pitanju, poseban problem za reinterpretaciju istorije autorima udžbenika predstavljala je bitka na Neretvi u kojoj su četnici zajedno sa italijanskim trupama sa brda napadali partizane koji su preko te reke prenosili ranjenike. Da bi se izbeglo objašnjenje te ratne situacije napisan je sledeći tekst: „Tako je nastao najdramatičniji trenutak između dve vojske i moralna dilema kod četničkih komandanata zbog sudbine narodnog zbega u slučaju da dođe do odsudne bitke. Kod partizanskih komandanata takve dileme nije bilo.“22 Kasniji napad četnika i italijanskih trupa na kolonu ranjenika nije pomenut.
S druge strane, partizanska kolaboracija prikazana je kao daleko uspešnija i sasvim drugačije motivisana. Sudeći po tekstu udžbenika, partizani nisu imali nameru da sačuvaju narod kao četnici i nedićevci, već je navedeno da su oni ušli u saradnju s Nemcima radi jasnih vojnih interesa. Njihov prvi ratni cilj, reklo bi se sudeći po udžbeniku, bio je da poraze četnike, pa je tako saradnja sa okupatorima trebalo da posluži da bi „svoj glavni udar usmerili na četnike“.23 Na drugom mestu, partizanska vojna strategija i saradnja s Nemcima, prikazana je i kao ozbiljna ratna politika koja je ugrožavala i međusavezničke odnose i dogovore velikih sila. Partizani se, u tom delu teksta, više ne prikazuju samo kao neprijatelji četnika, već i kao protivnici savezničke Velike Britanije i kao snaga koja je imala za cilj da poremeti plan savezničkog iskrcavanja na Balkanu. Podrazumevajući da bi to iskrcavanje četnicima donelo pobedu u Drugom svetskom ratu, autori udžbenika navode: „Visoka partizanska delegacija predlagala je (Nemcima) obustavu neprijateljstava u obostranom interesu. A obostrani interes i partizana i Nemaca u tom trenutku bio je da ne dođe do iskrcavanja Engleza na Jadransku obalu.“ Navedeno je da su partizani s Nemacima imali oko 40 sastanaka, kao i da je partizanska delegacija „putovala sa urednim ustaškim propusnicama i u nemačkoj pratnji“.24
Treće pitanje koje je doživelo suštinske izmene u najnovijim udžbenicima jeste pitanje ratnih zločina. U prvom udžbeniku objavljenom posle promena 2000. godine bilo je navedeno da su partizani na oslobođenim teritorijama „hapsili, maltretirali i streljali ne samo one za koje je postojala sumnja da sarađuju sa okupatorom, već i one koji su bili potencijalni klasni neprijatelji“, dok se za četnike samo kaže da su ponegde i oni „učestvovli u nemilosrednom građanskom ratu“,25 ali se ne pominju njihovi zločini nad civilima nesrpskog porekla u Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini. Posle kritika u javnosti, isti autori su u svom novom udžbeniku za 8. razred osnovne škole dodatno pojačali svoju poziciju. I dalje se navode četnički zločini nad drugim bivšim jugoslovenskim narodima, ali isključivo, kako se kaže, nad „komunističkim jatacima“, što, pretpostavlja se, samo po sebi daje iskupljenje. Podvučeno je i da su ta ubistva činile pobunjene četničke jedinice koje nisu bile ni pod čijom kontrolom. Uz to se dodaje da je jedna od „najprimenjivanijih mera zastrašivanja kod četnika bilo batinanje“.26
S druge strane, za partizane se kaže da su za sobom ostavljali „pasja groblja“, dakle neobeležene masovne grobove svojih protivnika, i da je u narodu postojao strah od partizana čiji su „preki sudovi i ne trepnuvši osuđivali ljude na smrt … Tajna i javna ubistva uglednih ljudi i običnih seljaka, ubistva iz osvete, kao i onih članova KPJ koji su se tome suprotstavljali, bili su skoro svakodnevne pojave.“27
Sam kraj rata i partizanska pobeda opisani su u potpoglavlju čiji je naslov „Ofanziva na Srbiju“,28 čime se već jasno stavlja do znanja da se nije radilo o onome što se donedavno zvalo oslobođenjem, već o „komunističkoj okupaciji“, čime je svim događajima dat poptuno suprotan predznak. Kao glavni razlog koji je doveo do partizanske pobede navedena je činjenica da su njih podržali saveznici, dok njihova brojačnost, organizacija i vojni uspesi nisu pomenuti. Ujedinjavanje snaga četnika, nedićevaca i ljotićevaca protiv partizana prilikom njihovog prelaska u Srbiju u leto i jesen 1944. godine, objašnjeno je kao nužnost proistekla iz činjenice da su saveznici ostavili svoje stare saveznike četnike, priklonili se partizanima i time izazvali otpor jedinica Draže Mihailovća, nateravši ih na kolaboraciju: „Prednost koju su saveznici dali partizanima učinila je da su se sada na istoj strani našli do tada politički veoma udaljene vojske: četnici, nedićevci i ljotićevci, Nemci i Bugari.“29 Naglasak je, dakle, stavljen na odgovornost saveznika za četničku kolaboraciju i na, kako kažu autori, činjenicu da su te snage ranije bile „veoma udaljene“, čime je ponovo izbegnuto da se kolaboracija nazove svojim imenom i da se pokaže ideološka bliskost tih pokreta.
Budući da je četnički pokret u novim udžbenicima prikazan kao jedini koji je izražavao „srpske nacionalne interese“, i sam kraj Drugog svetskog rata dobio je sada sasvim izmenjen smisao. Srbija se, po novom udžbeniku, logično, porazom četnika, našla na strani poraženih u Drugom svetskom ratu, što nedvosmisleno kazuje završna, boldovana rečenica dela udžbenika posvećenog Drugom svetskom ratu: „U Drugom svetskom ratu srpsko građanstvo bilo je uništeno, nacionalni pokret razbijen a inteligencija je doživela slom.“30 Poraz četnika time je izjednačen s porazom Srbije, čime joj se oduzima njena partizanska i antifašistička tradicija, kao i čenjenica da se, zajedno sa drugim jugoslovenskim narodima, našla na strani sila pobednica kao važan saveznik. Autori udžbenika bili su spremni, dakle, čak i da izmene ishod Drugog svetskog rata i da Srbiju stave na stranu poraženih da bi sproveli svoju ličnu, četnicima naklonjenu verziju događaja.
Dramatične izmene koje su doživela ne samo tumačenja prošlosti, već i sama prošlost, odnosno istorijske činjenice, dokazuju tezu iznetu na početku da je nastava istorije u Srbiji još uvek politička disciplina par excellance. Ideološka dvosmislenost Miloševićevog režima učinila je da je i samo viđenje prošlosti ostalo negde između komunističke i nacionalističke interpretacije, ili, češće, njihov spoj. Postmiloševićeve vlasti su, takođe, uprkos demokratskoj retorici, ostavile istoriju u ulozi svoje legitimacijske baze. Može se prihvatiti argument da svaka tranzicija traga za svojim istorijskim utemeljenjima i da je nastava istorije bila žrtva ideoloških tumaranja u većini postkomunističkih zemalja.
Ono što u srpskom slučaju posebno brine jeste identifikacija sa antidemokratskim vertikalama prošlosti, a kad je Drugi svetski rat u pitanju, sa onim strujama koje su se u tom ratu našle na strani gubitnika. Jasna je logika koja antijugoslovenstvo i antikomunizam pretvara u anti-antifašizam, što može biti opasan doprinos opštem ideološkom i političkom lutanju Srbije. Ipak, još više brine činjenica da nastava istorije i dalje može biti područje najvećih manipulacija, pa čak i da udžbenici mogu imati, da tako kažemo, avangardnu ulogu. Radi se o tome da su ovakve interpretacije nastanka Jugoslavije i Drugog svetskog rata ušle u udžbenike pre nego što su se pojavile u naučnoj istoriografiji, što nije uobičajeni put. Uz to, udžbenici istorije postali su i politička prethodnica. Tako je, u Narodnoj skupštini, posle usvajanja zakona u kome se izjednačavaju četnici i partizani na pitanje novinara na kojim naučnim činjenicama se temelji takva politička odluka, jedan uticajni poslanik tada vladajuće stranke Vojislava Koštunice odgovorio da to, kako je rekao, piše i u udžbenicima za osnovnu školu. Tako su udžbenici postali više od prostora za manipulaciju prošlošću, postali su argument u političkoj borbi, čime su se još više udaljili od svoje obrazovne funkcije.
Poglavlje iz zbornika Kultura sjećanja: 1941. Disput Zagreb, 2008. Ova knjiga je drugi tom iz edicije koja tematizira sjećanja na prijelomne godine XX stoljeća u bivšoj Jugoslaviji – 1918, 1941, 1945, 1991.
“Godina okupacije” – Slika “1945” u srpskim udžbenicima istorije
Ideološki konfuzne vlasti koje se smenjuju u Srbiji posle 2000. godine, posegle su za promenom prošlosti radi pribavljanja potrebnog identiteta i utvrđivanja svoje, inače, labave legitimnosti. Jedno od ključnih razdoblja za istorijske manipulacije jeste upravo 1945. godina. Revizija događaja iz te godine omogućava da se istovremeno sprovede “obračun” s dva neprijatelja aktuelnog poretka: s partizanima kao pobednicima Drugog svetskog rata i s jugoslovenskom državom koja se tumači kao negacija srpskih interesa. Zbog toga je “reciklaža” 1945. godine jedan od najzanimljivijih poduhvata preduzetih u novijim srpskim udžbenicima.
„Pogrešno tumačenje sopstvene istorije osnova je ‘nacionalnog bića’.” Ta rečenica Ernesta Renana iz njegovog znamenitog predavanja “Šta je nacija?” održanog 1882. godine, često se koristi da bi se teorijski postavila istraživanja promena koje nastaju u tumačenju prošlosti. Tu rečenicu mogli bismo parafrazirati na različite načine, jer čitav niz političkih konstrukta počiva na promenama u interpretaciji istorije. Tako bismo mogli reći da pogrešno tumačenje istorije može biti i osnova političkih poredaka, naročito onih novostvorenih, nastalih nakon naglih ili, još pre, revolucionarnih promena.
Takav je slučaj u današnjoj Srbiji. Nastao posle smene vlasti 2000. godine, današnji poredak još uvek traga za sopstvenim identitetom. Na vlasti se smenjuju koalicije raznorodnih stranaka, često i sa međusobno suprotnim programima, koje i dalje pokušavaju da pronađu ideološku smesu koja bi im omogućavala opstanak na vlasti i opravdavala njihovo neprirodno savezništvo. U potrazi za ideološkim komponentama, nove vlasti tragaju i za periodima u prošlosti koji bi mogli postati nova “zlatna doba”, na kojima bi se mogla zasnovati poželjna slika o tobožnjem konzistentnom naslanjanju aktuelne političke elite na “tradiciju”. U takvoj potrazi za “boljom prošlošću”, prvi koraci prave se, najčešće, brisanjem onih delova istorije koji novom poretku ne idu u prilog, koji komplikuju sliku “istorijske besprekornosti” nacije ili koji bi građanstvo mogli podsetiti na “srećnija vremena”. Pored toga, naročito je važno odrediti istorijske neprijatelje, jer neprekidni obračun s mrtvim protivnicima daje snagu politički nesigurnim i nejakim režimima. Zbog svih tih razloga kao idealna žrtva nove interpretacije istorije u Srbiji pokazao se period socijalističke Jugoslavije. Ma koliko da je nejasan profil današnjih srpskih vlasti, ono na čemu same insistiraju i što je jasno naglašeno, jeste njihov antikomunizam. Komunisti su došli na mesto arhineprijatelja, gotovo zamenili mesto “Turaka” kao dežurnog krivca i objašnjenja za sve naše neuspehe. Što zbog stvarnih ideoloških razlika, potrebe da se prikrije sopstvena komunistička prošlost ili zbog nade da će ta taktika pribaviti podršku birača, obračun s komunistima i Josipom Brozom vodi se s neobičnom strašću, koja, budući da od povratka tog sistema na vlast nema nikakvih opasnosti, govori o tome da se radi o grozničavoj konstrukciji identiteta novih vlasti, nesigurnih u vlastiti ideološki profil.
