Na adresu Slovačke evangelističke crkve u Begeču stiglo je preteće pismo u kojem se od lokalnog slovačkog stanovništva zahteva da se iseli u susedno mesto u roku od nekoliko meseci. Pismo je stiglo pre nedelju dana, ali je javnost o tom slučaju obaveštena tek sada. Meštanin David Francisti, građanin slovačke nacionalnosti, kaže da su slične pretnje upućivane i prethodnih godina, kao i da je policija upoznata sa celim slučajem, ali da počinioci do sada nisu pronađeni. U pismu mržnje su poimence nabrojane slovačke porodice, kojima se poručuje da ih očekuje „pakao kao naše Srbe na Kosovu“ ako ne odu iz Begeča.
Naselje Begeč se nalazi na teritoriji novosadske opštine, ali se takođe nalazi i na teritoriji eparhije bačke. Ali, zašto je podatak o pripadnosti Begeča ovoj eparhiji SPC-a uopšte bitan čitaoci će vrlo brzo uvideti. Naime, episkopu bačkom Irineju je krajem prošlog meseca uručeno visoko državno odlikovanje Mađarske, orden Srednjeg krsta za zasluge, kojim ga je u ime mađarskog predsednika Janoša Adara odlikovao mađarski vicepremijer Žolt Šejmen. U obrazloženju za dodelu ordena se navodi da je episkop dao značajan doprinos „istorijskom pomirenju mađarskog i srpskog naroda“, kroz promociju međuverskog dijaloga. A rezultat je jačanje poverenja i dalji razvoj odnosa između ta dva naroda. Proces pomirenja je započet 2012. u Budimpešti, a nastavljen sledeće 2013. u Beogradu i Čurugu, kada su predsednici Mađarske i Srbije odali poštu nevino stradalim srpskim i mađarskim žrtvama tokom Drugog svetskog rata.
Uvek je dobro raditi na zbližavanju dva naroda, makar i u slučajevima kada to zbližavanje nije od akutnog značaja, kao što jeste kada su u pitanju, recimo, odnosi Srba i Albanaca. Ipak, ne treba gubiti nadu, jer ako se sada uručuje ordenje i proglašava „istorijsko pomirenje“ Srba i Mađara – odnosno dva naroda čiji su nacionalizmi tokom istorije pretendovali na istu teritoriju – zašto se ne bismo nadali da će se isto tako u budućnosti crkvenim velikodostojnicima uručivati ordenje za zasluge na polju srpsko-albanskog pomirenja?
Međutim, rešavanju gorućih problema međunacionalnih odnosa na prostoru bivše Jugoslavije se po pravilu retko ili gotovo nikako ne prilazi, a pogotovu ne na nivou visokih državnih i crkvenih delegacija. Naprotiv, širenje mržnje i podizanje nacionalističkih tenzija još uvek je na agendi regionalnih političkih elita. Upravo zbog toga, episkop Irinej – iako proglašen za pomiritelja Srba i Mađara – ne staje u zaštitu manjinskih Slovaka koji žive na teritoriji njegove eparhije i kojima se preti kosovskim paklom. Zato što je za miran suživot svih građana i pomirenje očigledno potrebno političko odobrenje.
Autoritarni režimi Viktora Orbana i Aleksandra Vučića su razvili, kao što vidimo, slojevitu saradnju, ali je ta saradnja, pre svega u vrednosnom smislu, arbitrarna i ideološka. Glavne ideološke crte je izneo vladika bački Irinej prilikom primanja ordena u Patrijaršiji. U obraćanju prisutnima – između ostalih i patrijarhu Porfiriju – vladika je rekao da danas treba više naglašavati i imati na umu one „blagoslovene trenutke u našoj istoriji kada su se Srbi i Mađari zajednički borili za očuvanje svog hrišćanskog identiteta i silom geografskog položaja bili antemurale christianitatis (bedem hrišćanstva) za severnu i zapadnu Evropu“. No, bitka za hrišćanstvo traje i danas, s tim što je neprijatelj ovoga puta obučen u ruho „ekstremnog sekularizma“, tako da se današnje bitke ne vode na bojnom polju, kao nekada protiv turskih armija. Današnje poprište je izmešteno u oblasti duha, kulture i civilizacije, poruka je vladike, a tu borbu predvodi „savremena Mađarska i njen predsednik, kao i premijer Mađarske g. Orban, (koji) daju veoma rečit primer i pouku čitavoj Evropi“. Slovaci se izgleda nisu priključili borbi protiv sekularizma, tako da se njima bez ikakvih posledica može pretiti proterivanjem.
Episkop je izrazio i radost što je nakon „oslobođenja od totalitarnog komunističkog sistema vlasti“ Mađarska uspešno organizovala svoje društvo, čime su se Mađari od svih naroda istočnog bloka pokazali kao „duhovno najzdraviji i najsnažniji“. Posredno se da zaključiti sledeće: budućnost ima pripasti samo duhovno zdravim i snažnim narodima, dok se oni bolesni i slabi – možda su Slovaci među njima? – nemaju čemu nadati.
Vladika bački Irinej Bulović nije i prvi srpski episkop koji sarađuje sa mađarskim desnim režimima. Za vreme okupacije tokom Drugog svetskog rata sa mađarskim fašistima sarađivao je i Irinej Ćirić, koji je na tronu episkopa bačkih bio od 1921. Ćirić je za vreme mađarske okupacije pozvao srpsko stanovništvo na lojalnost novim vlastima i otklon od saradnje sa partizanima. Godine 1942. u Budimpešti se sastao sa Miklošom Hortijem, da bi 1943. postao i poslanik u mađarskom saboru. Ćirićeva saradnja ipak nije pomogla da se srpsko stanovništvo i pravoslavno sveštenstvo – za koje je Ćirić garantovao da je antikomunistički opredeljeno – ne nađu na udaru fašističkih racija.
Desni autoritarni režimi i crkveni velikodostojnici koji ih podržavaju ne mogu doprineti istinskom zbližavanju među narodima različitih veroispovesti iz jednog prostog razloga: oni ne priznaju jednakost svih pripadnika jednog naroda. Stoga episkop bački Irinej prima orden za razvoj srpsko-mađarskih odnosa, dok istovremeno proteruje novinare sa pomena žrtvama racije u Bačkoj; ili drži političke govore u kojima deli građane Srbije i predlaže notornog ratnog huškača za crkveni orden. Ravnodušan je prema pretnjama koje se upućuju slovačkoj manjini u njegovoj eparhiji zato što ta manjina nije obuhvaćena arbitrarnom političkom odlukom o uživanju zaštite. I neka nas to uopšte ne čudi, jer kada se (proto)fašisti međusobno dogovaraju, neko treći uvek izvisi.
Peščanik.net, 27.10.2021.