Drugo poglavlje iz knjige Branislava Dimitrijevića: Potrošeni socijalizam – Kultura, konzumerizam i društvena imaginacija u Jugoslaviji (1950-1974), koja uskoro izlazi u izdanju Fabrike knjiga i Peščanika.
OD JERETIČKE PRIČE DO CRVENE BURŽOAZIJE: POTROŠAČKA KULTURA I DRUŠTVENO RASLOJAVANJE
Ideološka esencija jugoslovenskog socijalizma bila je Narodnooslobodilačka borba (1941-1945), koja je ujedno bila i oslobodilački rat protiv nacizma i fašizma, i socijalistička revolucija: prva uspešna socijalistička revolucija posle Oktobarske u Rusiji. Ona je bila osnovno polazište za političko uverenje da se jugoslovenski socijalizam može razviti kao “autentičniji” od onoga koji je uveden u zemlje Istočne Evrope pod sovjetskim vojnim i političkim prisustvom posle 1945. To uverenje bilo je oslonac i za politiku “prkosa” Staljinovom Sovjetskom Savezu, što je 1948. kulminiralo potpunim raskidom sa SSSR-om, čime je potvrđeno da se jugoslovenski socijalizam sve više shvata kao socijalistička alternativa sovjetskom sistemu.
Rukovodstvo jugoslovenskih komunista bilo je odlučno da stalnim ideološkim pozivanjem na osnove učenja marksizma i lenjinizma pokaže svoju “pravovernost” i “ispravnost” svog političkog puta. Tako će, na primer, jedan od najuticajnijih u tom rukovodstvu – u to vreme “ministar bez portfelja” a samo nekoliko godina kasnije simbol političkog “disidentstva” – Milovan Đilas, na jednom “narodnom mitingu” u Beogradu 1950, navodno izgovoriti sledeće: “Mi smo hegelovska negacija postojećeg stanja u socijalizmu i samim tim, kvasac i varnica njegovog daljeg razvitka.”1 Bez obzira na to da li je zaista tačan, ovaj iskaz pre svega svedoči o intelektualnoj samouverenosti vodećih jugoslovenskih komunista, koji su čak i u takvoj prilici neposredne agitacije među “masama”, koristili filozofske reference koje tim “masama” dakako nisu mogle biti sasvim razumljive.
Ali šta bi za Đilasa mogla biti ta “hegelovska negacija” kojom on pokušava da definiše jugoslovenski put u komunizam u osvit uvođenja socijalističkog samoupravljanja i koncepcije društvene svojine? Pojam svakako može svoje poreklo imati u knjizi Anti-Diring, obaveznoj lektiri jugoslovenskih komunista, u kojoj je Fridrih Engels tvrdio da je Eugen Diring (Eugen Dühring) krivo citirao Marksa kada je rekao: “Abolicija lične svojine biće praćena narednom negacijom, koja ima karakter negacije negacije i otuda restauracije lične svojine ali u višoj formi, i bazirane na zajedničkoj svojini nad zemljom i nad sredstvima za rad.” U svojoj odbrani Marksa, Engels je kategorično napisao: “Svojina koja je istovremeno i lična i društvena, ovaj zbunjujući hibrid, ovaj nonsens koji se nužno ispiljuje iz Hegelove dijalektike, ovaj nebulozni svet, jeste još jedna slobodna kreacija i imaginacija gospodina Diringa.”2 Svojinsko pitanje je svakako bilo jedno od fundamentalnih pitanja novog sistema s obzirom na to da je jedan od ključnih ciljeva revolucije bilo upravo ukidanje privatne svojine,3 kao i svojinska transformacija u kojoj je “nacionalizovana” svojina trebalo da bude podruštvljena a ne podržavljena.
U složenim svojinskim pitanjima, kao i u pitanjima organizacije i rukovođenja proizvodnjom, našle su se mnoge protivrečnosti jugoslovenskog socijalizma koje su determinisale buduću strukturnu krizu. Od prve velike kontroverze u oblasti kulture, o kojoj će nadalje biti reči, pa do toga što se po njegovoj smrti 1980. ispostavilo da Josip Broz Tito bezmalo nije imao nikakvu privatnu imovinu, pitanje svojine – sticanja, raspodele, a zatim i svih političkih ili kulturnih simptoma te fundamentalne nerazrešenosti – ostaće nerazmršeno čvorište društvenih procesa koji su tek u procesu “postkomunističke” tranzicije dobili svoje puno značenje.
Slika o novoj klasi
Prva velika javna unutarpartijska kontroverza u oblasti kulture dogodila se 1950. godine, kada je poznati pisac, komunista i učesnik NOB-a Branko Ćopić u Književnim novinama objavio kratki literarni sastav pod naslovom “Jeretička priča”.4 Sam naslov sugeriše da je postojala očigledna namera pisca da učini provokaciju uspostavljanjem analogije između komunističke i religijske ortodoksije u formi društvene satire. Priča je isprovocirala vrh KPJ-a: po objavljivanju, na nju se prvo okomio autor jednog nepotpisanog teksta u Borbi (za koji istoričar Milan Ristović tvrdi da su ga zajedno napisali Milovan Đilas i Moša Pijade),5 a potom i Dušan Popović i Velibor Gligorić, da bi na kraju Ćopića napao čak i sam Josip Broz. U govoru održanom na III kongresu Antifašističkog fronta žena u oktobru 1950. Tito je bio izričit: “Takvu satiru mi nećemo dozvoliti i ostaviti je bez odgovora. Ne treba se bojati da ćemo ga mi, zbog toga što je pokušao, hapsiti. Ne, njemu treba javno odgovoriti i kazati jedanput zauvijek da neprijateljske satire koje idu za tim da razbiju naše jedinstvo ne mogu da se trpe kod nas.”6
Ćopić u “Jeretičkoj priči” opisuje kako jedan dan u nekom letnjikovcu na moru (zapravo u vili “građenoj za vreme stare, trule i nenarodne Jugoslavije”) provode “izvesni ministar sa svastikom”, njegov pomoćnik sa ženom, jedan general, i “drugi drugovi” među kojima i “neka krupna zvjerka iz krupne ustanove” i “još jedna neodređena zvjerka za koju niko posigurno ne zna čime se bavi”. Dan provode u dokoličarskom ćaskanju – beskonačnom naklapanju o trivijalnim temama. (Za terasu na kojoj vreme provodi manje privilegovana “svjetina” nova “elita” konstatuje: “Tamo bi trebalo dozvoliti ulaz samo sa specijalnim propusnicima kao u onom našem… Onda bi bar bilo mjesta, ne bi svak dolazio.”) Razgovori koji se vode prepuni su ulagivanja onima na višoj hijerarhijskoj lestvici, a ministrova svastika (“studentkinja koja na fakultet odlazi automobilom”) posvećena je isključivo traženju “prave prilike” koja će joj omogućiti lagodan život.