Potraga za političkim identitetom, obračun sa stvarnim ili zamišljenim protivnicima, ispravljanje porodičnih istorija ili reprogramiranje starih računa stvaraju stalnu potrebu da se redefiniše prošlost. Nada je da će izmenjena prošlost napraviti bolju sadašnjost, osloboditi od ličnih ili kolektivnih frustracija, stvoriti čvršći temelj za postojeći ideološki mainstream. Zbog toga obračun sa socijalističkom Jugoslavijom ima tako jak naboj. On pogađa istovremeno dve vrlo važne mete: jača srpski identitet naspram “sumnjivih”, “nostalgičarskih” ostataka integrativnih, jugoslovenskih identiteta i, s druge strane, učvršćuje otklon prema komunizmu. Zbog toga su kao “idealni preci” izabrani četnici Draže Mihailovića, koji, po mišljenju “kreatora nove prošlosti”, mogu da pogode obe mete. Kad im se izbrišu kolaboracija i ratni zločini i dopiše antifašizam, od njih je moguće napraviti idealne borce za “nacionalnu stvar”, koji su se zbog vlastite naivnosti, poštenja i prljave igre velikih sila, našli na strani poraženih snaga u Drugom svetskom ratu. Zbog toga je, pored izmene događaja u samom ratu,31 potrebno promeniti i kraj rata. Godina 1945. zbog toga je ključna za razumevanje novog tumačenja prošlosti. Ona je istovremeno i kraj perioda čija je reinterpretacija i revizija bila u centru pažnje autora novih udžbenika istorije u Srbiji, kao što je i početak novog razdoblja socijalizma čiji je vrednosni predznak trebalo promeniti.
Analiza lekcija posvećenih tim događajima pokazuje da je njihova nova interpretacija gotovo u potpunosti zasnovana na nekoliko ključnih mitskih mesta. Ti su mitski toposi svoju “ponorničku” fazu imali tokom socijalističkog perioda, kada su “kao prave, ali zabranjene istorijske istine” kružile raznim neformalnim kružocima, da bi od sredine osamdesetih godina počeli da izlaze u javnost, da ulaze na stranice malobrojne, tada opoziciono i, već u velikoj meri, nacionalistički opredeljene štampe koja je ideološki pripremila dolazak Slobodana Miloševića na vlast.32 Ideja da postoji “prava istorija Drugog svetskog rata” pojavila se prvo u književnosti 1982. godine, u romanu “Nož” Vuka Draškovića, zatim u osporavanom istoriografskom delu Veselina Đuretića “Saveznici i jugoslovenska ratna drama” iz 1986. godine a, onda, sve otvorenije, slobodnije i češće, u tiražnijoj štampi. Sa svoje strane, naučna istoriografija je od kraja osamdesetih, izuzev u retkim slučajevima, napustila Drugi svetski rat, što zbog prezasićenosti temom koja je prethodnih četrdeset godina dominirala i činila okosnicu mita komunističkih vlasti, što zbog opreza da se ne zamere novim vlastima usred procesa neizvesne revizije prošlosti. Ta činjenica otvorila je prostor za obimnu reviziju Drugog svetskog rata, na svim nivoima: od zakona koji izjednačavaju četnički i partizanski pokret, preko promene imena ulica, spomenika, proslava jubileja, do “zvanične verzije” u, još uvek kontrolisanim, udžbenicima istorije, koji još jedino u Srbiji nisu oslobođeni monopola jedne, državne izdavačke kuće. Tako je i bilo moguće da se izborom autora udžbenika koji pripadaju mlađoj generaciji “četnikologa”, koja se krajem devedesetih godina pojavila na srpskoj istoriografskoj sceni, dobiju školske knjige koje “ozvaničuju” mitske topose koji su ranije bili rezervisani za krugove udaljene od istorijske struke.
Kada je u pitanju interpretacija završetka Drugog svetskog rata, mogu se izdvojiti tri osnovna toposa koji su svoje mesto našli u novim udžbenicima:
1. prikrivanje četničke kolaboracije,
2. ideja da je komunizam u Srbiju došao “na ruskom tenku” koji je omogućio pobedu partizanima u Drugom svetskom ratu,
3. postojanje anti-srpske zavere, kako one međunarodne, tako i one u rukovodstvu komunističkog pokreta.
1. U tekstu za prethodni zbornik posvećen 1941. godini33 pisala sam o tome da je najvažniji cilj autora novih udžbenika bio da se četnički pokret prikaže kao antifašistički i da se njegova kolaboracija prikrije ili prikaže benignijom od “novootkrivene” partizanske kolaboracije s okupacionim snagama. Takvo tumačenje moralo se provući dosledno do samog kraja rata, uprkos poteškoćama autora da istorijske činjenice do te mere izmene. Odatle su proistekle i neke nelogičnosti i kontradikcije u tekstu. Te nedoslednosti u “kreiranju bolje prošlosti” mogle bi da izazovu velike nedoumice kod đaka. Tako, na primer, ako u osmom razredu nauče da je posle dolaska partizana u Srbiju, 1944. godine, došlo do povezivanja svih tamošnjih vojski (četnika, nedićevaca, ljotićevaca, Nemaca i Bugara)34 radi borbe protiv Narodnooslobodilačke vojske, iznenadiće se kada u udžbeniku za treći i četvrti razred srednjih škola, koji su napisali gotovo isti autori, pronađu sasvim suprotan podatak. U toj knjizi stoji: “antikomunističke snage nisu uspele da se ujedine i suprotstave partizanskoj vojsci. Podele među srpskim nacionalistima bile su toliko duboke da su sprečavale svaki vid saradnje u borbi protiv zajedničkog neprijatelja”35 Postavlja se pitanje kako je moguće da se iznesu dve toliko različite tvrdnje i, posebno, kako je moguće da to učini skoro neizmenjeni tim autora? Možda ključ objašnjenja leži u činjenici da su autori prvo napisali udžbenik za srednje škole, pa dve godine kasnije onaj za završni razred osnovne škole. Zbog toga bi se moglo pretpostaviti da su autori prvo pokušali da mitskom neslogom među Srbima objasne vojni krah partizanskih protivnika, a da su, onda, u svom kasnije napisanom udžbeniku, priznali istorijsku činjenicu saradnje svih antikomunističkih vojski uključenih u srpski građanski rat sa okupatorskom vojskom radi borbe protiv partizana.
Ipak, ako je problem na činjeničkom nivou u novijem udžbeniku ispravljen, on se pojavio na interpretativnom nivou: kako objasniti saradnju četnika na kraju rata sa ostalim vojnim jedinicama, pa i nemačkim i bugarskim, kad se ta saradnja u prethodnim lekcijama, suprotno istorijskim činjenicama, otvoreno negirala? Zbog toga je nađeno sledeće tumačenje: “Prednost koju su saveznici dali partizanskom pokretu učinila je da su se sada (1944 – D. S) na istoj strani našle do tada politički veoma udaljene vojske: četnici, nedićevici, ljotićevci, Nemci i Bugari”.36 Takvom rečenicom početak kolaboracije četnika sa Nemcima pomeren je sa stvarnog datuma, dakle jeseni 1941. godine, na kraj 1944. godine. Pored činjenice da se istorija na taj način grubo falsifikuje, ovakvim jezičkim manevrom postignuti su neki, za autore, veoma važni ciljevi. Na prvom mestu, pojačan je utisak da kolaboracije tokom rata nije bilo, što se u prethodnom tekstu knjige dobijalo jednostavnim izostavljanjem podataka o toj saradnji. To je izuzetno važno mesto novim mitotvorcima jer je od ključnog značaja u pravljenju potrebne slike o Mihailovićevoj vojsci isticanje njenog tobožnjeg antifašizma i stvaranje romantične slike o njenom vođi kao “prvom evropskom vođi otpora”. To i jeste ključno mesto, jer je u Srbiji, bez obzira na sve pokušaje da se to izmeni, ostala identifikacija sa antifašizmom stvorena u socijalističkom razdoblju. Ta činjenica komplikuje rehabilitaciju četnika i stvara velike interpretativne probleme kad se dođe do pitanja kolaboracije. To je u rekonstrukciji pojedinih događaja tokom samog rata autore odvelo u različite, gotovo bezizlazne situacije (npr. u pokušajima reinterpretacije bitke na Neretvi), ali i u čitav niz nedoslednosti opisanih u prethodnom zborniku. Zbog toga je sada i tumačenje same ratne završnice poslužilo kao dobra prilika da se i eksplicite naglasi da saradnje tokom rata, na tlu Srbije, nije bilo. Zahvaljujući takvom tumačenju 1944. i 1945. godine, kolaboracija može izgledati kao posledica ratnog haosa nastalog u završnici.
Na to je dodato i snažno ideološko opravdanje, koje bi, po mišljenju autora, moralo biti svakome prihvatljivo i samorazumljivo: objedinjavanje vojski na teritoriji Srbije i njihovo zajedničko delovanje sa bugarskim i nemačkim jedinicama nalazi svoje opravdanje u borbi protiv nadolazeće “komunističke opasnosti”, što u ključu tvrdog antikomunizma daje svaki alibi i opravdanje. Tako je i novo tumačenje 1945. godine postiglo potrebni dvostruki cilj: opravdalo je kolaboraciju i pojačalo uverenje da borba protiv komunizma “opravdava sva sredstva”, čime se jača samopodrazumevajući stav da komunisti u bilo kom “obliku” i u ma kojoj istorijskoj situaciji predstavljaju uvek i jedno isto zlo. Ta diskvalifikacija pobednika u Drugom svetskom ratu nužno, čak i ako to nije namera, otvara prostor za pozitivnu ili pozitivniju sliku gubitnika, što je najpouzdaniji put u reviziju samog Drugog svetskog rata i preispitivanje vrednosti antifašizma. To je mesto gde se, kako kaže beogradski sociolog Todor Kuljić, antikomunizam pretvara u anti-antifašizam, čime se dubinski menja sistem vrednosti stvoren u Evropi posle Drugog svetskog rata.
