Među nemalobrojnim slovenskim rečima koje su Turci, osvajajući balkanske zemlje, preuzeli u svoj jezik, nalazi se i reč prebeg (pribeg). U onovremenim turskim, tačnije, osmanskim zvaničnim izvorima, bio je to naziv za ljude koji su prebegavali iz hrvatskih, srpskih i austrijskih zemalja Turcima, a ovi su im obično dodeljivali manje feudalne posede – timare.
Kasnije će se prebezima ili uskocima nazivati oni Srbi i Hrvati koji su napuštali svoja staništa i sklonivši se na teritoriju Austrije ili Mletačke republike nastavljali odatle da se bore protiv Turaka.
I Karađorđe je, nakon sloma Prvog srpskog ustanka, prebegao u Austriju, a Ilija Garašanin, zbog smene dinastije, zakratko bio u turskom egzilu u Carigradu.
U Vukovom Rječniku prebjeg je bio Flüchtling, der Flüchtige, profugus. Oslanjajući se na Etimologijski rječnik hrvatskoga ili srpskoga jezika Petra Skoka i Rječnik JAZU postoje brojne izvedenice od sveslovenskog gl. bežati: bježac, bježalac, bjeglac, dobjegalac, dobjeglica, bjeglić, bjegun, bjegunac, izbjeglica, bježanar, bekstvo, zb(j)eg, pa prebjegar, prebjeglac, prebjegnik, prebjegnuć. Slede toponimi: Begunje, Bežanija i Zb(j)eg, a zabeleženo je i prezime Prebeg, kao i lično ime Bežan („Bježanova majka pjeva, a Stojanova plače“) i Prebegar.
U Matičinom Rečniku čitamo da je preb(j)eg onaj koji je prebegao preko granice k neprijatelju, begunac, bekstvo; beg preko granice.
U naše vreme, s pojavom višestranačja u Srbiji, dolazi i do pojedinačnog ili masovnijeg prelaženja iz jedne u drugu stranku, pa se takvi prelaznici nazivaju i prebezima. Tako je stara dobra (sve)slovenska reč prebeg nastavila da služi i potrebama našeg savremenog pluralističkog (?) društva oslobađajući nas, ovog puta, potrebe da (po običaju) posežemo za tuđicama, kao što je engleska reč rat, na primer.
Republika 570-571, 1-30. april 2014.
Peščanik.net, 09.04.2014.