U priču ulaze i ličnosti iz radničkih slojeva, koje su stalno na smetnji jer pokazuju “primitivne” navike koje uznemiravaju “odgovorne drugove”. Referira se i na jedan raniji boravak u tom mestu, “prije dvije godine, za vrijeme baćuškina kursa”: “Baš nije sve zlo ni u toj baćuškinoj liniji”, jer “danas te na konferenciji svaka baba može izribati zbog ministarskog magacina”. Ćopićeva satira je tako jasno usmerena na ostatke “staljinističke” hijerarhije i otuda na prvi pogled iznenađuje burna reakcija partijskog vrha. Ni jasna simpatija prema novom samoupravnom modelu (u kom će učestvovati “svaka baba”) ni referenca na “baćuškino doba” nije mogla da ublaži uznemirujuću sliku o socijalističkoj eliti koju je Ćopić dao. A radilo se dakle o nastupajućim protivrečnostima regulisanja svojinskih odnosa. U priči se sve događa u predratnoj vili – koja je pre nacionalizovanja očigledno bila nečija privatna svojina – datoj na korišćenje privilegovanima iz “nove klase”: ona im ne pripada ali oni imaju privilegiju njenog korišćenja.
U pomenutom govoru na Kongresu AFŽ-a, Tito je ovako obrazložio svoju osudu Ćopićeve satire:
“A šta to znači kad se u jednoj satiri uzmu ljudi od ministra, generala i pomoćnika ministra do udarnika, kad se tako reći obuhvati čitavo naše rukovodstvo države i privrede? On je uzeo čitavo društvo i prikazao ga, odozgo do dolje, kao negativno, što znači da ga treba slistiti. […] On je zaglibio, on je pokazao da je, svijesno ili nesvijesno, postao instrument u rukama reakcije, a indirektno i u rukama Informbiroa.”7
Dakle, kritika “antisocijalističkog” ponašanja nekih visokih rukovodilaca i njihovih porodica, doživljena je kao težak udarac na čitavu koncepciju novog društva upravo zato što je govorla o novoj pojavi klasnog raslojavanja. Iako za Ćopićevu poziciju možemo reći da je antistaljinistička i da kroz formu satire sledi tadašnju najavu jugoslovenske komunističke elite da će omogućiti izvesnu slobodu govora (u čemu je deklarativno prednjačio upravo Milovan Đilas), nju kritičari vide kao da je u službi dva, od tada nadalje, jednako omražena ideološka neprijatelja: reakcionarnih kapitalista i dogmatskih staljinista.
Slučaj Ćopićeve priče uporediv je sa okolnostima “bunkerisanja” igranog filma Ciguli Miguli (1952) reditelja Branka Marjanovića i scenariste Jože Horvata. Horvat je, kao i Ćopić, bio “provereni” komunista i otuda je ova filmska satira na sličan način doživljena kao “nož u leđa”.8 U filmu, preterano “proaktivni” partijski “kulturni referent” Ivan Ivanović u jednom hrvatskom gradiću sprečava rad pet tamošnjih muzičkih društava pokušavajući da ih objedini u jedno. Uz to, on im ne dozvoljava da slave sećanje na njihovog slavnog pretka, muzičara Cigulija Migulija, čiji spomenik Ivanović naređuje da se ukloni. Asocijacija na situaciju sa spomenikom Banu Jelačiću u Zagrebu za to vreme je bila svakako osetljiva, kao i scene u kojima partijski aparatčik “nacionalizuje” imovinu i pretvara je u birokratsko sedište. Iako je film bio istovremeno satira na račun birokratije i satira na račun malograđanske sitnosopstvenosti, on je doživljen i kao “napad na socijalizam” en gros. U svoju odbranu, Horvat je pokušao da se pozove na akciju koju je unutar vrha Partije tada pokrenuo Milovan Đilas. Reč je bila o zagovaranju veće slobode u kritičkom izražavanju koje bi trebalo biti usmereno na dva glavna ideološka neprijatelja: birokratiju staljinističkog tipa i ostatke malograđanskog mentaliteta nasleđenog iz predratnih kapitalističkih sistema vrednosti.9
U isto vreme Đilas započinje seriju članaka u Borbi i Novoj misli u kojima insistira na tezi da su na delu tri snage u međusobnoj borbi za ideološku prevlast: “kapitalizam i buržoazija”, koji zagovaraju povratak na predratno stanje (i u tome im pomažu oni komunisti koji su “servilni” prema Zapadu i fascinirani “gledanjem samo bljeska izloga i reklama”);10 “birokratizam i birokratija”, koji predstavljaju kontinuiranu opasnost zbog vezanosti mnogih jugoslovenskih komunista za ideal Sovjetskog Saveza; i “socijalizam i demokratija” kao jedina alternativa i nada da će “revolucija završiti u sjaju nove demokratije”. Za postizanje tog demokratskog cilja, Đilas pre svega ističe nužnost slobode govora (mada samo među “demokratskim komunistima”) kao preduslov uključivanja masa u sva otvorena pitanja budućnosti. Od dva glavna navedena neprijatelja, on se ne libi da identifikuje “birokratizam” kao opasniji od kapitalizma, jer je po njegovom mišljenju, ali i po mišljenju drugih glavnih ideologa (na primer Kardelja), stari klasni neprijatelj nepovratno pobeđen i više ne predstavlja realnu opasnost osim ako sami komunisti ne podlegnu “izazovima sa Zapada”. Zato je na II Brijunskom plenumu 1953, Tito upozorio da “nevjerojatno brzim tempom idemo u zapadnoevropski štimung”.11
Obračun sa Đilasom (koji započinje na III plenumu naredne godine) sadržao je optužbe za revizionističke stavove koje je Đilas formirao posle odlazaka u zapadne zemlje, pre svega posle odlaska u SAD 1949. godine. Po svedočenju Vladimira Velebita, pošto je obišao Njujork, vodopade na Nijagari i Fordove pogone u Detroitu, Đilas se u Beograd vratio sa stavom da “Amerika možda nije sasvim potpala pod fašistički i reakcionarni uticaj i da je američki kapitalizam u stadijumu prelaska u nešto puno lepše nego što su doktrinarni komunisti spremni priznati”.12
Coup de grace među Đilasovim člancima u Borbi i Novoj misli bio je tekst (u formi neodređenog proznog žanra) pod naslovom “Anatomija jednog morala”, gde Đilas opisuje “malograđanske i izopačene tendencije nove klase”. Priča se zapravo ticala slučaja generala Peke Dapčevića i njegove mlade žene, odnosno sujete koju su druge žene iz višeg partijskog miljea pokazivale prema njoj (kao prema ženi koja nije pripadala krugu “zaslužnih boraca”), dakle žene koje su počele da neguju nešto što Đilas naziva “lažnim aristokratskim stilom” i postale opsednute gomilanjem materijalnih dobara i buržujskih statusnih simbola. Đilasova priča uglavnom ponavlja ono što je podsmehu već bio izložio Branko Ćopić: gubitak revolucionarne i demokratske svesti među komunističkom elitom, odnosno paralelnost birokratizovanja partijskih stuktura sa prepuštanjem materijalnim užicima koji imaju buržoasko poreklo.