2. Drugi problem koji je trebalo da reše autori udžbenika bio je sam kraj rata, tačnije njegov rezultat. Kako, posle temeljne revizije rata, objasniti partizansku ratnu pobedu? Kao prva žrtva pala je hronologija. Bilo je neophodno da se izmeni redosled događaja, da dva datuma zamene mesta. Radi se o događajima iz jeseni 1944. godine. Hronološki prvi događaj jeste dolazak partizana iz Bosne u Srbiju i njihov konačni sukob s tamošnjim vojskama. Drugi događaj po redu bio je dolazak Crvene armije u Srbiju i njen doprinos okončanju rata. U udžbenicima za završne razrede srednje i osnovne škole nalazi se manipulacija hronologijom, tačnije, zamena mesta ta dva događaja: prikazano je da je Mihailovićev poraz nastupio tek pošto je Crvena armija ušla u Srbiju, čime se poništava partizanska pobeda u građanskom ratu.37 Istorijske činjenice pokazuju, naime, da je odluku o prelasku u Bosnu Mihailović doneo pre dolaska Crvene armije u Srbiju. Ta odluka bila je posledica vojnog poraza koji je Mihailović pretrpeo od partizanskih jedinica u Srbiji od avgusta do septembra 1944, dakle pre dolaska Crvene armije. Da bi se prikrila partizanska vojna pobeda nad četnicima, bilo je potrebno pobedu pripisati Crvenoj armiji, koja je kud i kamo prestižniji neprijatelj: “Dolazak Crvene armije pokazao se odlučujući za proterivanje Nemaca iz Srbije, ali i za pobedu partizana u građanskom ratu, što je bio glavni cilj njenog angažovanja.”38 Pored činjenice da smo na taj način saznali da je ratovanje protiv četnika glavni cilj Crvene armije, takvom tvrdnjom poduprta je, inače omiljena, metafora o nametanju komunizma u Srbiji “ruskim tenkom”, što u nacionalističkom diskursu znači da je u Srbiji, zbog njenih navodnih liberalnih tradicija, postojao snažan otpor komunizmu i konsenzusno neprihvatanje novog poretka. To je jedno od brojnih tumačenja istorije koja nisu poduprta istorijskim činjenicama, ali koja zamagljuju mogućnost stvarnog suočavanja s prošlošću i sazrevanja društva koje bi trebalo realno da sagleda svoje istorijske izbore.
3. Pored toga što se takvim tvrdnjama podupire jedna od ključnih mitema o nametanju komunizma ruskim tenkom, takvim tvrdnjama uvodi se još jedan od važnih stubova mitskog tumačenja prošlosti: onaj o zaveri protiv srpskog naroda. Zavera je ključ objašnjenja svih događaja koji su doveli do baš takvog kraja Drugog svetskog rata u Jugoslaviji i uspostavljanja novog, socijalističkog poretka. Početak zavere mogao bi se smestiti u Teheran, na savezničku konferenciju, na kojoj su, po autorima udžbenika, SAD prepustile Jugoslaviju Sovjetskom Savezu, iako su, kako autori kažu, imale više vojnih i političkih mogućnosti da utiču na sudbinu Jugoslavije.39 Ta tvrdnja ostala je nedorečena, čime se, kao u svakom mitskom narativu, otvara prostor za mistična tumačenja. Zatim se pripreme za, kako kažu, osvajanje Srbije od Titovih partizana ne objašnjavaju potrebom da se oslobodi Srbija, već da se, kako piše boldovanim slovima, likvidira Mihailovićeva vojna i politička organizacija.40 Tu su i jezičke poštapalice koje su iskorišćene da nepažljivom đaku ne bi promakla osnovna poruka, kao u slučaju sledeće rečenice: “Iza akcije oslobađanja Srbije stajao je, naravno (podvukla D. S.), osnovni cilj: uništenje vojne snage četnika i drugih oružanih grupacija u Srbiji.”41
Tom cilju su, sudeći po tekstu udžbenika, služila i saveznička bombardovanja. Po tom tumačenju, ona su izvedena da bi se potisnuo srpski pokret, a ne da bi se porušila postrojenja koja su bila važna nemačkim snagama za produžavanje rata. Taj zaključak se postiže zahvaljujući tome što se u udžbeniku ne navode bombardovanja drugih jugoslovenskih gradova, kao ni drugih evropskih zemalja, već samo bombardovanje Srbije i srpskih gradova, što podupire tezu o zaveri. Ipak, kao da sve to nije dovoljno, teza o zaveri se i eksplicite izriče tvrdnjom da je lično Tito uticao na izbor ciljeva i navođenje savezničkih bombardera: “Pojačana dejstva angloameričke avijacije stacionirane u južnoj Italiji bila su direktna podrška akcijama NOVJ i izvođena su samostalno, ali i na zahtev Josipa Broza prema ranije uspostavljenoj koordinaciji.”42
Poseban uzlet, sudeći po udžbeniku, “zavera” doživljava u proleće 1945. godine kada je, kako se navodi, u najvišem rukovodstvu KPJ “doneta odluka da je Srbija dužna da iznese teret rata”.43 Time se tumači mobilizacija za Sremski front koja je u udžbeniku, kao i u mitskim pričama, imala glavnu funkciju da fizički uništi podmladak srpskog građanstva, pa se navodi da su “golobradi srpski mladići, nevični ratovanju, bez ikakve vojne spreme i obuke, masovno stradali”.44 Pri tom se ne navodi da su partizanske jedinice vršile mobilizaciju u svim oslobođenim krajevima i tako popunjavali svoje jedinice koje su imale ambiciozne ratne ciljeve na severozapadnim granicama i na severu Italije.
Kada je došao kraj rata, u Srbiji, sudeći po tekstu udžbenika, radovanja nije bilo. U njoj su, kako piše, “bile jače i vidljivije ucveljenost i tuga za poginulima”.45 Ta činjenica proističe kao logična posledica zaključka da je u Srbiji, posle dolaska partizanskih jedinica, napravljen posebno brutalan sistem, koji se opisuje kao represivniji od onog uvedenog u drugim krajevima Jugoslavije. Ta “činjenica” objašnjava se time da je osnovni cilj komunizma bilo slamanje “velikosrpskog šovinizma” koji je, da bi se podvukla ironija autora, stavljen pod znake navoda.46 Time se sugerišu dve mogućnosti: da srpskog nacionalizma nije ni bilo, pa da je ta optužba bila lažna da bi se novi režim svetio i obračunao sa samim srpskim narodom; ili, druga mogućnost, da je nacionalizma bilo, ali da se radi o prihvatljivoj pojavi protiv koje se ne treba boriti.
Zbog toga je i uspostavljanje nove vlasti protumačeno kao deo ukupne zavere protiv srpskog naroda. Srbija i srpski narod su, reklo bi se, i u toj fazi, prošli gore od drugih. Navode se suđenja “klasnim neprijateljima” na kojima je, kako piše, najviše presuda izrečeno građanskim slojevima srbijanskog društva. Objašnjeno je da se “radilo, osim o osveti, i o menjanju društveno-ekonomske strukture preko konfiskacije privatne imovine”.47 To jeste nesporno, ali se to dešavalo u čitavoj zemlji i Srbija tu nije bila nikakav poseban slučaj. Posebnost srpskog slučaja može se videti i u navodu po kome je oko 100 000 zemljoradnika u Srbiji prošlo kroz zatvore i radne logore,48 ili u tvrdnji da je oko 500 000 Jugoslovena otišlo u emigraciju, ali da je među njima, kako piše, najveći broj, ponovo, Srba.49 Istu svrhu ima i teza da je samo Srbija podeljena na autonomne pokrajine, što se tumači kao potreba da se ta federalna jedinica pocepa i posebno oslabi.50 Navedeno je i da je to bilo samo ostvarenje stare nacionalne politike KPJ koja je govorila o potrebi oslobođenja drugih naroda od velikosrpskog hegemonizma (ponovo stavljenog pod znake navoda),51 čime se stvara utisak da je federalizacija Jugoslavije bila neka vrsta namerne osvete srpskom narodu.
Time se u udžbenik plasiraju kuloarske priče o tome da su se nove komunističke vlasti držale parole “slaba Srbija jaka Jugoslavija” i da je to bilo ostvarenje kominternovskog nauma da se razbijanjem tobožnjeg srpskog otpora učvrsti komunizam. Takve tvrdnje nisu dokazane u istoriografiji, niti ima ozbiljnih dokaza o postojanju većeg otpora u Srbiji nego u drugim krajevima zemlje. Međutim, intencija autora je upravo da se pokaže posebnost srpskog slučaja. Ona je nužna posledica samog nacionalizma kao etnocentrističke ideologije, koja neminovno u svojoj etniji vidi nešto sasvim posebno. Ali, ta ekskluzivnost ključna je i da bi se poduprla teorija zavere, jer se time “zaverenicima” pribavlja motiv, daje se “smisao njihovoj delatnosti”. Zavera se, ipak, ne kuje protiv nekog prosečnog, čime se dodatno podiže “nacionalni ego”. Time se stvara i začarani krug: naša ekskluzivnost izaziva zaveru; zavera dokazuje koliko smo mi ekskluzivni. Sve to važno je jer je postojanje zavere najbolji način da se viktimizuje sopstveni narod, čime mu se pribavlja pozicija istorijske žrtve i preventivno dobavlja indulgencija za sve bivše, sadašnje i buduće “greške”.
Takvo mistično tumačenje prošlosti koje se svodi na ideju o delovanju nepoznatih sila i iracionalnih razloga pojavilo se u Srbiji krajem 80-ih godina i snažno uticalo na stvaranje ideološkog obrasca koji je ratove u bivšoj Jugoslaviji učinio mogućim. Viktimizovani narod postaje neka vrsta kolektivnog sveca i ključnog subjekta istorije. “Narod” je taj koji donosi istorijske odluke, on ima svoje ukuse, svoja zadovoljstva i nezadovoljstva. Njegove vođe samo su tu da oslušnu narodnu volju, koja je izraz jedinstvenog narodnog duha. Međutim, ta “volja naroda” suprotna je od one demokratske. Ona je autoritarna i obavezujuća za sve, ona je kolektivistička i poništava prava pojedinca. Ona, na prvom mestu, poništava princip odgovornosti, jer istorija kolektiva se predstavlja kao metafizički tok, kao sudbina koja ne zavisi od pojedinačnih odluka. Takvoj predstavi o istoriji posebno doprinose “teorije zavere” i tumačenja u kojima je sopstveni narod prikazan kao jedina i najveća žrtva. Tom tumačenju naročito pogoduje revizija Drugog svetskog rata i neposrednog poratnog perioda. Sećanja su još uvek živa, pa mogu pribaviti dodatne emocije neophodne za nacionalnu homogenizaciju. Konstrukcija vlastitog političkog identiteta najuspešnije se može ostvariti obračunom s prethodnim, dakle komunističkim vlastima. Zbog toga je potrebno stigmatizovati prethodni režim, umesto da se on istorijski objasni i da se za razmišljanje ponude uzroci koji su omogućili njegovo stvaranje i dug, gotovo neometan ostanak. Samim tim, neophodna je demonizacija izvorišne tačke tog poretka – partizanske pobede u Drugom svetskom ratu. Ukoliko se ta pobeda dovoljno uprlja i pripiše Crvenoj armiji i svetskoj zaveri, veruje se da će se umanjiti svi pozitivni pomaci ostvareni u socijalističkoj Jugoslaviji. Ukoliko se, pak, posleratna politička ubistva dovoljno predimenzioniraju, veruje se da će se umanjiti prethodni “domaći” zločini počinjeni tokom Drugog svetskog rata, ali i potonji zločini iz 90-ih godina 20. veka. Zbog toga je reinterpretacija Drugog svetskog rata i stvaranja socijalističke Jugoslavije ključna za pribavljanje željenog identiteta novim vlastima, što od nastave istorije u Srbiji i dalje čini jedan od ideoloških stubova poretka.