Život “nove klase” Đilas opisuje kao ispraznu rutinu od naroda izolovanog životnog stila koji se “izvan uglačanih i pompeznih skorojevićevskih kancelarija uvijek kretao po istim – svojim klubovima, po istim – svojim vilama i istim – svojim ložama u pozorištima i na stadionima”. Mlada žena, glumica koja se upravo udala za visokog rukovodioca, dočekana je u ovom socijalnom miljeu s ogromnim podozrenjem jer nije pripadala (a nije ni mogla pripadati jer je bila premlada) krugu borkinja i boraca koji su iskusili golgotu ratovanja:
“… jedno i najvažnije bilo je za taj krug očevidno, no i nepobitno – ona je pripadala jednom drugom svijetu, ona se nezakonito ušuljala među svijet koji je ratovao, i vlast ovu našu i slobodu našu izborio, pa se zalagao i iza rata, vršio visoke dužnosti, vozio se autima i salon-vagonima, hranio i odijevao u posebnim magazinima, ljetovao u izdvojenim vilama i ljetovalištima i na osnovu svega toga bogme bio i izuzetno zaslužan.”
Žene koje su pripadale “novoj klasi” Đilas opisuje kao žrtve “dijelom nasleđenog – vjerskog i malograđanskog – dijelom stečenog – dogmatskog i birokratskog – morala”. One su nakon golgote ratovanja sada “isticale svoju kulturnost – eleganciju, i učile klavir i engleski”. On se obrušava na ono što opisuje kao “hipokriziju morala” nove klase koja kao i svaka klasa visoko na hijerarhijskoj lestvici ne dopušta mešanje s onima za koje se smatra da su joj nedostojni: nedostojni “kruga koji je samog sebe posvetio da bi se izdvojio i uzdigao”.13
Đilas je bio smenjen sa svih partijskih dužnosti janura 1954, ali se tu čitav slučaj nije završio. Kako ukazuje istoričar Tvrtko Jakovina, Đilasove ideje nisu bile nepopularne, a još manje neuticajne. Pred njegovo smenjivanje u štampi su se mogli pročitati čak i komentari “običnih ljudi” da su Đilasove tekstove videli kao “tračak svetla i snažne zrake sunca”,14 a smenjivanje su neki doživeli veoma teško: Jakovina iznosi podatak da je jedan visoki rukovodilac u Hrvatskoj, Gusta Šprljan, izvršio samoubistvo noć pošto je zbog jednog teksta u novinama bio optužen da je “đilasovac, heretik i izdajnik svoje partije”.15 Januara 1955. organizovano je prvo suđenje Đilasu na kom je on osuđen na godinu i po dana zatvora. Dve godine kasnije u SAD-u je objavljena knjiga Nova klasa, koja je promovisana kao prvi slučaj da je jedan visoko rangirani komunista javno analizirao svoj gubitak vere u sistem.16
Nelagoda svojinskih odnosa
U definisanju “nove klase”, Đilas polazi od analogije: “poreklo nove privilegovane klase [je] u proletarijatu, kao što je aristokratija iznikla iz seljačkih slojeva, a buržoazija iz trgovačkih i zanatskih slojeva”.17 Kao što je seljaštvo bilo neophodno aristokratiji, a zanatstvo buržoaziji da ostvari svoje ciljeve, tako je novoj klasi bila neophodna radnička klasa. Otuda je nova klasa zainteresovana za radničku klasu samo u smislu sredstva za postizanje moći i održavanja proizvodnje. Đilas insistira na tome da je pojam “kolektivne svojine” osnovao za formiranje nove klase: “postepeno su materijalna dobra nacionalizovana, ali kroz pravo na korišćenje, uživanje i raspodelu ovih dobara, ona postaju vlasništvo prepoznatljivog stratuma partije i birokratije okupljene oko nje”.18 Đilas je jasno identifikovao nacionalizaciju privatne svojine kao glavni uzrok za pad proizvodnje i “haos u ekonomiji”, i optužio KPJ za to što su se privilegije nove klase gomilale bez obzira na tešku ekonomsku situaciju:
“Različitim metodima kao što su nacionalizacija, prinudna kooperacija, visoki porezi i neusklađenost cena, privatna svojina je uništena i transformisana u kolektivnu svojinu. Utvrđivanje svojine nove klase očituje se u promenama u psihologiji, načinu života, i materijalne pozicije njenih članova, zavisno od pozicije koju imaju na hijerarhijskim lestvicama. Obezbeđeni su im letnjikovci, najbolji uslovi stanovanja, nameštaj i slične stvari; posebni kvartovi i ekskluzivna odmarališta obezbeđeni su najvišoj birokratiji kao eliti nove klase. Partijski sekretari i šefovi tajne policije u nekim mestima nisu samo postali vrhovni autoriteti već su stekli i najbolje stanove, automobile i slične pokazatelje privilegija…”19
Đilas odmah na početku knjige obznanjuje svoju naklonost prema konceptu “socijalne demokratije” i insistira na tome da su socijaldemokrate isto koliko i komunisti sledbenici ideja Karla Maksa te da imaju podjednako pravo da se pozovu na njega.20 U tom smislu su ključna dva aspekta u objašnjenju neuspeha komunističkih sistema: nacionalizacija privatne svojine kao osnovni razlog za ekonomski neuspeh spram ideja socijalne demokratije koje ne podrazumevaju ukidanje privatne svojine; nedostatak slobode mišljenja i izražavanja kao osnovnog preduslova demokratskog socijalizma bez kog su svi drugi progresivni procesi nemogući. U šezdesetim godinama će se pokazati da se čitav jugoslovenski sistem pokrenuo u smeru revizije ta dva pitanja u odnosu na ranije zacrtanu ideološku ortodoksiju. Limitirana privatna svojina postaće s vremenom dopuštena, a biće napravljeni i određeni ustupci u smislu slobode izražavanja, iako će se ono i dalje kapilarno kontrolisati. Jugoslavija se sve više kretala ka uvođenju onog “hibrida” različitih tipova svojina, koji je, videli smo, opisao Engels, i postaće društvena zajednica u kojoj će odnos lične i privatne svojine, kao i odnos državne i društvene, stalno biti kamen spoticanja. Taj strukturni problem je i dovodio do različitih formi korupcije zbog nejasnih zakonitosti robno-novčane razmene.21
Takođe, sve više se govorilo o “štetnosti uravnilovke” i “parazitizmu i neodgovornosti” pojedinaca koji koriste socijalistički sistem. Kritika “uravnilovke” je bila prihvaćeni eufemizam za postepeno napuštanje osnovnih revolucionarnih načela klasne jednakosti i za isticanje načela raspodele dohotka po principu “svako prema sposobnosti, svakome prema radu”, pri čemu je odnos prema radu trebalo da postane “stvarna osnova društvenog položaja”.22 Iako se o klasnoj stratifikaciji nije zvanično govorilo sve do kraja šezdesetih, bilo je jasno da se taj proces odvija po uobičajenoj šemi, odnosno na osnovu tri osnovne komponente utvrđivanja položaja društvenih slojeva: mesto u podeli rada (odnosno sve veće razlike između visoko kvalifikovanih i nisko kvalifikovanih radnika, ali i između radnika u proizvodnji i zaposlenih u administraciji), odnos prema političkoj moći (bliskost političkoj moći omogućavala je društvene privilegije) i mesto u raspodeli materijalnog bogatstva (uključujući i pitanje odnosa prema svojini).23