Poglavlje iz zbornika Kultura sjećanja: 1945. Disput Zagreb, 2009. Ova knjiga je treći tom iz edicije koja tematizira sjećanja na prijelomne godine XX stoljeća u bivšoj Jugoslaviji – 1918, 1941, 1945, 1991.
Eksplozivna naprava s odloženim dejstvom – Slika ratova 90-ih u srpskim udžbenicima istorije (1993-2005
U ovom tekstu se uporedo analiziraju tumačenja ratova 90-ih u srpskim udžbenicima objavljenim 90-ih i onima posle političkih promena 2000. godine. Kao ključno se postavlja pitanje da li je došlo do diskontinuiteta u tumačenju tih događaja ili i današnja srpska vlast stoji na istim interpretacijama raspada Jugoslavije kao i prethodna.
Udžbenici istorije, naročito u tranzicionim vremenima i pogotovo u zemljama u kojima nema alternativnih učila, služe tome da prošlost prilagode sadašnjosti, da naprave jednu instant verziju istorije koja će opravdati sadašnjost, koja će je staviti u potreban istorijski kontekst. Iz istorije se, u vremenima velikih lomova, ubrzano briše i u nju još brže dopisuje sve ono što bi „prijalo“ sadašnjosti, sve što bi pomoglo da se osećamo bolje, da podržimo nacionalno samopouzdanje, da nađemo novi cilj. Te promene mogu se unositi u bilo koje istorijsko razdoblje i velika je zabluda da starija razdoblja nisu podložna manipulacijama. Ipak, poslednja poglavlja udžbenika za završne razrede osnovne i srednje škole, u kojima se govori o sadašnjem vremenu, uvek donose posebno zanimljive „vesti iz prošlosti“ – u njima je iskazan odnos Ministarstva prosvete, koje odobrava udžbenike, prema sadašnjem stanju u državi ili njenoj neposrednoj prošlosti. Tu možemo pročitati „preporuke za upotrebu sadašnjosti“, videti koje su to vrednosti na kojima je zasnovano današnje društvo, ko su glavni politički autoriteti koje bi bilo pametno slediti, shvatiti kako smo dotle došli. Na tim stranicama vlast ima mogućnost da se opravdava, ona tu sažeto i koncentrovano servira poželjno mišljenje o sebi samoj. Iako ona time želi da nametne idealnu sliku, istraživač može, upravo iz komplimenata koje je vlast sama sebi dodelila, na najbolji način da vidi kakva je ona stvarno; u meri u kojoj želi više da prikrije, više otkriva.
To posebno važi za udžbenike koji nastaju u vremenima ratova. Tu se onda nalazi ukupno objašnjenje događaja po ukusu onih koji rat vode; mogu se videti idejni okviri u ime kojih se deluje, mogu se proniknuti ciljevi, otkriti neistine. Te stranice namenjene su đacima koji žive u vremenu ratova, da bi mogli „ispravno“, po udžbeničkim smernicama, da se orijentišu u sadašnjosti, da bi znali gde i zbog čega još uvek žive, i šta je cilj svega toga. Ali, ti današnji đaci će, nadaju se vlasti, poneti to znanje i u svoje zrele godine, čime će tumačenje dramatičnih događaja dobijeno u najranijoj mladosti odrediti i njihov kasniji odnos prema njima. Obrazovanje se zloupotrebljava za trajno formiranje generacija oblikovanih prema diktatu sadašnjih potreba vlasti. Kad je rat u pitanju, takve zloupotrebe još su brutalnije i zlokobnije. Oni koji su bili 8. razred 1993. godine, kad je izašao Miloševićev udžbenik istorije, danas imaju 30 godina. Poruke koje su primili u detinjstvu sada već mogu preneti svojoj deci. U tome je opasnost udžbenika: oni deluju s odloženim dejstvom, oni su trajna kontaminacija, s kolena na koleno.
Udžbenici za istoriju promenjeni su u Srbiji prvi put 1993. godine, dakle baš u sred ratova za jugoslovensko nasleđe i baš zbog njih. Kao što sam ranije u više navrata pisala,52 kao i u prethodnim zbornicima objavljenim s ovog projekta, smisao tih knjiga bila je upravo drastična izmena slike o prošlosti radi potreba sadašnjosti. Bilo je potrebno napraviti istoriju konflikta da bi se konflikt koji je bio u toku smestio u odgovarajući istorijski kontekst, da bi se opravdao, učinio logičnim i neizbežnim. Srpsko-hrvatski sukob izvučen je iz istorije kao konstanta, kao njen najvažniji sadržaj. Koreni su precizno datirani na 1525. godinu kada je otkriven prvi otvoreni sukob ta dva naroda, što je datum koji se nije mogao naći u prethodnoj naučnoj istorijografiji. Od te pronađene godine, kontinuitet je provučen direktno do 1991, koja onda dobija sasvim jasno utemeljenje u istoriji, postaje fatumski određena kao sudbina i neminovnost.
Pored drastičnih promena u tumačenju prošlosti, u udžbeniku za završni razred osnovne škole iz 1993, zamašan broj strana posvećen je i objašnjenju savremenih događaja. Te izmene unete su i u udžbenik iz geografije,53 koji je posebno zanimljiv, pa će ova analiza početi od pokušaja geografskog određenja države u kojoj su živeli đaci 1993. godine. Samo da se podsetimo da su tadašnji đaci iz Srbije živeli u Saveznoj republici Jugoslaviji, sastavljenoj od republika Srbije i Crne Gore koje su, posle raspada SFR Jugoslavije, u aprilu 1992, proglasile novu federaciju. Međutim, neizvesnost oko državnog okvira u kome se tada živelo počinje već u III razredu osnovne škole u kome se uči da je „naša otadžbina Srbija“, da je Beograd njen glavni grad (ne i glavni grad Savezne Republike Jugoslavije), i da se ona graniči sa Hrvatskom, Bosnom i Hercegovinom i Crnom Gorom.54 Sudeći po tome, Crna Gora je prema Srbiji u istom položaju u kome je i Hrvatska, što je posledica činjenice da se udžbenici nisu mogli menjati brzinom kojom je rat stvarao novu realnost, pa su zapravo u knjizi ostali neizmenjeni stari republički odnosi. Kad budu došli u sledeći, IV razred osnovne škole, đaci će biti zbunjeni kad otkriju da se Srbija nalazi sa Crnom Gorom u federaciji, čije je ime SRJ i koja se na zapadu graniči sa Bosnom i Hercegovinom i Hrvatskom.55 Da bi se te granice potvrdile nazivaju se i prirodnim: “Reka Drina je prirodna granica prema Bosni i Hercegovini, a Dunav prema Hrvatskoj i Rumuniji.”56 Iz toga bi se moglo zaključiti da je SRJ tada priznavala granicu na Drini i Dunavu.
To se, međutim, dovodi u pitanje i opovrgava u udžbeniku iz geografije za 8. razred u kome su susedne države nazvane Bivša Jugoslovenska Republika Hrvatska, Bivša Jugoslovenska Republika Bosna i Hercegovina i Bivša Jugoslovenska Republika Makedonija.57 U međunarodnim aktima je pod tim imenom poznata samo poslednja, čime je nedvosmisleno dato do znanja da SRJ, bar u ovom udžbeniku, ne priznaje ostale države, kao i da, u stvari, granice na Drini i Dunavu ne smatra prirodnim. Političke nejasnoće ušle su tako u, inače, mogao bi neko misliti, egzaktnu geografiju. Problemi su još komplikovaniji nego što izgledaju, jer su u okviru lekcije “Srpske zemlje van granica Jugoslavije” posebne celine posvećene geografskim, privrednim, čak turističkim detaljima iz života tadašnje Republike Srpske Krajine i Republike Srpske, koje, pri tom, SRJ nije priznala kao države. Nije objašnjeno u kakvom su odnosu te države sa Hrvatskom, Bosnom i Hercegovinom ili sa SRJ, tako da neko manje obavešteno dete može pomisliti da se i ti entiteti nalaze u SRJ.
Iz svega toga se vidi da odnosi između Srbije, Crne Gore, SRJ, RSK i RS nisu 1993. godine bili sasvim jasni, da se granice nisu smatrale definitivnim i da je, po viđenju pisaca udžbenika, sve bilo podložno promenama i prekrajanjima. Udžbenici koji su na brzinu prilagođeni nastaloj situaciji na terenu, unose zabunu čak i u elementarnim pitanjima. Zato su, verovatno iz očaja, autori udžbenika iz predmeta Poznavanje prirode i društva za IV razred našli rešenje u sledećem savetu: “Otadžbinu ćete bolje upoznati ako gledate televizijski program, čitate dečju štampu, pravite albume i zbirke i vodite kalendar društvenih događaja koji se odnose na našu zemlju”.58 Školska učila nisu se mogla menjati brzinom kojom su se menjale džave, pa su ustuknula pred modernijim i bržim medijima, javno proglasivši povlačenje iz trke za „istinu“.
Udžbenici nude mnoštvo objašnjenja o tome kako je došlo do tadašnje političke situacije. Opširne političke lekcije nalazile su se i u udžbeniku iz geografije za VIII razred, gde im, svakako, nije bilo mesto. U toj knjizi je politikantski prikazana čitava prošlost Jugoslavije, jer je očigledno bilo potrebno da se državno tumačenje podrži i iz „geografske perspektive“. Upotrebljeni su i najvulgarniji argumenti koji su se mogli čuti u „kuloarskim istorijama“, onim koje su se valjale iza svakog ćoška poznih osamdesetih kad je istorija bila disciplina kojom su se svi neprekidno bavili. Tako, u udžbeniku za geografiju možemo naći jedno od tih stereotipnih tumačenja Jugoslavije: kaže se da su u prvoj Jugoslaviji Srbi, Hrvati i Slovenci imali “suprotstavljene religije i nacionalne ciljeve. Hrvati i Slovenci su stvaranjem Jugoslavije, pored oslobođenja od Austro-Ugarske, spasavali svoje etničke teritorije od Italije i Austrije, a iako u ratu poraženi, svrstali su se među ratne pobednike i stekli uslov za kasnije stvaranje samostalne nacionalne države”.59 Prikazujući nacionalne odnose u drugoj Jugoslaviji, autor, i dalje u udžbeniku iz geografije, otvoreno lobira za Miloševićev ratni program: “Moguće rešenje položaja Srba u Hrvatskoj bilo je da se formiraju srpske autonomne oblasti tamo gde su Srbi u većini. Ali, rukovodstvo Komunističke partije i Federacije, u kojima su glavnu reč imali hrvatski i slovenački političari, nisu dozvoljavali nikakvu autonomiju Srbima”.60 Uprkos tome što su, kako je prethodno tvrdio autor, imali glavnu reč “Slovenci i Hrvati bili su nezadovoljni i prvom i drugom Jugoslavijom, mada su na jugoslovenskom tržištu bili povlašćeni”.61
Da bi se pokazali razlozi zbog kojih je Srbija bila nezadovoljna u federaciji, navode se poznati argumenti o preseljenjima srpskih fabrika u druge republike. Fabrike su u udžbeniku detaljno pobrojane; uz livnice, mlinove, drugi železnički kolosek kod Jagodine, na tom spisku se našla i “najpoznatija ergela rasnih konja u Evropi”, koja je iz Starih Moravica preseljena u Sloveniju.62 Time su argumenti poznati iz Memoranduma SANU i velike medijske kampanje usmerene na dokazivanje teškog položaja Srbije i Srba u Jugoslaviji i na stvaranje slike o njihovoj ugroženosti i potčinjenosti, ušli u obrazovanje. Takvi argumenti bili su neophodni da bi se stvorila psihološka osnova za rat, jer se polazilo od toga da „žrtva“ ima pravo na satisfakciju, da je žrtva unapred abolirana. Njene ruke su tako, u borbi za pravdu, odrešene. Imajući u vidu „odloženo delovanje“ školskih sadržaja, ovakvim objašnjenjima gradio se i odnos budućih generacija prema ratovima koji su se vodili, pripremao se njihov otpor prema bilo kakvom budućem drugačijem viđenju tih događaja.
Ta “geografska” strana jugoslovenskog problema uklapala se u političku koja je obrazložena u udžbeniku iz istorije za VIII razred.63 Tumačeći raspad Jugoslavije, početak procesa dezintegracije Jugoslavije smešten je u 1964. godinu, na Brionski plenum. Radi se o još jednom od „kuloarskih tumačenja“ koja su se često mogla čuti počevši od osamdesetih godina. Po tom tumačenju, pad Aleksandra Rankovića s mesta prvog policajca bio je obračun Titovog rukovodstva sa onim funkcionerima iz Srbije koji su hteli da ojačaju srpski položaj u federaciji i izbore bolje mesto za svoj narod u složenoj državnoj zajednici. Aleksandar Ranković je tako postao „ikona otpora“ i zaštitnik srpskih nacionalnih interesa, pogotovo onih na Kosovu. Takav imidž doveo je na njegovu sahranu, u julu 1983. godine, oko 100.000 građana Beograda,64 pretvorivši je u prvi nezvanični „miting istine“, koje će, kasnije, krajem decenije patentirati Slobodan Milošević kao svoj metod političkog obračuna.
Odnos prema Brionskom plenumu u udžbeniku je veoma zanimljiv. Autor kaže da je tada, na Brionima, “razbijena jedna snažna savezna institucija (kakve postoje u svim civilizovanim državama)”, misleći pritom na komunističku državnu bezbednost!65 Već tada su, kaže se, “stvoreni svi uslovi za ostvarivanje pripremljenog i dobro smišljenog scenarija (inspirisanog i potpomognutog i nekim stranim akterima) za razbijanje jugoslovenske zajednice”,66 što govori o tome da su autor i tadašnje Ministarstvo prosvete u tajnoj policiji komunističke Jugoslavije videli odbranu Jugoslavije, što najviše govori o tome kako su oni doživljavali zajedništvo i ravnopravnost na kojima bi trebalo da počiva federacija. Dalje, u udžbeniku piše da su naredni događaji na Kosovu 1968, u Hrvatskoj 1967-1971. i Sloveniji 1969. dokazali da je raspad Jugoslavije započeo svrgavanjem Rankovića. “Kruna svih tih događaja je usvajanje novog Ustava SFRJ 1974. godine” koji su “bez pogovora” prihvatile “podaničke i birokratizovane strukture na političkoj sceni Srbije”.67 Time je trebalo dokazati da su za raspad Jugosalavije i rat koji je bio u toku bila odgovorna komunistička rukovodstva, u prvom redu Slovenije i Hrvatske, koja su, od skidanja Rankovića počela sa ostvarenjem svog „plana“, uz, kako kaže učilo, očiglednu pomoć iz, doduše, nedefinisanog inostranstva. Time se odgovornost skidala s onih koji su rat pokrenuli 1991. godine, a početak raspada antidatirao za tridesetak godina unazad čime se pomerio fokus tumačenja, a odgovornost prebacila na prethodnu, komunističku vlast.
Promene takvog stanja u SFRJ nastupaju, sudeći po tekstu udžbenka, tek 1987. godine. Nepravda je počela da se ispravlja: “Na Osmoj sednici CK SKS je pobedila koncepcija koja se zalagala za demokratizaciju društva, reviziju postojećeg Ustava, zaštitu Srba i Crnogoraca na Kosovu i Metohiji i za uspostavljanje jedinstvene Srbije na čitavoj njenoj teritoriji”.68 Te snage su usvojile amandmane na Ustav kojima je Srbija dobila pravo da vrši suverene funkcije države na čitavoj svojoj teritoriji, a 1990. i novi Ustav, po kome su “građanin, njegove lične slobode i prava u središtu svih zbivanja u društvu”.69 Tako se postojeća vlast prikazala kao zaštitnica istovremeno demokratskih, ljudskih i nacionalnih prava, a svoju politiku obrazložila kao zaštitu prava Srba, što će ostati ključna propagandna pozicija i u ratovima koji su time dobili odbrambeni karakter. Time im je obezbeđena moralna abolicija i pribavljen politički zaklon – nema ničeg pravednijeg od zaštite ugroženog naroda.
S vremenom su, po mišljenju autora Istorije za 8. razred, jačali nacionalizam i separatizam u Jugoslaviji. Krivi su „drugi“: “Posebno je rukovodstvo Slovenije u tome prednjačilo, naročito od 1989, nagoveštavajući otcepljenje od Jugoslavije”.70 Zanimljivo je da autor u Jugoslaviji toga vremena vidi samo dva povezujuća faktora: SKJ i JNA, čime je i u nastavnom sredstvu potvrđena najrigidnija koncepcija jugoslovenstva oslonjenog na komunizam i vojsku. Bilo je to tumačenje kojeg se držala jaka struja u Srbiji krajem osamdesetih godina, koja je spas Jugoslavije videla u „čvrstoj ruci“, a njen raspad doživljavala kao posledicu demokratizacije.71 Iako su nesporazumi u federaciji proizlazili upravo iz takvog pristupa, on je kao jedino objašnjenje unet u užbenik. Objašnjenja dalje proizlaze po logici stvari: neprijatelji se “po unapred pripremljenom planu odlučuju da razbiju najpre jedan (SKJ), pa onda drugi (JNA) faktor zajedništva”.72 Zbog toga se, po autoru, posle XIV kongresa, SKJ ugasio, “čime je uništen jedan od faktora za očuvanje Jugoslavije”. Taj stav bio je i zvaničan stav Miloševićevog rukovodstva i tumačenje poslednjeg kongresa jugoslovenskih komunista. Svođenje jugoslovenske federacije na Savez komunista pokazalo je suštinsko nerazumevanje složene zajednice naroda i tvrdokorni odnos tadašnjeg srpskog rukovodstva.
Pošto je nestao takav integrativni činilac, po autorima udžbenika, došlo je do izbora 1990. godine u svim republikama. Time kriza nije rešena, kaže naš autor, jer su u “nekim republikama pobedile ultradesne snage. Tako je u mnogim krajevima jedna vrsta jednoumlja zamenjena drugom, koja ponegde prelazi u bezumlje”.73 Ovo je primer neukusnog, bahatog i nedozvoljivog mešanja u izborne rezultate u drugim republikama tada još zajedničke države. Istovremeno, u odnosu prema izborima se oseća jak uticaj stare ideološke matrice, a u demokratiji i višestranačju se vidi opasnost. Iako su tim rečenicama autori hteli da naprave sliku drugih naroda, onih koje je trebalo optužiti kao isključive krivce za raspad Jugoslavije, najviše su optužili sami sebe pokazujući kakav je odnos prema političkim transformacijama imalo tadašnje srpsko rukovodstvo. U tom smislu udžbenici se pokazuju kao dragocen istorijski izvor koji detektuje najvulgarnije ideološke poruke u svom suštinskom obliku.
Od 1990. situacija, po tekstu udžbenika, počinje da se komplikuje. Veoma je zanimljivo da udžbenik za geografiju raspad Jugoslavije stavlja u tu godinu. Prvo se može pomisliti da se radi o grešci jer piše da je druga Jugoslavija trajala od 1945. (na grbu te države je pisalo da je nastala 1943) do 1990. godine. U kasnijoj lekciji je objašnjeno da se “usvajanjem novog Ustava 1990. godine Hrvatska otcepila od Jugoslavije i proglasila samostalnu državu”.74 Do sada je bilo poznato da se Hrvatska proglasila nezavisnom u junu 1991. godine. Tim antidatiranjem zapravo je raspad Jugoslavije pomeren, čime je Hrvatska proglašena glavnim krivcem i jedinom odgovornom. Naime, hrvatski Ustav je označen kao trenutak raspada, čime je krivac nedvosmisleno označen.
To je zanimljiva lekcija za razmišljanje o istoriji i njenoj zloupotrebi. Naime, poklonici pozitivizma tvrde da su činjenice činjenice, a datumi datumi. Ovakvi primeri pokazuju da je i sama istorijska hronologija važan deo manipulacije i da se promenom datuma može postići mnogo više u nameštanju poželjne slike o prošlosti, nego nekim komplikovanim izvođenjem istorijske argumentacije. Čim je kao datum raspada Jugoslavije određena 1990. godina, odmah je postao jasan i krivac.
Dalje je đacima u IV razredu osnovne škole objašnjeno da su Srbi izbačeni iz hrvatskog Ustava, da su proglašeni nacionalnom manjinom i da su time obespravljeni. Zbog toga se “srpski narod naoružao”75 (ostavljeno je bez reči o tome kako se naoružao), a JNA, inače tada vojska zajedničke države, pokušala je da ga zaštiti: “pošto su napadnuti i ugroženi Srbi su morali da se zaštite od novih stradanja i uništenja. Prihvatanje nametnute borbe stvorilo je kod Srba uverenje da kao i drugi imaju pravo da se osamostale i da odluče o svojoj sudbini.”76 To je zanimljvo tumačenje, budući da se u javnosti takva viđenja nisu mogla čuti od dominantne poruke o odbrambenom karakteru rata koji su vodile srpske snage, braneći „goloruki narod“. Prkosni stav o “uzimanju stvari u svoje ruke“, suprotan je zvaničnoj propagandnoj formuli o samoodbrani.