Dok je pitanje sudelovanja u političkoj moći bilo ideološki rešavano isticanjem principa socijalističkog samoupravljanja po kojima je “radnom narodu” omogućeno da sudeluje u procesima odlučivanja na raznim političkim nivoima, a posebno u odlučivanju u preduzećima,24 pitanja mesta u raspodeli bogatstva i odnosa prema svojini postala su odlučujuća za proces nove klasne stratifikacije u socijalizmu. Ponovo je nedefinisano pitanje oblika svojine – a posebno vizionarski, ali ne do kraja u praksi potvrđen status društvene svojine – bilo u jezgru društvenog previranja. U jednom tekstu o “protivrečnostima društvene svojine u socijalizmu” iz 1965, sociolog Jovan Đorđević ovako vidi situaciju u kojoj se ekonomske reforme, koje zagovaraju privredni napredak kroz približavanje tržišnoj ekonomiji, suočavaju sa ideološkim načelom društvene svojine kao osnovnim preduslovom radničkog samoupravljanja:
“Društvena svojina može težiti da dobije mere i oblike kolektivne privatne svojine i tada se radnička samouprava pretvara u kolektivni izraz privatno-pravnih stavova i kolektivne sebičnosti. […] Tada se samoupravljanje pretvara u funkcije razaranja i razbijanja društvenih odnosa i moralne stature proizvođača. Na toj osnovi se rađaju i novi kapitalistički odnosi, privatno pravni mentalitet po kom treba svako da se “snađe kako zna i ume”.”25
“Grupno-svojinska shvatanja” neposredno su bila povezana sa pojavom potrošačkog mentaliteta. Iako, zvanično, potrošačko društvo u SFRJ nije postojalo, krajem šezdesetih počinje da se govori o pojavi “potrošačkog mentaliteta” i “potrošačkog ponašanja”. Jedinu, isključivo toj temi posvećenu knjigu, iz ugla zvanične partijske linije, napiso je slovenački političar Franc Šetinc, prvo na slovenačkom, a onda u dopunjenoj verziji u srpskom prevodu, krajem sedamdesetih.26 Iako u knjizi uglavnom negira da u SFRJ postoji potrošačko društvo – jer ono je za njega samo “apsurdni” proizvod kapitalističkog društva u kome “čovek proizvodi zbog toga da bi besmisleno potrošio umesto da troši zato da bi slobodno stvarao i potvrđivao se kao čovek”27 – Šetinc daje veoma zanimljivu opasku o načinu recepcije konzumerizma u socijalističkim društvima:
“Vrednosti potrošačkog društva su ponekad uticajnije i intenzivnije u naizgled “nepotrošačkim društvima” o čemu svedoči primer pohlepe za nekim modnim artiklima kapitalističkog tržišta u pojedinim istočnoevropskim zemljama.”28
Idolopoklonstvo prema proizvodima sa zapadnih tržišta Šetinc prepoznaje pre svega u sovjetskom bloku da bi istakao mane poredaka u tim državama u odnosu na jugoslovenski politički sistem. Međutim, Šetinc ne negira postojanje sličnih ponašanja i u SFRJ-u: kao posrednika u “idolopoklonstvu” prema kapitalističkom potrošačkom društvu on ističe “masovnu razonodu” kao “jedan od najuspešnijih proizvoda zapadnog sveta koji prati svaku ekonomsku, političku i vojnu intervenciju”.29
U Šetinčevoj knjizi središnje je pitanje kako teorijski prići problemu potrošačkog društva sa idejno-političke pozicije socijalističkog samoupravljanja. Kao odani “kardeljevac”, Šetinc deli Kardeljevo mišljenje da “teorija o potrošačkom društvu ima veoma malu naučnu vrednost jer se bavi sekundarnim, i čak tercijalnim karakteristikama i posledicama društvenih odnosa”, a određenu ulogu ima “samo u kritici društvenog ponašanja vladajuće klase”. Glavni predmet Šetinčeve kritike zapravo su “teorije o klasnoj stratifikaciji” koje “pokušavaju da zamene teoriju o klasnoj borbi”. On smatra da je teorija o klasnoj stratifikaciji ograničena na pitanja imovinskog položaja, načina života i potrošnje uopšte, pa tako ima za cilj da predimenzionira socijalne razlike i “negira jedinstvo radnog naroda u konfliktu sa elementima starih društvenih odnosa”. Teoriju o klasnoj stratifikaciji u socijalizmu on tumači kao “nekritičko prenošenje teorija sa zapada”, a postojanje potrošačkog mentaliteta i ponašanja ne vidi kao problem samoupravljanja već kao posledicu “preživelih odnosa, malograđanstva, sebičnosti”, ali i “nerazvijenog sistema podele rada”,30što bi ovde bila jedina kritička opaska u odnosu na socijalistički sistem u SFRJ.
Utisak je da je za Šetinca nekakva preterana osuda potrošačkog mentaliteta više opasna nego što je to sam taj mentalitet. Šetinc u tada sve izraženijoj kritici pojave konzumerizma u socijalizmu vidi “koaliciju” triju ideoloških neprijatelja samoupravljanja: “ultralevičare” (koji, kako smo videli, postaju posle 1968. važna meta Kardeljeve ideološke osude), “klerikalce” (koji su tada bili mnogo snažniji u katoličkim sredinama, posebno u Sloveniji) i “zagovornike birokratskog etatizma” (staljiniste ili “rankovićevce”). Tako se Šetinčeva knjiga ne ispostavlja kao kritika kapitalističkih elemenata koji se tokom šezdesetih pojavljuju pod okriljem ekonomskih reformi i koji omogućavaju razvoj “potrošačkog ponašanja” (što je za njega samo “varljiv utisak”), već predstavlja pokušaj da se pojmi socijalističko potrošačko društvo, i to u vidu formule zalaganja za “odnose u kojima će nivo potrošačkog ponašanja zavisiti od rezultata rada, a potrošačka vizija će se gledati kroz prizmu napora za veću produktivnost i viši opšti kulturni nivo u društvu”.31
Jedna polemika koja se 1971. pojavila u slovenačkoj štampi simptomatična je za pitanja o prirodi akumulisanja ličnog bogatstva u socijalističkim društvenim odnosima, na koja je izostao odgovor. Naime, tadašnji predsednik Izvršnog veća SR Slovenije Stane Kavčić, u intervjuu za dnevnik Delo, predložio je nove oblike privatnih investicija u vidu akcija ili deonica za one koji su na legalan način stekli imovinu (zahvaljujući “dohotku ostvarenom na osnovu raspodele prema radu”) i imaju sredstva koja su iznad njihovih “životnih potreba” a ne mogu legalno nigde da ih ulože pa ih usmeravaju ka “neracionalnoj luksuznoj potrošnji”. Te mere bi, smatra Kavčić, trebalo da “omoguće da se viškovi ušteda ljudi iz viših dohodovnih kategorija” vraćaju u proizvodnju u obliku ulaganja pojedinaca u privredne organizacije: “Umesto da neko ide na odmor na ostrva Fidži i potroši milion, mogao bi taj novac dati nekom preduzeću koje investira i vraća mu kamate – i možda još nešto pored, zavisno od rentabilnosti investicije”.32 Na intervju je oštro reagovao izvesni Janko Liška, u slovenačkom izdanju glavnog partijskog glasila Komunist. On je oštro napao Kavčića i istakao da je “ispod socijalističke časti pozivati u pomoć one koji su na nesocijalistički način došli do imovine da spasavaju socijalizam”.33
Šetinc pominje taj slučaj i distancira se od Liškinog “puritanskog stava”, ali zaključuje da je “Kavčićevo deoničarstvo određeno potrebama nastajućeg potrošačkog društva da ’pametno’ ulaže ’mrtvi kapital’ koji nastaje kao rezultat socijalnih razlika”.
“Kavčićevo deoničarstvo ima karakter pomoći, trenutnog doprinosa akumulativnoj sposobnosti privrede na bazi “privatne inicijative”, gde bi se pojedinčev minuli rad pojavljivao kao običan kapital sa svojom cenom, koji bi špekulativno težio ka onim ulaganjima gde bi bila u izgledu najbrža zarada i tako bi se samo pojačavale socijalne razlike.”34
Ovde dakle imamo jedno od temelnjih pitanja pojave potrošačkog društva u socijalizmu, koje Šetinc u tom kontekstu prepoznaje iako ga drugde poriče. Od kraja pedesetih su u SFRJ-u stvoreni ekonomski odnosi koji su otvorili mogućnost akumuliranja određenog ličnog bogatstva, ali je takva imovina (“kapital”) bila nejasno definisana u socijalističkim odnosima i bila je uglavnom svedena na “mrtav kapital” koji se nije mogao ulagati u proizvodnju, već samo koristiti za ličnu potrošnju. Ovo jeste preduslov potrošačkog ponašanja kao jedinog načina za upotrebu viška novčanih sredstava.
Šetinčevo prepoznavanje konzumerizma kao efekta klasnog raslojavanja, ali i njegova nesigurnost da u okviru zvanične retorike objasni tu pojavu, karakteristični su za jugoslovensku politokratiju iz sedamdesetih. Tada se ostvaruje znatna akumulacija grupno-svojinskog i kripto-privatnog kapitala, kapitala koji će biti osnov i model kasnijeg postsocijalističkog tranzicijskog raslojavanja, to jest “nova frakcija kapitala” kao “moguća vladajuća frakcija”.35 Bez snage da pronađe rešenje koje nije “ili-ili” – ili birokratizovana planska ekonomija sovjetskog tipa ili tržište koje je izvan demokratske kontrole – jugoslovenska politokratija odustala je od planskog razvoja, a “prisilna komodifikacija” osakatila je samoupravljanje u preduzećima fetišizacijom tehnokratskog i ekonomističkog upravljanja. Darko Suvin će zaključiti da “nastala ekonomska situacija nije bila ni teoretski tržišni socijalizam (jer se tržište nije odnosilo na faktore proizvodnje – rad, kapital, sirovine, kredite) niti planirana ekonomija”: “SFRJ je praktički postala periferna zavisna teritorija globalnog kapitalizma”.36 I dalje: “Razlog dezagregacije i usporavanja jugoslavenske privrede bila je kristalizacija klasnih interesa u kojoj su se oligarhijski interesi pretvorili u glavnu kočnicu društvenog razvoja.”37
Potrošnja i društveni slojevi
“Nova klasa”, koju je pedesetih opisao Đilas, bila je sloj definisan učešćem u političkoj moći i korišćenjem privilegija koje ta moć donosi. Ekonomske reforme, pak, donele su klasnu stratifikaciju u skladu sa rastućim razlikama u ekonomskoj moći, pa i u potrošačkoj moći jednog novog, prevashodno tehnokratskog sloja, kao i sloja koji je rukovodio privrednim preduzećima koja su, zaključno sa reformama iz 1965, dobila veliku samostalnost u odlučivanju o proizvodnji, investicionom planiranju i kreditiranju, pa i o raspodeli dohotka. To je vodilo ka tada neverovatnim razlikama u ličnim primanjima. Podatak iz 1971. govori o tome da je u Sloveniji te godine raspon između ličnih dohodaka najlošije i najbolje plaćenih pojedinaca iznosio 1 prema 7, a između njihovih porodica čak i do 1:30. Samo deset godina ranije ovaj odnos je bio svega 1 prema 1,3.38 Na jugoslovenskom nivou navodi se podatak da je te 1971. u “podruštvljenom sektoru” nastao jaz između najvišeg i najnižeg dohotka od 15:1.39 Uprkos retorici samog Josipa Broza Tita koji i dalje u svojim javnim nastupima nije propuštao da osudi te procese i pojavu socijalnih razlika, šezdesete su bile godine kada su se na svakodnevnom nivou jasno mogle uočiti klasne razlike.
U istraživačkom projektu s početka sedamdesetih beogradskog Instituta za društvene nauke definisana su četiri osnovna društvena sloja u Jugoslaviji: sloj političkih i privrednih rukovodilaca (privilegovani donosioci političkih i privrednih odluka), sloj visokih stručnjaka u privredi, inteligencija i administrativni službenici (ono što potpada pod pojam srednjeg sloja), sloj neposrednih proizvođača (kvalifikovani radnici u industriji i uslužnim delatnostima, ali i nekvalifikovani radnici i tzv. “polutanski” ili “prelazni sloj” radnika-seljaka) kao i sloj privatnih sopstvenika (poljoprivrednici, zanatlije).40 U ovoj podeli još nije ekonomska moć pre svega bila ključna za formiranje klasnog pripadanja, već je to, posebno u prvom i četvrtom slučaju, bila bliskost političkoj moći, odnosno udaljenost od nje. Rukovodeći sloj još uvek nije neposredno podrazumevao ekonomsku moć, a sloj privatnih sopstvenika je mogao da podrazumeva relativnu ekonomsku moć, ali je bio naizgled isključen iz političkog odlučivanja. Kasnije će se ispostaviti da će upravo koalicija prvog sloja (ono što ovde, sledeći Suvina, nazivamo “politokratijom”) i četvrtog sloja (privatnih sopstvenika) postati kičma antisocijalističke tranzicije, dok će drugi i treći sloj sve više biti bez društvenog i ekonomskog uticaja. Drugi i treći sloj su zapravo predstavljali podelu na srednju i radničku klasu, dok je najteži za definisanje bio tada prvi put uočeni “prelazni sloj” radnika-seljaka, koji je lavirao na ivici sistema, negde između ideološki spornog pojma “lumpenproletarijata”41 i nekog novog socijalno dinamičnog sloja koji je pokretala mogućnost sitne zarade u sivim zonama privrede i trgovine.