U udžbeničko tumačenje se onda uključuju i spoljni neprijatelji: “Svoje dobre usluge pokušala je u jugoslovenskom sporu da pruži Evropska ekonomska zajednica. Zbog pristrasnosti EZ, pre svega Nemačke, kao najuticajnijeg i najagresivnijeg njenog člana, borbe nisu prestajale”.77 Nije to bilo dovoljno, nego je bilo neophodno podsetiti na „vekovni“ srpsko-nemački sukob, na „tradiciju“ agresivne nemačke politike, na to da se u istoriji stvari nikada ne menjaju, da je ona neka vrsta sudbine, pa da smo ponovo žrtva nemačkog Dranga, kao već u dva navrata u 20. veku. To je propagandna formula za koju se očekuje da nikoga neće ostaviti ravnodušnim i da će uvek izazivati potrebne emocije i psihološki otpor u dva puta od nemačkih snaga okupiranoj Srbiji. Bez okolišenja udžbenik konstatuje: “i po treći put u XX veku, 1991. godine Nemačka i Austrija ponovile svoj ‘Drang nach Osten’, ovog puta politički i ekonomski, pružajući podsticaj i podršku secesionističkim snagama u jugoslovenskim republikama i doprinoseći tako razbijanju SFR Jugoslavije”78
Tu je i omiljeni neprijatelj – Vatikan: “Udeo politike Vatikana u jugoslovenskom sindromu je takođe značajan. Preko katoličke crkve i njenih fanatizovanih vernika vodi se borba protiv pravoslavlja i Srba”.79 Bila je to još jedna od jakih propagandnih poruka jer „vatikanska zavera“ spada u arsenal omiljenih tumačenja istorije, posebno kad je potrebno izazvati revolt i spremnost na borbu. I na kraju, da bi komplet „idealnih neprijatelja“ bio potpun, dodate su i Sjedinjene američke države i nova posthladnoratovska situacija, ukratko: “Držanje Srbije i Crne Gore koje nisu pristale da se Jugoslavija razbije, izazvalo je gnev i osvetu inicijatora i inspiratora Novog svetskog poretka koji su rešili da kazne neposlušne”.80
U tako teškim okolnostima srpskom narodu ostala je jedino neupitna vera u sopstveno rukovodstvo, kome je uvek dobrodošlo poslati pohvalu: “uočavajući složenost daljih raspleta događaja, Predsedništvo Jugoslavije i Rukovodstvo Srbije preuzeli su neophodne mere i uspeli da problem jugoslovenske krize prenesu na Savet bezbednosti i Ujedinjene nacije”.81 Taj diplomatski uspeh nije, izgleda, bio dovoljan, “pa su posle raznih pretnji, ucena i neviđene pristrasnosti” uvedene sankcije protiv SRJ. Nije objašnjeno zbog čega su uvedene sankcije, šta se to od rukovodstva Srbije tražilo, šta su bili uzroci i povodi kazne koja je najdublje pogađala egzistenciju građana Srbije. I one su prikazane kao još jedna nepravda u sledu, plod pristrasnosti i antisrpske orijentacije čitavog sveta.
Već sam jezik kojim su lekcije pisane govori o beskrupuloznoj politizaciji nastave. Ostrašćene novinarske floskule ne čine jezik na koji bi učenici trebalo da se ugledaju, dok, što se tiče suštine, taj jezik može samo unedogled da oživljava ratnu atmosferu, udaljavajući đake od svakog racionalnog sagledavanja situacije. Nabijeni ksenofobijom, prezirom i mržnjom prema susednim narodima, Evropskoj i svetskoj zajednici, takvi tekstovi se uklapaju u propagandni sistem koji je rat učinio psihološki mogućim. Vređanje međunarodne sredine u kojoj još uvek živimo, pa čak i verskih osećanja pojedinih naroda (npr. “fanatizovanih vernika” katoličke crkve), što je izvanredan primer propagande verske netolerancije, može biti izraz samo bahatog, primitivnog shvatanja sveta, čime se iz njega sami svojevoljno isključujemo. Udžbenici nisu mesto za nastavljanje rata, a još manje za pohvale srpskom rukovodstvu. Izričitim nametanjem političkog zaključivanja udžbenici gube svoju obrazovnu svrhu.
Time se baca vanistorijska interpretacija na sve što se prethodno moglo naučiti o prošlosti, čime podsvesne sugestije koje su prikazane u prethodnom poglavlju postaju politički upotrebljive. Bez ovakvog finala one ne bi bile toliko zlehude. Nameće se utisak da se prethodno istorijsko iskustvo svom snagom zbilo u savremenim događajima, kao da oni prirodno iz njega ističu. To je pogrešno tumačenje savremenosti, ali i opasno, jednoznačno svođenje istorijskog totaliteta na samo jednu dimenziju. U tome i jeste najdublja instrumentalizacija istorije u udžbenicima. Svrha učenja o prošlosti je u sticanju sposobnosti relativnog mišljenja, u uviđanju bogatstva uvek ponuđenih mogućnosti i izbora. „Istorija, kao ni priroda, nikad ne stavlja sve na jednu kartu“.82 Upravo ta mnogoznačnost istorijskih ponuda ostaje sasvim nepoznata po završenom školovanju. Tačno je da nju nije lako dočarati na skučenom prostoru nastavnih programa, ali bi za početak bilo dovoljno prikazati mišljenja različitih strana o jednom događaju ili pojavi. Time bi već bila značajno ublažena slika o jednoj istini, jednom putu, jednoj mogućnosti koja dominira udžbenicima i koja, već samim tim, daje netačnu predstavu o prošlosti. Smisao saznanja istorije je u uočavanju svih ponuđenih mogućnosti i u razmišljanju o razlozima zbog kojih je jedna prevagnula. Time se prenosi dragoceni aparat mišljenja koji može pomoći da se obrazloži sadašnjost. Te dileme nisu, međutim, predočene đacima. Njima se, naprotiv, uliva istorijski determinizam koji isključuje svaku slobodu mišljenja i kreativnost razumevanja. On ustoličava jedan sistem mišljenja u kome se prauzrok može po potrebi menjati, a da suština ostane netaknuta. Suština ostaje dubinsko autoritarno shvatanje sveta koje je starije od svakog drugog sistema. Tačnije, sistemi se iz njega reprodukuju. Odgovornost, stoga, nije samo na piscima nastavnih programa, udžbenika, pa ni na nauci na kojoj bi oni trebalo da budu zasnovani. Svi su oni samo posledica i upravo zbog toga su sjajan predložak za razmišljanje o društvu koje im je uzrok.
Promena matrice posle političke promene?
U udžbenicima štampanim posle političkih promena 2000. godine, naročita pažnja, čini se, posvećena je „smirivanju strasti“ kad je poslednja decenija 20. veka u pitanju. Verovatno očekujući da će kritičari pre svega pažljivo pročitati baš te stranice, autori su se veoma čuvali od korišćenja govora mržnje, pazili su da ne koriste novinarske floskule, da ne dele šamare međunarodnoj zajednci, da ne vređaju pripadnike drugih vera i naroda. Veliki napor uložen je da se i sadržinski i jezički sroči što korektniji tekst.
Ipak, uprkos „umivenom“ tekstu, zanimljivo je da je matrica tumačenja raspada Jugoslavije ostala suštinski identična kao u Miloševićevim udžbenicima, čime se može ojačati teza o idejnom kontinuitetu pre i posle 2000. godine. Ključ tumačenja je u prikazivanju srpskog naroda kao žrtve, Jugoslavije kao zemlje koju su razbili sebični interesi separatista koji nisu razumeli suptilnost višenacionalne zajednice i, još više, interese i potrebe najvećeg, srpskog naroda.
Hronološki gledano, prva sličnost koja se uočava u dva tumačenja jeste notorni Brionski plenum. U udžbeniku za 8. razred osnovne škole Ranković je nedvosmisleno prikazan kao zaštitnik srpskih interesa, svrgnut da bi se oslabio najveći jugoslovenski narod. Početak razbijanja Jugoslavije otvoreno je postavljen u tu, 1966. godinu kada je Rankovićevom smenom srušen „taj integrativni faktor“. Time je jasno i ko je rušio i ko je srušio Jugoslaviju: „Njegovom smenom (Rankovićevom – prim. DS), zbog navodnog (podvukla D.S) prisluškivanja Tita, započeo je proces razgradnje Jugoslavije uz sve veće tendencije Slovenije i Hrvatske ka osamostaljivanju“.83 Zanimljiva je podvučena reč „navodno“, jer otvoreno sugeriše da je cela afera nameštena i da je Ranković samo još jedna od nevinih srpskih žrtava, čime se mitska matrica još jednom učvršćuje i otvoreno propagira.
To je posebno važno naglasiti jer se i u novoj generaciji udžbenika nalazi već poznato viđenje da je JNA bila ključni integrativni faktor SFRJ. U lekciji koja se odnosi na 60-e i 70-e godine navedeno je: „Na politički život u zemlji značajnog uticaja imala je i Jugoslovenska narodna armija kao jedina jugoslovenska institucija“. Iako je tih godina postojao čitav niz jugoslovenskih institucija od Jugoslovenske akademije znanosti i umjetnosti, Arhiva Jugoslavije, Jugoslovenskog dramskog do Jugoplastike, autori se drže poznate matrice u kojoj ključni faktor zajedničke države vide u vojsci – što je istovremeno glorifikacija komunističke armije, ali i ponižavanje Jugoslavije, države svodive na moć armije. Ako je za takvo viđenje Jugoslavije često optuživana srpska strana, onda su autori udžbenika, posredno, dokazali da je to bio način na koji je doživljavana zajednička država, a da je tradicija militarizma ostavila svoj duboki trag i u razumevanju složene federacije.
Sama SFRJ tumači se u oba relevantna udžbenika kao „tamnica srpskog naroda“ što je bilo jedno od dominantnih tumačenja od sredine 80-ih.84 Zavera je, ponovo, ključ objašnjenja. Ovaj put u njoj je učestvovao vrh partije i države. Oni su za cilj imali slamanje srpskih interesa, dakle antisrpsku misiju. Vrhunac takvog delovanja vidi se u procesu federalizacije SFRJ koji se, očigledno je iz ovih knjiga, vidi kao suprotan srpskim interesima.85 Ključnim događajem je proglašeno usvajanje Ustava iz 1974, što se tumači kao razbijanje države, čime se dokazuje da je jačanje federalizma shvaćeno kao suprotno srpskim interesima, čime je, ponovo posredno, potvrđeno unitarno razumevanje Jugoslavije autora udžbenika: „Nacionalizmi su bili usmeravani od vrha države i partije. Uz pomoć drugih unutrašnjih i spoljašnjih faktora bili su glavni uzroci raspada Jugoslavije. Deo političkog i intelektualnog vrha u Srbiji oštro je kritikovao Ustav iz 1974. godine. Ocenjivalo se da je njime ozakonjeno razbijanje Jugoslavije, a da je Srbija razbijena davanjem široke autonomije Vojvodini i Kosovu i Metohiji.“86 U kasnije napisanom udžbeniku za 8. razred autori su još decidniji: „Ovim ustavnim promenama omogućeno je dalje jačanje samostalnosti republika i pokrajina. Došlo je i do slabljenja zajedništva, usitnjavanja ekonomije i potkopavanja Jugoslavije kao zajedničke države. Pokrajine su dobile široka ovlašćenja u zakonodavnoj i izvršnoj vlasti tako da su praktično imale status republike. Tako se Srbija našla u neravnopravnom položaju, što će u narednom periodu dovesti do velike političke krize u Srbiji i Jugoslaviji i uzrokovati slom države.“87
Sledeća situacija koja se izdvaja kao bitan faktor koji je doveo do raspada države je stanje na Kosovu. Ono je tumačeno u matrici srpske viktimizacije. Bez dubljeg objašnjavanja stanja na Kosovu, autori su samo srpsku stranu prikazali kao oštećenu, i to u ključu Miloševićevih argumenata s kraja osamdesetih: „Pritisci na Srbe u ovoj pokrajini nastavljeni su nesmanjenim tempom. Oni su već dugo živeli u atmosferi straha, uništavanja imovine, pretnji i konstantnog proterivanja s tog prostora“.88 Da je takav položaj Srba bio deo šire, državne politike u SFRJ nema, po autorima, nikakve sumnje: pišući o albanskim demonstracijama iz 1968. autori kažu: „Iako su bile masovne i separatističke, Tito ih je označio kao obične nerede (bold u originalu)“, kritikujući „one koji još žive u starim sferama i koji nisu zadovoljni što svi narodi i narodnosti u našoj zemlji imaju jednaka prava. Pri tome je mislio na Srbe“.89
U punom kontinuitetu sa sukobima na Kosovu iz 60-ih i ranih 80-ih godina prikazani su i neredi iz 1989. godine. Neposredno posle rečenice u kojoj se govori o proterivanju Srba i pravljenju čistih albanskih teritorija tokom prethodnog razdoblja, nalazi se sledeća rečenica: „Do novih demonstracija došlo je posle ustavnih promena u Srbiji (1989) kada je građanski rat u toj pokrajini sprečila JNA“.90 Vojska se ponovo pojavljuje u pozitivnom kontekstu, takoreći kao faktor mira, a pritom se ne preciziraju navedene ustavne promene u Srbiji kojima je zapravo ukinuta autonomija Kosova, što je bio deo već uznapredovale Miloševićeve politike gušenja albanskih prava i nasilnog rešavanja kosovskog čvora. Nema reči ni o desetinama žrtava koje su tih dana pale na Kosovu od iste mirotvorne vojske i policije, što je bio sukob koji je trajno odvojio albansku zajednicu od ideje o zajedničkom životu. Autori udžbenika time su pokazali puno nerazumevanja kosovskog problema, koje je i dovelo do gubika Kosova.