Međutim, za našu temu od najvećeg značaja jeste upravo srednji sloj koji je svoje “životne stilove” formirao pre svega prema statusu, ponašanju i vrednostima koje je srednja klasa imala u kapitalističkim zemljama. Tako je srednji sloj postajao manje ili više pasivni saveznik antisocijalističke tranzicije, distancirajući se od interesa radničkih slojeva pre svega svojom kulturnom “distingviranošću”. Pitanje stila života ključno je za srednju klasu zato što ona kroz “statusnu potrošnju” iskazuje svoje društvene aspiracije.42 Kupovina nekog “obaveznog paketa proizvoda” kao pokazatelja modernog, građanskog stila života, a pre svega diferenciranja od ruralne ili radničke svakodnevice, označavala je te aspiracija. Sociološkinja Vesna Pešić je početkom sedamdesetih izdvojila “kod nas rasprostranjeni obrazac” po kome se “pozajmljuju simboli iz razvijenih zapadnih zemalja”, pa pojavu potrošačke kulture u SFRJ ponajbolje ilustruju ti “prenosivi” statusni simboli: viski ili konjak, američke cigarete, italijanske cipele i uopšte inozemna (zapadna) roba. Istovremeno se stvara prezir prema robi iz istočne Evrope: oni koji je koriste na različite načine se vide kao nesofisticirani, pa i primitivni. Iako u periodu o kome je ovde reč, turistička putovanja zarad kupovine nisu još uvek uzela maha kao “šoping ture” u inostranstvo tokom sedamdesetih, već pedesetih su postali sve rašireniji vrednosni kriterijumi po kojima isključivo zapadni proizvodi zbog svog kvaliteta predstavljaju objekte želje novoformiranog srednjeg sloja.43
Novi srednji sloj koji se pojavljuje tokom šezdesetih nije, dakle, bio formiran samo po kriterijumu bliskosti s centrima političke moći, dakle kao Đilasova Nova klasa. Ta “nova nova klasa” (kako će je Đilas nazvati u knjizi objavljenoj u Americi krajem šezdesetih pod naslovom Nesavršeno društvo: s one strane nove klase)44 zapravo je klasa profesionalaca (dakle, neposredna posledica “podele rada”) u koju se ubrajaju kako političari i privrednici tako i inženjeri, lekari, i uopšte svi koji poseduju visoke obrazovne profile, uključujući i umetnike. Nova klasa očitovala se kao kulturna klasa koju karakteriše sve veća distanca od kulturnih navika širih radničkih i seljačkih slojeva, pa i otvoreni prezir prema tim navikama, čime se u društvu obavlja kulturna diferencijacija putem kulturalizacije potrošnje.
Ili, kako je tada Stipe Šuvar – u protivrečnosti s ranije citiranim kapitalnim zaključkom da je socijalističko društvo per definitionem potrošačko društvo – na jednom mestu potvrdio: potrošačko društvo je “samo jedan od mogućih parcijalnih naziva za građansko društvo, građanski svijet, onu historijsku društveno-ekonomsku formaciju koja proizvodi fetišizam robe i preko tržišta postvaruje odnose među ljudima”.45 I dalje: “potrošački je mentalitet i preduvjet i rezultat masovne kulture koja danas tako intenzivno ispunjava slobodno vrijeme velike većine ljudi”, i koja je “zbir sadržaja koji je posredovan tržištem”.46 Ipak, u jugoslovenskom socijalizmu odnos između proizvodnje i potrošnje nikada nije ni bio regulisan tržištem. Zato u socijalizmu ni masovna kultura nije imala svoje jasno društveno-ekonomsko mesto na sredokraći proizvodnje i potrošnje, već je bila kategorija oslobođena njihove kauzalnosti.
To se pre svega može razumeti na osnovu jednostavne opservacije (koju na svoj način pravi i Šuvar) da je praksa potrošnje društveno šira praksa od prakse proizvodnje, odnosno: dok je proizvodnja u domenu samo proizvodnih slojeva društva, potrošnja je u domenu i proizvodnih i neproizvodnih slojeva. Ili, kako kaže Šuvar, neproizvodni slojevi “su već po mjestu u sistemu društvene reprodukcije okrenuti prema sferi potrošnje”.47 Neproizvodni slojevi su takođe mnogo izloženiji uticajima kulture jer je za izloženost kulturi potrebno slobodno vreme. Masovna kultura, popularna kultura i potrošačka kultura (bez obzira da li se radi o sinonimima ili o tri različite artikulacije jednog hegemonog kulturnog uticaja) presudne su za reprodukciju kapitalizma. Fredrik Džejmson (Fredric Jameson) nedvosmisleno je zaključio da je kultura “čist sastojak samog potrošačkog društva”.48 Reprodukcija potrošačke kulture se odvija u okrilju “unapred stvorenog iskustva”, u kome se formira “kultura imitacije”, odnosno slede modeli provođenja svakodnevice koji su estetizovani kroz popularnu kulturu.49
Kulturalizacija kontrakulture
U leto 1968. u Jugoslaviji dolazi do prvih većih političkih nemira. Nezadovoljstvo je deklarativno bilo fokusirano na pitanja društvene nejednakosti i nesolidarnosti, kao posledica nove ekonomske politike u SFRJ-u. Reforme su otvorile put ka društvenom raslojavanju i etabliranju tzv. “crvene buržoazije”, koja je postala centralna meta egalitarijanske retorike studenata. Studentske demonstracije su bile politički čin sa specifičnim odnosom prema društvenim protivrečnostima jugoslovenskog socijalizma: zahtevalo se više, a ne manje socijalizma; više državne kontrole nad sredstvima proizvodnje, a ne manje; više ideologije, a ne manje, itd. Pa ipak te demonstracije možemo tumačiti i kao formu kulturne reprodukcije, jer svakako da do njih ne bi došlo da nisu nastale kao lokalni “rimejk” pariskih majskih protesta i čitavog omladinskog kontrakulturnog bunta na zapadu iz sredine šezdesetih. Iz toga bi moglo da se zaključi da je i zahtev za jednakost i solidarnost, kao socijalistički zahtev par excellence, takođe bio rezultat kulturne reprodukcije sadržaja koji se formirao u razvijenom kapitalizmu.
Zanimljivo je stoga podsećanje na to šta je zapravo bio neposredni povod izbijanja demonstracija 2. juna 1968. u Studentskom gradu na Novom Beogradu.50 Naime, u večernjim je časovima tamo organizovano “veče lake zabave” (nazvano “karavan prijateljstva”) u čast jedne omladinske radne brigade, za “akcijaše” koji su bili angažovani na jednom od gradilišta Novog Beograda. Kada je grupa studenata iz obližnjeg doma pokušala da uđe na zabavu, čuvari su ih nasilno sprečili. Tu se brutalno umešala i policija upotrebivši pendreke. Uzimajući ovaj događaj kao svoj neposredni povod, sledećeg jutra će krenuti studentska povorka prema centru grada u protestu prema policijskom nasilju i sa parolama među kojima se prvi put pojavljuje i – “Dole crvena buržoazija!” Povorku je ponovo, i još brutalnije, napala policija u poznatom incidentu kod “nadvožnjaka”. To je bio konačni okidač za otpočinjanje studentskog štrajka narednog dana, to jest za prvi od sedam dana “lipanjskih gibanja”.
Branislav Jakovljević naglašava da su junska zbivanja u Jugoslaviji, po uzoru na majska zbivanja u Francuskoj, bila teatralna “skoro-revolucija” koja “prikazuje revolucionarni spektakl, ali ne dovodi do istinske promene”.51 Dakle, radilo se o kulturno-umetničkom događaju sa mnogim aspektima kulture, ili kontrakulture, sa razvijenog zapada toga vremena. Ti aspekti su reprodukovani u političkim i ekonomskim okolnostima socijalističke Jugoslavije. U analizi, Jakovljević ukazuje na kulturni događaj iz juna 1969. kojim je zapravo nezvanično obeležena prva godišnjica nemira. Reč je o premijeri rok mjuzikla “Kosa” u beogradskom pozorištu Atelje 212, dakle o izvođenju predstave koja će postati centralni označitelj procesa kulturalizovanja omladinskog bunta s kraja šezdesetih i transformisanja hipi kulture u kulturni “mejnstrim”. Predstava je odmah proglašena za senzaciju jer je po pisanju tadašnje štampe izvedena samo mesec dana posle premijera u Njujorku, Londonu ili Stokholmu, a čak i pre prvog izvođenja u Parizu. S druge strane, američka štampa je hvalila prvo izvođenje “Kose” u “komunističkom svetu” kao znak sve većih političkih sloboda u Jugoslaviji.52
Izvođenje predstave, umesto zabranjenog proslavljanja godišnjice junskih protesta iz 1968. na kome je trebalo da se govori o političkim slobodama, bilo je još jedna potvrda započetog procesa kulturalizacije politike. Princip kulturne reprodukcije postao je u najširem smislu karakterističan za kulturu u Jugoslaviji, bez obzira na to da li se radi o preuzimanju matrica potrošačke kulture ili pak antipotrošačke kontrakulture.53 Krajem šezdesetih i početkom sedamdesetih, Beograd postaje veoma važno mesto na evropskoj kulturnoj mapi kada je reč o različitim vidovima eksperimentalnih tendencija u pozorištu (Festival Bitef) i u novoj umetničkoj praksi konceptualne umetnosti (internacionalni programi Studentskog kulturnog centra). Iako je ovo posebna tema za istraživanje,54 važno je ovde zapaziti da kulturna reprodukcija uvek stvara specifične protivrečnosti i nesporazume. Naime, dok je za protagoniste nove, eksperimentalne i nekomformističke kulture na zapadu, Jugoslavija bila primer društva oslobođenog od građanskih stega i predrasuda svojstvenih kapitalističkim potrošačkim društvima,55 upravo su otpori tim umetničkim formama karakterisali većinski, građanski, kulturni milje u Beogradu. Zato je umetnička kontrakultura imala zapravo veoma malo uticaja na lokalnu scenu,56 za razliku od drugih uticaja zapadne kulture koji su bili u znatnijoj meri reprodukovani i manje gušeni, iako su upravo oni doprineli pasivizaciji imaginacije o socijalističkoj kulturi i o socijalističkoj potrošačkoj kulturi.
Drugo poglavlje iz knjige Branislava Dimitrijevića: Potrošeni socijalizam – Kultura, konzumerizam i društvena imaginacija u Jugoslaviji (1950-1974), koja uskoro izlazi u izdanju Fabrike knjiga i Peščanika.
Peščanik.net, 02.11.2016.
Srodni linkovi:
Branislav Dimitrijević – Šta je ostalo
Novosti: Branislav Dimitrijević – intervju
JUGOSLAVIJASVET RADA
________________
- Navedeno u Predrag Marković, Beograd između istoka i zapada 1948-1965, Službeni list, Beograd, 1996, str. 80. Na žalost, ovde kao i na mnogim drugim mestima u svojoj knjizi, Marković ne navodi izvor za ovaj citat.
- Frederick Engels, Anti-Dühring, Part I, XIII: Dialectics, 1877, (https://www.marxists.org/archive/marx/works/1877/anti-duhring/index.htm).
- U Komunističkom manifestu iz 1848. stoji da je glavni cilj komunista “ukidanje privatne svojine” (https://www.marxists.org/srpshrva/biblioteka/marks/1848/manifest-komunisticke-partije/ch02.htm).
- Branko Ćopić, “Jeretička priča”, Književne novine, Beograd, 22.8.1950.
- Vidi Milan Ristović, “Jedno viđenje prelomne godine jugoslovenske posleratne kulturne politike (1952)”.
- Govor na 3. kongresu AFŽ-a, 29.10.1950, u J.B. Tito, Govori i članci, Naprijed, Zagreb.
- Ibid.
- Više o bunkerisanju ovog filma vidi u Nenad Polimac, “Iskoraci iz uobičajenog”, Vijenac, 288, mart 2005, Zagreb.
- Ibid.
- Đilas to izjavljuje 1953. da bi diferencirao svoju blagonaklonost prema zavidnom stepenu razvoja demokratije u zapadnim društvima od puke fasciniranosti potrošačkim izobiljem koja “kompromituje socijalističke snage” upravo u kontekstu sve većih “simpatija prema Jugoslaviji” koje stižu od zapadnih socijaldemokratskih i laburističkih partija. Đilasov iskaz je po stenografskim beleškama naveden u Marković, Beograd između istoka i zapada 1948-1965, str. 52.
- Ibid., str. 51.
- Vidi Tvrtko Jakovina, Američki komunistički saveznik, Profil i Srednja Europa, Zagreb, 2003, str. 363.
- Milovan Đilas, “Anatomija jednog morala”, Nova Misao, 1 (II), januar 1954, str. 3-20.
- Jakovina, Američki komunistički saveznik, str. 369.
- Ibid., str. 370.
- Međutim, kako Mira Bogdanović dokazuje, Đilasova pozicija nije bila utemeljena na jasnom intelektualnom ili političkom stavu. Bogdanović postavlja tezu da je knjiga Nova klasa postala važna samo zato što se pojavila u pravom trenutku za vreme Hladnog rata i više je bila korišćena kao antisovjetsko nego kao antijugoslovensko propagandno štivo. Vidi Mira Bogdanović, Konstante konvertitstva (Hod u mjestu – Od Đilasa do Đilasa), Centar za liberterske studije, Beograd, 2013.
- Milovan Đilas, The New Class: An Analysis of the Communist System, Harcourt Publishers, 1983, str. 41.
- Ibid., str. 56.
- Ibid., str. 57.
- Ibid., str. 8.
- Istoričar Dejan Jović ukazuje na proces razvoja “nemonetarne razmene dobara” koja je s vremenom postala oblik “tolerisane korupcije” kao načina izbegavanja narodnog nezadovoljsta zbog nejadnakosti i nepravde. Vidi Dejan Jović, Jugoslavija – država koja je odumrla, Prometej, Zagreb, 2003, str. 35.
- Vidi Silvano Bolčić, “Interesi društvenih slojeva i determiniranje njihovog formiranja”, u Mihailo V. Popović et al., Društveni slojevi i društvena svest, Centar za sociološka istraživanja Instituta društvenih nauka, Beograd, 1977.
- Vidi Mihailo V. Popović et al., Društveni slojevi i društvena svest, Centar za sociološka istraživanja Instituta društvenih nauka, Beograd, 1977.
- Međutim, Michael Lebowitz iz današnje perspektive kritički govori o protivrečnostima radničkog odlučivanja – “iako su imali moć da odluče o političkim pitanjima kao što su ulaganja, marketing i proizvodnja, radnička vijeća nisu smatrala da imaju ovlasti donositi te odluke – u usporedbi s direktorima i tehničkim stručnjacima. Prema tome naginjali su rutinskim prijedlozima koji su dolazili od uprave” (Michael Lebowitz, “Socijalistička alternativa – pravi ljudski razvoj”, u Srećko Horvat, Dora Baras (prir.), Up&Underground. Art Dossier Socijalizam, Bijeli Val, Zagreb, 2010, str. 190).