Formalni raspad Juoslavije datiran je sa 25. junom 1991, kada je slovenački parlament izglasao nezavisnost. Navodi se da je to jedan dan kasnije učinio i Hrvatski sabor, dok je prethodno donet novi Ustav u kome su Srbi izgubili status konstitutivnog naroda. Kao jedino mesto na kome se govori o uzroku ratova nalazimo jednu rečenicu: „Porast međunacionalne mržnje i jačanje starih strahova, zloslutno su ukazivali na ratni rasplet“.91 Uz mitološke faktore kao što su „zloslutna ukazivanja“ stiče se utisak da su do rata dovele natprirodne sile. Ipak, i tu pronalazimo Miloševićevo tumačenje uzroka rata: stari strahovi. Ključ propagande o odbrambenom ratu koja je vođena u Srbiji krajem osamdesetih bio je upravo taj: stalna priča o ustaškim zločinima i genocidu nad srpskim narodom u NDH odjekivala je govoto svake večeri s televizijskih ekrana i iz štampanih medija. Smisao takve psihološke pripreme rata bilo je upravo stvaranje i širenje „starih strahova“, u prvom redu straha da se genocid nad Srbima može ponoviti. Rat je tako postajao ne samo odbrambeni, već i preventivni, onaj koji će sprečiti novi zločin nad golorukim narodom.
Sam rat prikazan je takođe kao neka vrsta prirodne pojave. Već je analiziran jezik koji neutrališe problem odgovornosti, jezik kojim se situacija zamagljuje dotle da izgleda kao da je istorija neka posebna sila koja sama rukovodi ponašanjem ljudi, koja upravlja ljudima, stavlja ih u situacije za koje oni ne snose nikakvu odgovornost: „Ratovi su najpre počinjali kao lokalni, ograničeni i delom kontrolisani, a od leta 1992, došlo je do takvog razbuktavanja da su propadali i svi pokušaji međunarodne zajednice i njenih vojnih snaga da zaustave razaranja“.92 Sve liči na prirodnu nepogodu, gotovo letnju oluju koja je počela blago, a onda je postala neprijatna. Nema reči o tome da su se odbacivale mirovne ponude, kršila primirja, svesno nastavljao i razvijao rat, širila teritorija koja je osvajana i, zatim, etnički čišćena. Stvoren je utisak da o tome niko nije odlučivao, što je bio tipičan način na koji se o ratovima govorilo u srpskoj javnosti i medijima tokom njihovog trajanja. Ipak, mogla je postojati nada da će posle pada režima koji ih je vodio, nove vlasti imati otklon i moći da uvide odgovornost.
Taj fatalistički odnos prema istoriji posebno se naglašava stavom da je rat iz 1991. u direktnoj vezi sa Drugim svetskim ratom, takoreći njegova nova faza. Taj stav nalazio se eksplicite u Miloševićevim udžbenicima u kojima je ideja o ponavljanju istorije ili o njenom sistematskom, cikličnom vraćanju otvoreno izgovorena: „1991. kao da se ponovila 1941. godina“. Novi režim u Srbiji zadržao je isto razumevanje istorije. Tako u udžbeniku za 3. razred piše: „Uzroci građanskog rata osim u aktuelnim problemima razrešenja daljeg funkcionisanja Jugoslavije i ostvarivanja zamišljenih nacionalih programa, ležali su i u događanjima iz Drugog svetskog rata. Nezavršeni rat nastavio se tačno posle 50 godina. (podvučeno u originalu)“.93 U udžbeniku za 8. razred ista ideja postavljena je u obliku pitanja učeniku: „Da li postoji veza i u čemu se prepoznaje između događaja tokom Drugog svetskog rata i događaja za vreme raspada Jugoslavije?“
Svakom ozbiljnom istoričaru i analitičaru jasno je da izuzev nacionalnih sukoba, nema nikakve istorijske sličnosti između dva događaja. U 1991. nije bilo ni Hitlera, ni Drugog svetskog rata, ni pokorene Evrope, ni spoljnog napada na Jugoslaviju, ni njenog komadanja od okupacionih sila, a i svet je, u međuvremenu, krenuo u nekim sasvim novim pravcima. Ipak, vezivanje za Drugi svetski rat ključno je za srpsko propagandno tumačenje rata iz 1991. Važno je stalno se vraćati na genocid u NDH, stalno podsećati da je 1991. posledica tog događaja, čime se pozicija srpske strane ne samo objašnjava nego i opravdava, a ona u potpunosti abolira. Žrtva genocida ne može biti krvnik. Takvo tumačenje ušlo je i u udžbenike.
Ponovo se u igru uvodi i JNA. I dalje u ključu jedine sile koja je čuvala Jugoslaviju, ona se sad pojavljuje i u svojoj vojnoj ulozi: „jedina vojna sila koja je pokušavala da štiti teritorijalnu celokupnost Jugoslavije bila je JNA“,94 čime je u udžbenike ušla još jedna Miloševićeva propagandna poruka – ona da JNA štiti zajedničku državu od separatističkih snaga koji državu cepaju. Bez ulaženja u uzroke cepanja, bio je to još jedan od stavova koji su tumačili rat na način za koji je bilo jasno da će biti prihvatljiv srpskoj javnosti, jer se čuvanje Jugoslavije u njoj doživljavalo kao sasvim legitiman čin. S druge strane, njeno rušenje automatski je dočekivano kao izdaja, što je, i u emotivnom smislu, vezivalo javnost za politiku srpskog rukovodstva.
U daljim tekstovima koji se odnose na JNA, kaže se da se ona povlačila s ratom zahvaćenih teritorija, čime se JNA u potpunosti abolira: „posle međunarodnog priznanja svake od republika članica dotadašnje zajedničke države, JNA je bila u obavezi da se povuče s njene teritorije.“95 Bez navođenja da su tu vojsku napustili vojnici nesrpskog porekla i da je ona manje ili više spontano postala srpska vojska i kao takva ostajala u ratnim zonama, autori iznose neverovatno komičnu opasku, ignorišući činjenicu da je ta vojska u potpunosti imenila svoj etnički sastav, ideologiju i vojne ciljeve: „Ironijom istorije, nekadašnju partizansku vojsku u svakoj od republika počeli su nazivati četničkom vojskom“.96 Takva tvrdnja, sasvim oslobođena uvida u stvarnost i realnih uzroka jedne pojave, nastavlja Miloševićevu propagandu i preuzima njegovo ključno objašnjenje da su ti događaji bili plod nekakve nepravde, potpunog nerazumevanja i zlonamernih osuda srpske strane.
O ratu u Hrvatskoj nema mnogo reči u udžbenicima. Ne pominju se ni Vukovar, ni Dubrovnik, ni Ovčara, pa ni Republika Srpska Krajina i njeno rukovodstvo. Veća pažnja posvećena je ratu u BiH koji se označava kao rat koji je imao i versku dimenziju, za razliku od onog u Hrvatskoj koji je bio plod čiste i jednostavne mržnje: „U Hrvatskoj je buktala mržnja između Srba i Hrvata, a u Bosni je rat poprimio i svoju versku dimenziju“.97 Bez ekslpicitnih tvrdnji, odgovornost za rat u Bosni je jednom naoko veštom rečenicom ipak pripisana hrvatskoj strani: „hrvatska težnja za samostalnošću i sopstvenom državom širila se i van okvira njenih granica. Srpska i hrvatska nacionalna zajednica su ih vezale za svoje matice, pa se ovaj nekadašnji bastion Titove Jugoslavije našao u tragičnom procepu.“98
Odgovornost je potpuno izjednačena, a time i sve zaraćene strane: „Posledice ovih sukoba bile su katastrofalne za sve stanovnike, bez obzira na nacionalnu i versku pripadnost. Pogromi civila, Srba, Hrvata i Muslimana, ostavili su iza sebe masovne grobnice (Pakrac, Medački džep, Ovčara kod Vukovara, Gospić, Kazani kod Sarajeva, Kozarac, Foča, Šipovo, Bratunac, Srebrenica)“. Izmešani i nacionalno raspoređeni tako da se pokaže da je srpski narod žrtvovan na više mesta od ostalih. Uz to, veoma je važno uvideti da se zločin u Srebrenici nalazi u istoj zagradi sa svim ostalim zločinima i da je to deo prenošenja poruke srpskih vlasti posle 2000. da su svi zločini isti, što je navelo i Narodnu skuštinu republike Srbije da donese dve rezolucije – jednu kojom se osuđuje zločin u Srebrenici, a drugu koja osuđuje zločine nad srpskim narodom. To stalno pravljenje „ravnoteže“ vidi se i u daljem tekstu udžbenika: „Etničko čišćenje ostalo je zabeleženo kao najsuroviji oblik stvaranja novih nacionalnih teritorija. Na stotine hiljada porodica bilo je prisiljeno da napusti svoje domove. Stradali su i brojni verski objekti i bogomolje: katoličke i pravoslavne crkve, manastiri, parohijski domovi, džamije i medrese.“99 Izvesno je da je važno što je to rečeno, ali bez preciznijeg pisanja o zločinima ovakav pasus ostaje nejasan. Za početak on izjednačava zločine i ne bavi se kritikom sopstvene strane, a postoji i mogućnost da se takav „neutralni“ govor ipak razume kao da su Srbi bili najveće žrtve. Ako baš hoćemo to i kvantitativno da izrazimo, onda možemo videti da se pominju tri vrste pravoslavnih crkvenih objekata, dva islamska i jedan katolički, što može proizvesti zaključak o tome čije su žrtve bile najveće.