- Jovan Đorđević, “Protivrečnosti društvene svojine u socijalizmu”, Gledišta, 11, VI, novembar 1965, str. 1465-1471.
- Franc Šetinc, Jesmo li potrošačko društvo?, Mala biblioteka Politike, Beograd, 1979.
- Ibid., str. 17.
- Ibid., str. 19.
- Ibid., str. 41.
- Ibid., str. 61.
- Ibid., str. 47.
- Delo, Ljubljana, 13.11.1971.
- Komunist, 26.11.1971, izdanje na slovenačkom.
- Šetinc, str. 51-52.
- Vidi Darko Suvin, Samo jednom se ljubi. Radiografija SFR Jugoslavije, str. 306.
- Ibid., str. 138-139.
- Ibid., str. 378.
- Vidi Mihailo V. Popović et al., Društveni slojevi i društvena svest.
- Navedeno u Suvin, str. 378.
- Popović et al., Društveni slojevi i društvena svest, str. 40-41.
- “Lumpenproletarijat” je u socijalizmu bio neka vrsta neželjenog društvenog “viška”. Marks je nemilosrdno opisao tu socijalnu grupu kao “šljam obespravljenih elemenata svih klasa… oronuli kockari, lutalice, raspuštena vojska, oslobođeni zarobljenici, robovi pobegli sa galija, prevaranti, šarlatani, džeparoši, šibicari, kockari, vlasnici bordela, kotlokrpe, prosjaci, opasna klasa, društveni šljam, ta pasivna masa koja truli bačena kao najniži nivo starog društva”. U “Osamnaestom brimeru”, Marks opisuje lumpenproletarijat kao “deo klase” koja čini političku bazu moći Luja Bonaparte 1848. godine. U tom smislu, Marks je govorio da je Bonaparta mogao da se postavi iznad dve glavnih klasa, proletarijata i buržoazije, tako što se oslanjao na “lumpenproletarijat” kao na očito nezavisnu bazu moći, dok je, u stvari, bio okrenut ka materijalnim interesima buržoazije. Vidi Karl Marks, Osamnaesti brimer Luja Bonaparte (1852).
- Vidi Vesna Pešić, “Društvena slojevitost i stil života”, u Mihailo V. Popović et al., Društveni slojevi i društvena svest, str. 154.
- Ibid., str. 156.
- Milovan Đilas, The Unperfect Society: Beyond the New Class, Harcourt Brace & World, New York, 1969. Đilas je držao da “nova nova klasa” nema svoju vlastitu ideologiju, ali da je upravo zbog toga ona klasa budućnosti.
- Stipe Šuvar, “Potrošačko društvo i potrošački mentalitet”, Treći Program, proleće 1973, Beograd, str. 213.
- Ibid., str. 219.
- Ibid., str. 220.
- Fredric Jameson, “Reification and Utopia in Mass Culture”, Social Text, 1, 1979, str. 130-148.
- O pitanju stvaranju “kulturnog imaginarijuma” kroz “unapred stvorena iskustva” vidi Milena Dragićević Šešić, Neofolk kultura. Publika i njene zvezde, Izdavačka knjižarnica Zorana Stojanovića, Sremski Karlovci, 1994, str. 144-146.
- Ovo zapažanje preuzimam iz teksta Branislava Jakovljevića “Ljudski je uživati, zar ne? Jun 1968, ’Kosa’ i početak kraja Jugoslavije” (Reč, 75.21, Beograd, 2007, str. 99-114). Još detaljniji opis se nalazi u neobjavljenom magistarskom radu Anje Suše, Beogradsko pozorište i studentske demonstracije ’68, Filozofski fakultet, Beograd.
- Jakovljević, “Ljudski je uživati, zar ne? ”, str. 107. Termin “skoro-revolucija” Jakovljević preuzima od Edgara Morena. Moren kaže da je 1968. u Francuskoj imala samo spoljne odlike revolucije ali da joj nisu bile svojstvene osnovne premise revolucije: skok u smrt (jer se zazire od revolucionarnog nasilja) i rušenje postojećeg poretka kao cilj od koga se takođe zaziralo. Po Jakovljeviću, teatralizacija je imala centralnu ulogu u demonstracijama što se ponajbolje može ilustrovati čuvenim nastupom glumca Steve Žigona, koji je pred studentima održao Robespijerov govor iz Bihnerovog komada Dantonova smrt. To je bio i jedan od najupečatljivijih trenutaka demonstracija, zabeležen i u filmu “Lipanjska gibanja” Želimira Žilnika. Jakovljević citira izuzetno pronicljivo svedočenje filmskog reditelja Živojina Pavlovića. On je prisustvovao ovom događaju, te govori o brisanju granice između teatra i života, kada je glumac u ulozi Robespjera prepoznat kao simbolička zamena za nepostojeću figuru vođe ove “skoro-revolucije”: “U ovom hipnotičkom času, pred masom se nalazi njen VOĐ, onaj koga u zbilji studenti nemaju. Za kojim im vapije duša. Jer znaju, osećaju, slute celim bićem, da akcija bez njega, bez odvažnog, umnog i nadprosečnog, neće uspeti. Da bez njega pokret neće prerasti u revoluciju” (ibid., str 109).
- Za to je ndikativan ondašnji tekst u američkom nedeljniku Newsweek, gde se navodi da je beogradska izvedba “Kose”, u režiji Mire Trajlović, posebno oduševila autore mjuzikla Jamesa Radoa i Jeromea Ragnija. (“Hair Around the World”, Newsweek, 7.7.1969). Vidi takođe i Barbara Lee Horn, The Age of Hair: Evolution and the Impact of Broadway’s First Rock Musical, New York, 1991, str. 103-110.
- Čitav projekat “Kose” odličan je primer za proces komercijalizacije kontra-kulture. Ta je predstava prvo izvedena u Njujorku “off-Broadway”, da bi je potom otkupio milioner Michael Butler i kao glavni producent prvo je postavio na Broadway a onda pustio i u međunarodnu cirkulaciju. Na čitavom projektu na kraju je, očekivano, i mnogo zaradio. Vidi Horn, The Age of Hair.
- Vidi Anja Suša, Beogradsko pozorište i studentske demonstracije ’68, magistarska teza, Filozofski fakultet, Beograd, 2002.
- U navedenom tekstu u Newsweeku, autori “Kose” Ragni i Rado ističu svoju fascinaciju spontanošću ljudi u Jugoslaviji i tvrde da u toj zemlji “ne postoje buržoaske predrasude” (“Hair Around the World”, Newsweek, 7.7.1969).
- Na primer, beogradski festival Bitef bio je od kraja šezdesetih bez sumnje jedan od najznačajnjih festivala “novog pozorišta” u svetu, dok zapravo nije ostavljao dublji trag u redovnom pozorišnom programu u Beogradu. Vidi Anja Suša, Beogradsko pozorište i studentske demonstracije ’68.