Utisku da su Srbi ponovo bili veće žrtve i platili višu cenu doprinose i odabrane fotografije: u udžbeniku istorije za 3. razred gimnazije vidimo fotografiju ispod koje piše da se radi o srušenoj pravoslavnoj crkvi u Pakracu 1991, zatim sliku gušenja tenkiste ispod koje piše: „hrvatski nacionalisti na ulicama Splita izvlače iz tenka vojnika JNA i ubijaju ga, 6. maja 1991“, čime se pojačava utisak o srpskoj strani kao žrtvi. U 8. razredu, uz sliku tenka u Splitu, data je i fotografija spomenika u Foči, ali se ne zna kome je posvećen, jer piše: „palim borcima 1992-1995“. Tu je zatim fotografija pitome Srebrenice i fotografija kolone srpskih izbeglica iz Hrvatske na autoputu, čime je ponovo postignuta „ravnoteža“.
Kad smo kod počinilaca zločina, navodi se da se radilo o paravojnim formacijama: „u rat su se postepeno uključivale različite novoformirane vojske i paravojne formacije koje su, stupajući u borbu sa JNA ili dajući joj podršku, počinile velike zločine. I sama JNA je kao federalna vojska tragajući za izgubljenim smislom postojanja i svojom državom, najčešće prilikom oslobađanja sopstvenih kasarni i vojnika u njima, doprinela razaranju mnogih gradova i stradanju mnoštva civila u njima.“ Tu sad ima mnogo problema: nije jasno odakle u priči sad opet JNA, kad je samo koju rečenicu iznad ona napustila republike posle međunarodnog priznanja novih država. Nije rečeno da se tamo vratila, pa to ostaje zagonetka. Njeno prustovsko prisustvo i traganje za „izgubljenim smislom“, postaje još manje jasno ako zamislimo kako je, oslobađajući kasarne, razorila gradove!
Takvo pisanje o ratovima 90-ih, iako umiveno i umireno u odnosu na jezik udžbenika 90-ih godina, na zabrinjavajući način dokazuje teze o kontinuitetu između „dve Srbije“, one pre i one posle 2000. godine. Autori su smatrali da je njihova dužnost da prikriju podatke o početku i toku ratova u bivšoj Jugoslaviji, ali i da objašnjavajući tokove događaja u SFRJ nedvosmisleno zadrže tumačenje koje je i dovelo do raspada zajedničke države. Izvlačeći kontinuitet od Brionskog plenuma do otcepljenja Slovenije i Hrvatske, jasno je uperen prst u krivca, a sopstvena strana je abolirana od svake odgovornosti. Srbi su ponovo ispali žrtve, a istorijska nepravda je još jednom ostala ključno objašnjenje događaja. Time se nedvosmisleno ukazuje na kontinuitet takvog načina mišljenja i solidarisanje sa onima koji su Srbiju u te ratove uveli, jer se prikrivanjem podataka štite oni koji su zločine počinili. Time su udžbenici istorije još jednom pokazali da su jedan od najosetljivih pokazatelja stanja u sadašnjosti, da se u njima nalazi koncentrat, sublimirana poruka koju vlasti šalju đacima kao svoju interpretaciju sveta. Očekuje se, time, da će đaci takvo tumačenje odneti dalje u budućnost, da će se time zacrtati njihov habitus. To bi značilo da će i navedeno tumačenje ratova 90-ih preko obrazovnog sistema biti transponovano kao budući stav prema njima. I zato naslov ovog teksta: eksplozivna naprava s odloženim dejstvom.
Rezime
Zaključak ovog teksta je da su u novim udžbenicima istorije u Srbiji zadržana tumačenja raspada Jugoslavije koja su se mogla naći u udžbenicima iz Miloševićevog vremena. Početak raspada smešten je u kraj 60-ih godina 20. veka, kada je sa čela jugoslovenske policije uklonjen Aleksandar Ranković, koji se vidi kao zaštitnik srpskih nacionalnih interesa. Dalje se federalizacija zemlje vidi kao proces njenog postepenog raspadanja. Sam rat 90-ih predstavljen je kao posledica separatističkog delovanja slovenačkog i hrvatskog rukovodstva. Ratni zločini se u udžbenicima priznaju, ali su izjednačeni i prikazano je da su sve strane u tom ratu bile jednako za njih odgovorne.
Ovaj tekst je napisan u okviru projekta Fondacije Fridrih Ebart za BiH. Objavljen je u knjizi Kultura sjećanja: 1991. Povijesni lomovi i svladavanje prošlosti, urednik Tihomir Cipek; Disput Zagreb, 2011. Ova knjiga je četvrti i završni zbornik edicije koja tematizira sjećanja na prijelomne godine XX stoljeća – 1918, 1941, 1945, 1991. Za ovu ediciju su pisali bosanski, hrvatski i srpski povjesničari, politolozi, filozofi i psiholozi.
Preuzmite PDF:
Peščanik.net, 07.04.2011.
JUGOSLAVIJAREVIZIJA ISTORIJE
________________
- O tome opširnije u: D. Stojanović, “Udžbenici istorije kao ogledalo vremena“, u: Ratništvo, patriotizam, patrijarhalnost, ur. V. Pešić, R. Roksandić, Beograd 1994, s.77-105.
- Milutin Perović, Istorija za 7. razred, Beograd 1992, s. 53.
- Opširnije u: D. Stojanović, nav. delo, s. 83-90.
- Nikola Gaćeša, Dušan Živković, Ljiljana Radović, Istorija za 8. razred, Beograd 1993, s. 49.
- Kosta Nikolić, Nikola Žutić, Momčilo Pavlović, Istorija za 3. razred gimnazije prirodno-matematičkog smera i 4. razred gimanzije opšteg i društveno-jezičkog smera, Beograd 2005.
- Suzana Rajić, Kosta Nikolić, Nebojša Jovanović, Istorija za 8. razred osnovne škole, Beograd 2005.
- Isto, s. 92.
- Kosta Nikolić, Nikola Žutić, Momčilo Pavlović, Zorica Špadijer, nav. delo, s. 106.
- Suzana Rajić, Kosta Nikolić, Nebojša Jovanović, Istorija za 8. razred osnovne škole, s. 93.
- Isto.
- Isto, s. 94.
- Isto.
- O tome vidi: D. Stojanović, „Udžbenici istorije kao ogledalo vremena“, u: Ratništvo, patriotizam, patrijarhalnost, ur. V.Pešić, R. Rosandić, Beograd 1994.
- K. Nikolić, M. Pavlović, N. Žutić, Z. Špadijer, Istorija za 3 i 4. razred srednjih škola, Beograd 2002.
- K. Nikolić, S. Rajić, N. Jovanović, Istorija za 8. razred osnovne škole, Beograd 2006.
- Istorija za 4. razred, s. 173.
- Isto.
- Isto, s. 175.
- Isto, s. 168-169.
- Istorija za 8. razred, s. 143-144.
- Isto, s. 153
- Istorija za 4. razred, s. 188-189.
- Istorija za 8. razred, s. 154.
- Isto.
- Istorija za 4. razred, s. 186.
- Istorija za 8. razred, s. 152.
- Isto.
- Isto, s. 156.
- Isto.
- Isto, s. 159.
- ID. Stojanović, “Revizija revizije. ’1941′ u udžbenicima istorije u Srbiji”, u: Kultura sjećanja: 1941. Povijesni lomovi i svladavanje prošlosti, ur. S. Bosto, T. Cipek, O. Milosavljević, Zagreb 2008, str. 157-167.
- Vidi o tome: Srpska strana rata, ur. Nebojša Popov, Beograd 1996.
- Vidi belešku 1.
- S. Rajić, K. Nikolić, N. Jovanović, Istorija za 8. razred osnovnih škola, Beograd 2005, str. 156.
- K. Nikolić, N. Žutić, M. Pavlović, Z. Špadijer, Istorija za 3. razred srednjih škola, Beograd 2003, str. 179.
- Istorija za 8. razred, str. 157.
- Istorija za 3. razred, str. 157.
- Istorija za 8. razred, str. 157.
- Istorija za 8. razred, str. 173.
- Istorija za 3. razred, str. 179.
- Isto, str. 180.
- Isto.
- Isto, str. 187.
- Isto, str. 188.
- Isto, str. 188.
- Isto, Istorija za 8. razred, str. 158.
- Istorija za 3. razred, str. 189.
- Isto, str. 210.
- Isto, str. 205.
- Isto, str. 209.
- Istorija za 8. razred, str. 180.
- Ratništvo, patriotizam, patrijarhalnost, (ur. Vesna Pešić, Ružica Rosandić), Beograd 1993.
- M. Milošević, Geografija za 8. razred osnovne škole, Beograd 1993.
- B. Vlahović, B. Mihajlović, Poznavanje prirode i društva za 3. razred, Beograd 1992, s. 24.
- B. Danilović, D. Danilović, Poznavanje prirode i društva, za 4. razred, Beograd 1992.
- Isto, s. 5.
- M. Milošević, Geografija za 8. razred, str. 7.
- Poznavanje prirode…, 4. razred, str. 5.
- M. Milošević, Geografija za 8. razred, str. 8.
- Isto, str. 9.
- Isto.
- Isto, str. 10.
- N. Gaćeša, Lj. Mladenović-Maksimović, D. Maksimović, Istorija za 8. razred, Beograd 1993.
- 1804-2004.Moderna srpska država. Hronologija, Beograd 2005, s. 387.
- N. Gaćeša i dr., Istorija za 8. razred, str. 156.
- Isto.
- Isto.
- Isto, str. 157.
- Isto.
- Isto, str. 156.
- O. Milosavljević, „Jugoslavija kao zabluda“, u: Srpska strana rata, ur. N. Popov, Beograd 1996.
- N. Gaćeša, Istorija za 8. razred, s. 156.
- Isto.
- M. Milošević, Geografija za 8. razred, str. 11.
- B. Vlahović i dr, Poznavanje prirode…, str. 15.
- Isto.
- Isto.
- M. Milošević, Geografija za 8. razred, str. 7.
- N. Gaćeša, Istorija za 8. razred, str. 157.
- Isto, str. 158.
- Isto, str. 157.
- L. Perović, „Dimitrije Mita Cenić“, u: Izabrani spisi, str. 189.
- S. Rajić, K. Nikolić, N. Jovanović, Istorija za 8. razred osnovnih škola, Beograd 2005.
- O. Milosavljević, „Jugoslavija kao zabluda“, s. 213.
- „Pod parolom borbe protiv velikodržavlja nastavljeno je federalizovanje zemlje“, K. Nikolić, N. Žutić, M. Pavlović, Z. Špadijer, Istorija za 3 razred srednjih škola, Beograd 2002.
- K. Nikolić i dr, 3. razred, s. 239.
- S. Rajić i dr, 8.razred, s. 188.
- S. Rajić i dr, 8. razred, s. 189.
- K. Nikolić i dr, 3. razred, s. 237.
- S. Rajić i dr, 8. razred, s. 189.
- S. Rajić, 8. razred, 189.
- Isto.
- K. Nikolić, 3. razred, s. 242.
- S. Rajić, 8. razred, s. 190.
- S. Rajić i dr, 8. razred, s. 190.
- S. Rajić i dr, 8. razred, s. 190.
- S. Rajić i dr, 8. razred, s. 191.
- K. Nikolić i dr, 3. razred, s. 242.
- S. Rajić, 8. razred, s. 191.
- Biografija
- Latest Posts
Latest posts by Dubravka Stojanović (see all)
- Programirani zaborav - 30/11/2024
- Nacionalizacija antifašizma - 20/10/2024
- Revolucija ili puč - 05/10/2024